Μέθοδος

Αν θέλουμε πίσω τα Μάρμαρα πρέπει να επινοήσουμε μια μέθοδο για να τα πάρουμε. Δεν θα μας τα στείλουν σπίτι με κούριερ, ούτε θα οργανώσουμε επιδρομή στο Βρετανικό Μουσείο για να τα αρπάξουμε.

Δεν ξέρω αν ο Μητσοτάκης έκανε κάποιο λάθος με τους Βρετανούς. Δεν φαίνεται κάτι τέτοιο.

Είναι βέβαιο όμως ότι ο Σούνακ έκανε μια τεράστια κουταμάρα. Και ήδη γράφει μουτζούρες στο βιογραφικό του. Αν δεν μετράω λάθος είναι η δεύτερη με τον Μητσοτάκη.

Προφανώς δεν θα κρίνει αυτό την παραμονή του στην Ντάουνινγκ Στριτ. Εχουμε ακόμη κάποιους μήνες έως τις εκλογές αλλά ο βρετανός πρωθυπουργός δεν έχει ξεκινήσει με το δεξί. Μάλλον για έξωση τον πάνε.

Δικό του θέμα.

Το λάθος του ήταν ότι δεν είχε κανένα λόγο να τα βάλει προκλητικά και προσβλητικά με έναν έλληνα πρωθυπουργό. Και στη διεθνή πολιτική δεν κάνεις τίποτα χωρίς λόγο.

Σιγά τώρα που ξυπνούσε και κοιμόταν ο Σούνακ με τα Μάρμαρα του Παρθενώνα κι έβλεπε τη Μελίνα στον ύπνο του.

Προφανώς υπάρχει κάποια πιο σοβαρή εξήγηση, αν και όχι απαραιτήτως πιο ευφυής. Θα τη μάθουμε.

Ο Μητσοτάκης τι είχε και τι έχασε.

Ισα – ίσα. Πούλησε προσβεβλημένη μούρη στον Σούνακ, κάτι που αρέσει στην Ελλάδα. Αν μέτρησα καλά μόνο κάτι καραγκιόζηδες μίλησαν για «στραπάτσο» ή «φιάσκο» του Πρωθυπουργού.

Αντιθέτως η κοινή γνώμη στη  Βρετανία και στην Ελλάδα αποδοκίμασε τον «απρεπή» Σούνακ.

Ούτως  ή άλλως, η διεθνής κοινότητα είναι

Θα προλάβει ο Κασσελάκης ως τις ευρωεκλογές;

Τουλάχιστον το διασκεδάζουν. Αναρτά ένας αριστερός αρθρογράφος για την αναμενόμενη ονομασία του «κόμματος των 11»: «Να το πούμε Νέα Αριστερά (ΝΑΡ) μήπως πάρουμε μαζί μας και το Πολάκη». 

Ο Πολάκης που θρέφεται από το διαδίκτυο του απάντησε εξίσου διασκεδαστικά «Έτσι κι αλλιώς δεν θα έρθω, αλλά άμα το βγάλετε έτσι θα φύγει ο Μπίστης και θα καταστραφείται! Προσοχή λοιπόν.» Στο καπάκι ήρθε η απάντηση Μπίστη: «Μαζί να μην είμαστε Παύλο και ας το πούμε όπως θες»!  

Η αγάπη τους δεν κρύβεται! Πάντως, και για να περάσουμε στα σοβαρά, ο Μπίστης μια ημέρα πριν είχε καταλογίσει εθνικισμό στον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που εξελήφη ως φωτογράφηση του Πολάκη. 

Όπως έγραψε: «Είναι γνωστό ότι ένα τμήμα της ηγετικής ομάδας έχει έντονες εθνικιστικές τάσεις. Υπήρχαν πάντα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ήτα μειοψηφικές. Τώρα έρχονται στην επιφάνεια ως ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ».  

Βέβαια ποτέ δεν υπήρξε, όχι εθνικισμός αλλά ούτε καν καλώς νοούμενος πατριωτισμός στον ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς κάποιοι εκεί μέσα δεν ανατρίχιαζαν με τη λέξη «πατρίδα» όπως οι

Δυσπιστία

Αλλά (όπως είπαμε) ο Κασσελάκης δεν εμπιστεύεται τον Μητσοτάκη, την ίδια στιγμή όμως που δείχνει να εμπιστεύεται τον Κοτζιά.

Παράξενα πράγματα. Το κόμμα της αξιωματικής (έως τώρα…) αντιπολίτευσης ανακοίνωσε με αφορμή την επίσκεψη Ρετζέπ πως «δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον κ. Μητσοτάκη και ζητάμε να υπάρξει ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών για το τι θα συζητηθεί» (27/11).

Καμία αντίρρηση. Αν και ομολογώ πως να έχεις αρχηγό τον Κασσελάκη αλλά να μην εμπιστεύεσαι τον Μητσοτάκη είναι ελαφρώς πρωτότυπο.

Κι όχι μόνο. Διότι να μην έχεις εμπιστοσύνη στον Μητσοτάκη και να ζητάς να σε ενημερώσει εκείνος που δεν εμπιστεύεσαι είναι όχι μόνο πρωτότυπο αλλά και σουρεαλιστικό.

Θα εμπιστευτείς την ενημέρωση που θα σου κάνει κάποιος που δεν εμπιστεύεσαι ή όχι; Αν την εμπιστευτείς, τότε γιατί λες ότι δεν τον εμπιστεύεσαι; Κι αν δεν την εμπιστευτείς, τότε γιατί τη ζητάς;

Συνεπώς δεν νομίζω ότι είναι θέμα εμπιστοσύνης. Αλλά μάλλον φιγούρας.

Ο Κασσελάκης θέλει να δείξει ότι

Και όμως, η ακύρωση μας έδωσε πόντους

Εμένα μ’ άρεσε αυτό που έγινε στο Λονδίνο. Διότι το θέμα των Γλυπτών του Παρθενώνα πήρε ξαφνικά τόση δημοσιότητα μέσα στη Βρετανία και στον διεθνή τύπο, που ποτέ εμείς οι Έλληνες δεν θα ελπίζαμε. Με τη σαχλαμάρα που έκανε ο Σούνακ να ακυρώσει τη συνάντηση με Μητσοτάκη, μετέτρεψε την επιστροφή των Γλυπτών σε θέμα αιχμής για την αγγλική πολιτική σκηνή, ακριβώς αυτό που ήθελαν να αποφύγουν οι πολέμιοι του ελληνικού αιτήματος.

Προφανώς, εδώ στην Ελλάδα που όλοι μας ανεξαιρέτως θέλουμε να δούμε τα Γλυπτά μας να επιστρέφουν, δεν έχουμε επίγνωση του τρόπου αντιμετωπίζεται αυτό το αίτημα από την πλειοψηφία του βρετανικού πολιτικού συστήματος. Εκεί μας έχουν σαν κάτι μανιακούς που όταν βρίσκονται στο Λονδίνο, πριν καν συζητήσουν οτιδήποτε άλλο, αρχίζουν να λένε το ποίημα τους για την επιστροφή των Γλυπτών. Το ‘χουν σαν μια ελληνική ιδιομορφία, μια τρέλα που δεν γίνεται να αποφύγουν. 

Οπότε μας ακούνε, απαντούν κάτι τυπικά απορριπτικό αλλά ευγενικό κι ύστερα μπαίνουν στα υπόλοιπα ζητήματα που απασχολούν τις δυο χώρες. Από τον καιρό της Μελίνας γίνεται αυτό, σαράντα χρόνια και βάλε το ίδιο τροπάριο, εμείς τα λέμε, εκείνοι δεν τ’ ακούνε, εμείς εδώ στην Αθήνα προβάλουμε τα

Όλοι με τον Κυριάκο

Ρεκόρ όλων των εποχών. Με τι ασχολούνται τα κανάλια στις πολιτικές τους εκπομπές; Με τον Κασσελάκη. Ποιο το θέμα κάθε κουβεντούλας στα καφενεία, τα εστιατόρια και στα σαλόνια; Φυσικά ο Κασσελάκης.

 Ποιοι οι μουσαφίρηδες στα κανάλια; Αυτοί που αποχώρησαν και οι άλλοι οι λεγόμενοι προεδρικοί. Ποιο το πρώτο θέμα όλων των Media; Τα ίδια, Κασσελάκης, ομπρελιστές και λοιποί.
Τι απ όλο αυτό τον χαμό λαμβάνει η κοινωνία; Ότι, πρώτο οι αριστεροί σκοτώνονται μεταξύ τους. Ότι, ακόμα, η μία ομάδα εναντίον της άλλης. Και πως όλα αυτά γίνονται για την καρέκλα. Εδώ, σου λέει, ο κόσμος καίγεται και οι αντικασσελικοί χτενίζονται

Ποιο το τελικό συμπέρασμα; Αντιπολίτευση περίπου στα όρια πολικού ψύχους. Ακρα του τάφου σιωπή. Από τη μια το ΠΑΣΟΚ περίπου «ακέφαλο». Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ με επιδόσεις εμφυλιοπολεμικής σύγκρουσης. Μέχρι τελικής πτώσεως. Αραγε οι Προεδρικοί θα αντέξουν; Αραγε θα ανακάμψουν; Μπα σου λέει. Όπως πάνε σε μονοψήφιο αριθμό θα προσγειωθούν και θα ζήτημα είναι αν θα υπάρχουν

Και τα στοιχήματα δίνουν και παίρνουν. Μπας και οι ομπρελιστές ακολουθήσουν τον δρόμο και γκρεμιστούν όπως συνέβη με την ομάδα του Παναγιώτη Λαφαζάνη; Αραγε τι να κάνει εκείνη η ψυχή που είχε σχεδιάσει την κατάληψη των ανακτόρων του Νομισματοκοπείου προς εκτύπωση δραχμών και την εκτόπιση του εχθρικού, ταπεινωτικού euro; Είναι προς

Γινάτι

Ποιος θα ήθελε να μετέχει σε κόμμα με αρχηγό τον Κασσελάκη, υπαρχηγό τον Πολάκη, ηγερία την Τζάκρη και παραστάτες τους υπόλοιπους καλαμπουρτζήδες; Δεν είναι εύκολο.

Για το παρατεταμένο ξεκατίνιασμα που ξεδιπλώνεται καθημερινά με τη μορφή «εξελίξεων» στον ΣΥΡΙΖΑ ακούγονται πολλές ερμηνείες.

Η τελευταία διατυπώθηκε από τον συνθέτη Κραουνάκη. Σύμφωνα με την άποψη του καλλιτέχνη «ήρθε το τεκνό από το America και πήρε το μαγαζί σε ένα βράδυ και ψάχνεστε».

Κι αυτό επειδή «αφήσατε μωρή συριζοκαϋμένες (!) μοδάτες τον Κούλη να αλωνίζει ανόητες!» (24/11).

Δεν ξέρω αν με το δόγμα Κραουνάκη συντάσσεται και ο επανεμφανιζόμενος Λαζόπουλος αλλά μικρό το κακό.

Ούτως  ή άλλως, έχουν διατελέσει και οι δύο φανατικοί θαυμαστές της «ταλεντάρας» Τσίπρα, άρα μπορεί να συμπλέουν και στη διαδοχή.

Επειδή όμως πολλοί άνθρωποι δεν ανατρέχουν απαραιτήτως στα «τεκνά» για να εξηγήσουν τα πολιτικά πράγματα της χώρας, χρειάζεται ίσως να καταφύγω στην ερμηνεία των ίδιων των «Στεφανουά» (Αυγέρη, εξάδελφος Τσίπρας, «ναυαρχούκος», Παππάς «13-0» κ.λπ.).

Σύμφωνα με αυτούς λοιπόν οι φευγάτοι δεν έφυγαν επειδή

Οι δικηγόροι, οι ντελιβεράδες και η ξύλινη γλώσσα

Η αλήθεια είναι πως όταν φύγει μια φράση από το στόμα, μετά δε μαζεύεται. Με τις εκ ων υστέρων συγνώμες το πράγμα δε διορθώνεται. Ειδικά αν η άστοχη ή λανθασμένη δήλωση ειπωθεί στην τηλεόραση, τότε αναμεταδίδεται με αστραπιαία ταχύτητα σε όλα τα μέσα, αναπαράγεται σε δευτερόλεπτα, γίνεται αντικείμενο σχολιασμού και αντισχολιασμού, πεδίο πολιτικού καυγά και κομματικών αντιπαραθέσεων, ερμηνειών και παρερμηνειών, αντιπολιτευτικών και συντροφικών μαχαιρωμάτων, χάνεται τελικά η μπάλα.

Όπερ, κάθε σώφρων πολιτικός που δε θέλει να βρεθεί στα καλά καθούμενα στο κέντρο μιας θύελλας, πρέπει πριν ανοίξει το στόμα του δημόσια να σκέφτεται δυο και τρεις φορές αυτό που θέλει να εκστομίσει. Να έχει επίγνωση ότι κάθε του λέξη και κάθε του φράση είναι ήδη ξαπλωμένη στην κλίνη του Προκρούστη, άρα το κόψ ε- ράψε, το τέντωσε - σύμπτυξε και το διαστρέβλωσε-καταδίκασε είναι ο κυρίαρχος τρόπος του πολιτικού παιχνιδιού. Δεν είδατε τι έπαθε ο Τσακλόγλου;

Ο οποίος είναι υφυπουργός από τον Αύγουστο του 2020 παρακαλώ, κοντεύει τριάμισι χρόνια στο πόστο του και ουδέποτε έχει προκαλέσει, μήτε ενοχλήσει μήτε προσβάλει κανέναν. Κατά τεκμήριο σοβαρός άνθρωπος, γνώστης του αντικειμένου του, δουλευταράς και αφανής, από τους

Η μεγάλη παρεξήγηση

Αδιαμφισβήτητο δημιούργημα της κρίσης ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να προσαρμοστεί ή να ενσωματωθεί στο ξεπέρασμά της. Αποχώρησε τρόπον τινά μαζί της.

Tέσσερις συνεχόμενες δημοσκοπήσεις καταγράφουν μια ουσιαστική πολιτική ανατροπή για πρώτη φορά από το 2016. Θυμίζω. Στα μέσα του 2016 και μετά την εκλογή του Κ. Μητσοτάκη (Ιανουάριος 2016), η ΝΔ ανεβαίνει στην πρώτη θέση των δημοσκοπήσεων αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη.

Εως τώρα το προβάδισμα της ΝΔ όχι μόνο δεν έχει ανατραπεί αλλά σταδιακά διευρύνθηκε.

Είναι μάλλον το πιο διαρκές και αδιατάρακτο προβάδισμα πρώτου κόμματος αφότου γενικεύτηκε στην Ελλάδα η διεξαγωγή δημοσκοπήσεων (δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80).

Αλλά η ανατροπή για την οποία μιλούμε σήμερα δεν αφορά το πρώτο κόμμα.

Οι τέσσερις δημοσκοπήσεις καταγράφουν τον ΣΥΡΙΖΑ να υποχωρεί πλέον στην τρίτη θέση, πίσω από το δεύτερο ΠΑΣΟΚ (Opinion Poll στις 16/11, GPO στις 18/11, Marc στις 19/11, PULSE στις 23/11).

Μια πέμπτη καταγράφει τον ΣΥΡΙΖΑ να δίνει μάχη ακόμη και για την τρίτη θέση όπου ισοψηφεί με το ΚΚΕ (Pro Rata, 21/11).

Αν πάρουμε υπόψη και τις δύο βουλευτικές εκλογές που μεσολάβησαν (Μάιος και Ιούνιος 2023) αλλά και τις περιφερειακές (Οκτώβριος 2023) είναι μια από τις μεγαλύτερες κατρακύλες κόμματος από την εποχή της Μεταπολίτευσης.

Ποσοτικά μπορεί να συγκριθεί μόνο με την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ μεταξύ 2010 και 2015.

Η διαφορά των δύο περιπτώσεων είναι όμως καταφανής.

Το διάστημα 2010 – 2015, το ΠΑΣΟΚ υπέστη ή έστω επωμίστηκε το κόστος μιας ουσιαστικής μεταβολής των γενικότερων συνθηκών στη χώρα λόγω χρεοκοπίας και Μνημονίου. Το κομματικό σύστημα ρευστοποιήθηκε σχεδόν στο σύνολό του κι έτσι αναδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αντιθέτως το διάστημα 2019 – 2023 τίποτα αντίστοιχο δεν

Ολλανδία: Ακόμα δεν κατάλαβαν τι έγινε!

Διάβασα σχεδόν όλες τις αναλύσεις για το πώς ο Γκερτ Βίλντερς πλειοψήφησε στις εκλογές, προκαλώντας σοκ στο ευρωιερατείο και αμηχανία στους περισσότερους σχολιαστές. Σχεδόν όλοι τους αναλύουν με όρους πολιτικής τακτικής τη νίκη του, υποβαθμίζοντας ή αγνοώντας τους κοινωνικούς όρους που συνετέλεσαν σε αυτή.

Θεωρούν πως ο απελθών πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε υιοθετώντας την αντιμεταναστευτική ατζέντα του Βίλντερς προετοίμασε άθελά το έδαφος όχι τόσο για τη νίκη του, όσο για την έκτασή της. Δηλαδή οι ψηφοφόροι προτίμησαν αυτόν που εδώ και καιρό εξέφραζε τις απόψεις του για τους μετανάστες και το Ισλάμ από αυτόν που πολύ πρόσφατα εξέφρασε τις σχετικές ανησυχίες του. 

Όλοι αυτοί - και είναι οι περισσότεροι - που επικαλούνται το παραπάνω επιχείρημα αγνοούν πως κανένας πολιτικός, ο πιο χαρισματικός, ο πιο επικοινωνιακός, ο πιο δημαγωγός, δεν μπορεί να επιβάλει την ατζέντα του αν αυτή δεν εκφράζει τις ανησυχίες, τα αιτήματα, τους φόβους ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Και ο Γκερτ Βίλντερς αυτό έκανε. 

Τα ίδια και ακόμα πιο ακραία όχι απλώς υποστηρίζει, αλλά

Τόσο Κώστας Καραμανλής πια;

Εγώ, όλα όσα λέει ο Κασσελάκης, να τα καταλάβω. Και τη μανία του εναντίον του Τσακαλώτου και την οργή του εναντίον του Κατρούγκαλου και την τσαντίλα του εναντίον της Αχτσιόγλου και τα τρολαρίσματά του για το μαξιλάρι των 37 δισ. ευρώ. Στο τέλος-τέλος κάνει αυτό που δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2019 μετά την ήττα του: εξηγεί τι έκαναν λάθος στην περίοδο της διακυβέρνησης.

Θα πείτε ότι ο Κασσελάκης δεν ασκεί κριτική, κατεδαφίζει. Και ότι δεν ξεκινά από τις πολιτικές που θεωρεί λάθος για να φθάσει στα πρόσωπα που τις εφάρμοσαν, αλλά θέλοντας να απομειώσει την αξία των προσώπων, τα βάζει με τις πολιτικές επιλογές τους. Και ότι, τέλος πάντων, ακόμα και αν αυτό που κάνει εκληφθεί ως πολιτική ή ιδεολογική κριτική, δεν πατάει πάνω σε κάποιο άλλο δικό του συνεκτικό σχέδιο. Είναι κριτική μια στο καρφί και μια στο πέταλο.

Αλλά κι αυτό να το καταλάβω. Όταν οι παλιοί σύντροφοι τού σύρουν τα εξ αμάξης και την κοπανάνε κατά κύματα από το κόμμα, τι θα περίμενε κανείς να κάνει ο Κασσελάκης; Να τους δοξάζει; Να στρέψει και την άλλη του παρειά για να τον χαστουκίσουν με μεγαλύτερη άνεση; Ε όχι. Λογικό ήταν να αντιδράσει, έστω και αποσπασματικά, έστω και αλλοπρόσαλλα, έστω και

Τα «αποκαΐδια» του Αλέξη

Δεν είναι μελό να πούμε ότι μια δραματικότητα την είχε η χθεσινή μέρα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Άνθρωποι που συστρατεύθηκαν σε κοινούς στόχους, που έζησαν τους ίδιους ενθουσιασμούς, τις ίδιες πίκρες και τις ίδιες ψευδαισθήσεις (αυτό κι αν έζησαν στον ΣΥΡΙΖΑ), ξαφνικά έγιναν ξένοι.

Σταδιακά επειδή θα ισχύσει ο αδήριτος νόμος «ο -πολιτικός- θάνατός σου είναι η ζωή μου», το πιθανότερο είναι να καταλήξουν και εχθροί.

Η Αριστερά άλλωστε έχει λαμπρά βιωματική ιστορία σε αυτά. Ήδη στα σόσιαλ μίντια αναρτώνται φωτογραφίες των βουλευτών που αποχώρησαν, και… κοσμούνται με τον χαρακτηρισμό «αποστάτες». Από εκεί ως το «προδότες» της Αριστεράς (ή και της πατρίδας), η απόσταση είναι ελάχιστη. Ο αγώνας για την πρωτοκαθεδρία στον χώρο θα είναι αδυσώπητος και άνισος.

Η νέα κοινοβουλευτική ομάδα που θα σχηματιστεί και που θα μετασχηματισθεί σε κόμμα, θα βρεθεί άοπλη σε άγονο τοπίο. Χωρίς κρατική χρηματοδότηση την οποία δικαιωματικά θα απολαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς δικά της ΜΜΕ (Αυγή, στο Κόκκινο, left κ.α. ανήκουν το κόμμα), χωρίς τοπικές οργανώσεις, είναι δεδομένη η οργανωτική της αναιμία.

Επίσης, απέναντί της θα έχει τον Κασσελάκη, που

Γλέντια

Γι' αυτό λοιπόν γλεντάει ο Μητσοτάκης. Οχι επειδή πήρε 41%. Αλλά επειδή απέναντί του δεν υπάρχει τίποτα.

Έχω την αίσθηση ότι ο Μητσοτάκης διασκεδάζει πολύ με το συμπούρμπουλο των άλλων. Στη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ  έκανε μάλιστα και καλαμπούρια – που δεν είναι ακριβώς το στυλ του.

Αλλά γιατί να μην το γλεντάει ο άνθρωπος;

Ο υποτιθέμενος αντίπαλός του αυτοανακηρύχτηκε «φαινόμενο» και πήγε να λάβει μέρος σε μια συζήτηση επί του εαυτού του.

Το επόμενο βήμα είναι να δηλώσει Ναπολέων Βοναπάρτης και να εκστρατεύσει στο Αούστερλιτς.

Αντιθέτως ο Μητσοτάκης κατέθετε την ίδια ώρα έναν ισορροπημένο και σχετικά γενναιόδωρο προϋπολογισμό, η οικονομία τρέχει με ικανοποιητικούς ρυθμούς και ο ίδιος επανέλαβε (μετά τα καλαμπούρια στην Πολιτική Επιτροπή της ΝΔ) ότι θα κάνει και μεταρρυθμίσεις.

Καλοδεχούμενες κι ας άργησαν. Άλλωστε μόνο το σχέδιο με τα «μη κρατικά ΑΕΙ» να προχωρήσει και πάλι κέρδος θα είναι για τον τόπο.

Με άλλα λόγια, ίσως δεν χρειάζεται καν να κοιτάζει ο Μητσοτάκης τις δημοσκοπήσεις για να το διασκεδάζει κι ασφαλώς δεν θα κάνει τη βλακεία να

Κασσελάκης, ο… μπουρλοτιέρης του ΣΥΡΙΖΑ

Τα ΜΜΕ που καταγράφουν το κακόγουστο σήριαλ του ΣΥΡΙΖΑ, καταφεύγουν πλέον στη σημειολογία, όπως εάν σήμερα στελέχη της λεγόμενης ομάδας Αχτσιόγλου, θα παραστούν στην Πολιτική Γραμματεία του κόμματος. Εάν δεν παραστούν, θα είναι δεδομένη λέει η αποχώρησή της. Στην αντίθετη περίπτωση θα συνεχίσουν να μαδούν τη μαργαρίτα, όχι για τη φυγή τους αλλά για τη χρονική στιγμή που θα λάβει χώραν. 

Η δυσκινησία της αποχώρησης δεν αφορά τη συναισθηματική φόρτιση του αποχωρισμού από το κοινό τους σπίτι, αλλά πολύ πιο πεζούς λόγους, αυτούς της πολιτικής επιβίωσης. Όπως το αν θα μπορέσουν να συμπληρώσουν τους δέκα βουλευτές προκειμένου να σχηματίσουν κοινοβουλευτική ομάδα, και να τύχουν των προνομίων που τους αναγνωρίζει η Βουλή, τα οποία δεν θα απολαμβάνουν ως  μεμονωμένοι ανεξάρτητοι  βουλευτές.

Δεδομένου ότι η ομάδα Αχτσιόγλου αριθμεί επτά, και με την προσθήκη των Τσακαλώτου και Πέρκα που έφυγαν με την Ομπρέλα φτάνουν στους εννιά, αναζητείται ο πολυπόθητος ένας (ήρωας ή πρόβατο επί σφαγήν) που θα τους δώσει τη δυνατότητα της θεσμικής παρουσίας στη Βουλή.

Ωστόσο, η αποχώρηση της Ομάδας δεν είναι μάλλον το

Επόμενοι

Έχω ακούσει στη ζωή μου για τόσο πολλούς «επόμενους πρωθυπουργούς» που των περισσότερων δεν θυμάμαι πια ούτε το όνομα.

Δεν έχω καμία διάθεση να αμφισβητήσω τον Τάιλερ που προβλέπει ότι «ο Στέφανος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός» (ANT1, 16/11).

Ούτε τον Ανδρουλάκη που έβαλε στόχο «να κερδίσουμε τις επόμενες εκλογές» (ομιλία 19/11).

Ούτως  ή άλλως έχω ακούσει στη ζωή μου για τόσο πολλούς «επόμενους πρωθυπουργούς» που των περισσότερων δεν θυμάμαι πια ούτε το όνομα.

Προς το παρόν ο Στέφανος είναι στο 6,7% για την πρωθυπουργία – λίγο κάτω από τον Κουτσούμπα και λίγο πάνω από τον Βελόπουλο… (MARC, 19/11).

Ενώ ούτε ο εκλογικός στόχος του ΠΑΣΟΚ μοιάζει για το άμεσο μέλλον. Στην ίδια δημοσκόπηση (και στις άλλες που προηγήθηκαν) του λείπουν κατά μέσο όρο 25 ποσοστιαίες μονάδες για να τον πετύχει – το ¼ του εκλογικού σώματος!

Ευλόγως λοιπόν τίθεται το ερώτημα «και τι κάνουμε έως τότε;».

Αν αποκλείσουν την ιδέα να πάνε παρέα για ψάρεμα ή να ανεβοκατεβαίνουν στην Ακρόπολη με τους τουρίστες, η προφανής αναρώτηση που ακολουθεί είναι «μήπως να κάνουμε αντιπολίτευση;» («Αυγή», 15/11).

Ωραία ιδέα. Αλλά δύσκολη.

Διότι για να κάνεις αντιπολίτευση χρειάζονται

Οι μηδίσαντες και οι επιλήσμονες του ΠΑΣΟΚ

«Πρέπει να είμαστε γενναιόδωροι και μεγαλόψυχοι στα ανοίγματά μας» έλεγε χθες στον ραδιοφωνικό ΣΚΑΪ, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και πρώην Γραμματέας του, Μανόλης Χριστοδουλάκης.

Και όταν ρωτήθηκε εάν αφορά και στελέχη του ΠΑΣΟΚ που έφυγαν τη δύσκολη στιγμή, απάντησε «Ναι». Συμπλήρωσε βέβαια με «σάλτσες» - που θα έλεγε και ο Κασσελάκης - ότι έβαλε και αξιακή διάσταση στην κάθε επιστροφή, επειδή ο καθένας κρίνεται από τη διαδρομή του. Αλλά εμφατικά τόνισε ότι πρέπει να μείνει και «αυτό το παράθυρο ανοιχτό»!       

Δηλαδή με το που το ΠΑΣΟΚ ξεμύτησε στη δεύτερη δημοσκοπική θέση, χωρίς καν να την έχει καβατζώσει, και απέχοντας… έτη δημοσκοπικού φωτός από τη ΝΔ, κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ άρχισαν τις εκπτώσεις. 

Και μπορεί ο βουλευτής να έθεσε και την «αξιακή διάσταση», αλλά αξιακή διάσταση εμπεριέχει και το μήνυμα που εκπέμπεται στην κοινωνία. Ότι δεν ισοπεδώνονται όλα στο όνομα της αύξησης των ποσοστών και της ενδεχόμενης κατάκτησης της εξουσίας (προς το παρόν ως υπόθεση εργασίας αυτό). 

Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που λιποτάχτησαν, πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ για να

Είναι ακριβό το λάδι;

Η τιμή του ελαιόλαδου έχει ακριβύνει αισθητά, σε σχέση με τις τιμές που είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν. Δεν πήγε καλά η παραγωγή στην Μεσόγειο και έτσι σημειώθηκε άνοδος στην τιμή του προϊόντος! Το λάδι, πάντως, δεν είναι ακριβό! Ήταν ένα προϊόν που πουλιότανε σε ευτελή τιμή, χωρίς να κερδίζει κάποιος άλλος πέραν των Ιταλών που το αγόραζαν κοψοχρονιά και  το μεταπουλούσαν ως χρυσάφι στα πέρατα του κόσμου.  

Η τιμή του ελαιόλαδου έχει ανέβει και προβλέπεται ότι θα ανέβει και άλλο. Η αιτία δεν είναι ότι κάναμε κάτι σπουδαίο για να αναδείξουμε τις ιδιαιτερότητες του προϊόντος που παράγεται στην Ελλάδα, δεν κάναμε με άλλα λόγια ένα καλό marketing. Η άνοδος οφείλεται στον παλαιό γνωστό κανόνα της προσφοράς και της ζήτησης. Οπότε, μόλις αποκατασταθεί η τάξη, μόλις η παραγωγή επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα, οι τιμές του ελαιόλαδου θα επανέλθουν και εδώ σε μια κανονικότητα.  

Τι είναι όμως αυτή η «κανονικότητα»; Συζητάμε για μία κατάσταση που ο παραγωγός παράγει μόνο για τις ανάγκες του σπιτιού του και για να καλύψει τα έξοδα της χρονιάς: Λιπάσματα, ποτίσματα, εργατικά, κλαδέματα. Η παραγωγή μοιάζει περισσότερο με χόμπι, παρά για «εργασία». Την ίδια ώρα ο μέσος καταναλωτής πληρώνει τα 75 κιλά που θα καταναλώσει (3 τενεκέδες λάδι) με 350 ευρώ. Κι αυτός ο υπολογισμός είναι κάπως αυθαίρετος. Δεν καταναλώνουν όλες οι οικογένειες τόσο λάδι, από

Ο Κασσελάκης ως… Ιφιγένεια θα χρεωθεί την κατάρρευση

Ο Στέφανος Κασσελάκης με κινητήριο δύναμη τη φιλοδοξία του οδηγείται οικειοθελώς στο θυσιαστήριο. Όχι ως Ιφιγένεια για να εξευμενιστούν οι θεοί της πολιτικής και για πνεύσει ούριος άνεμος στα συριζαίικα πανιά, αλλά ως αποδιοπομπαίος τράγος που θα άρει τις αμαρτίες του όλου ΣΥΡΙΖΑ: Αυτών που έφυγαν και αυτών που έμειναν.

Τρίτη δημοσκόπηση αυτή της Marc για το «Πρώτο Θέμα», μετά από αυτές της GPO  για τα Παραπολιτικά, και της OPINION για το Action 24, δείχνει την τύποις αξιωματική αντιπολίτευση στη θέση του τρίτου κόμματος. 

Δεύτερο ανεβαίνει το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν είναι και για τυμπανοκρουσίες από τη Χαριλάου Τρικούπη. Είναι εμφανές ότι η διστακτική άνοδος του ΠΑΣΟΚ δεν είναι άνοδος «αυταξίας», αλλά αντανάκλαση της κατακρήμνισης του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δύο χώροι, ως ένα σημείο, αναφέρονται σε πολιτικά ταυτόσημο κοινό, και είναι αναμενόμενο κάποιες απογοητευμένες ψήφοι να κατασταλάζουν στο κόμμα του Ανδρουλάκη. 

Στο νέο σκηνικό κατάρρευσης, η έλευσις Κασσελάκη παρέχει άλλοθι στους υπόλοιπους να του την αποδώσουν, ενώ η πορεία που ήδη είχε αρχίσει να είναι κατιούσα. Και ο Τσίπρας να είχε παραμείνει στην αρχηγία την ίδια πορεία θα ακολουθούσε. Προφανώς, ο κατήφορος θα ήταν λιγότερο ορμητικός. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ από αντισυστημικό μόρφωμα μετεβλήθη ταχύρρυθμα σε ένα βραχύβιο κυβερνητικό μόρφωμα σε

Δημοσκόπηση GPO: τρίτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ με 11%

Οι ψηφοφόροι του Ιουνίου θεωρούν θετική εξέλιξη τις αποχωρήσεις στελεχών σε ποσοστό 40,5%, ενώ στη δεξαμενή όσων συνεχίζουν να δηλώνουν ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ το ποσοστό βρίσκεται στο 59%. 

Το 69,4% όσων παραμένουν στο κόμμα βλέπει σε αυτές τις αποχωρήσεις μια ευκαιρία ανανέωσης, σε αντίθεση με τους παλιούς ψηφοφόρους, που εμφανίζονται διχασμένοι και σε ποσοστό 44,7% δηλώνουν ότι οι αποχωρήσεις λειτουργούν αρνητικά, έναντι 47,9% που πιστεύουν ότι μπορούν να σηματοδοτούν την ανανέωση και τον τερματισμό του φαύλου κύκλου της εσωστρέφειας.

Οι ψηφοφόροι των εθνικών εκλογών του 2023 εμφανίζονται απολύτως διχασμένοι αναφορικά με την επίδραση της εκλογής Κασσελάκη, ο οποίος μεταξύ αυτών που

Θα φύγεις απ' αριστερά, θα έρθεις από δεξιά

 

Τη φράση αυτή που είπε ο Στάλιν στην εισήγησή του στον 16ο συνέδριο του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκοι) το 1930, μου θύμισε η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ. 

Εκείνοι που εγκατέλειψαν το μισοβυθισμένο καράβι, βλέποντας το αδιέξοδο, βρήκαν «διέξοδο στα αριστερά» και προσπάθησαν να κάνουν αισθητή την παρουσία της στη διαδήλωση με δύο πανό, ένα με το παραπάνω σύνθημα κι ένα «αλληλέγγυο στον λαό της Παλαιστίνης». Πρωτότυπο και εμπνευσμένο. Για τη δεκαετία του ’30 του 20ού αιώνα. 

Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, «έριξε πόρτα» στον νέο αρχηγό, αρνούμενη να συνοδέψει τον Στέφανο Κασσελάκη στην κατάθεση στεφάνου στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, ενώ ο ίδιος αιφνιδιαστικά συμμετείχε στην πορεία με το μπλοκ εκείνων που του το αρνήθηκαν, προς την αμερικάνικη πρεσβεία. 

Υπάρχουν κι εκείνοι που βρίσκονται με το ένα πόδι έξω από το κόμμα, υποχρεώνοντας τον πρώην αρχηγό του Αλέξη Τσίπρα, να αναλάβει, θέλοντας και μη, πρωτοβουλίες διάσωσης του πολιτικού οργανισμού, τον οποίο ο ίδιος είχε μετατρέψει σε ένα άνευρο, απολίτικο, δυσλειτουργικό και προσωποκεντρικό μηχανισμό εκτέλεσης των εντολών του. Οι παλιοί θα θυμούνται τη φράση: το κόμμα ως ιμάντας μεταβίβασης εντολών. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. 

Υπάρχουν «αριστεροί» και «δεξιοί» στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα; Έχουν οι έννοιες αυτές κάποιο, έστω ελάχιστο νόημα καθώς

Βόλτα

Το πρόβλημα όλων είναι η αδυναμία να προσαρμοστούν στο κωμικό ρεπερτόριο. Αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν ένα κόμμα. Ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια ξεκαρδιστική παράσταση.

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω όλους εκείνους που τρέχουν να φύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί φεύγουν; Πού νομίζουν ότι θα βρουν καλύτερα;

Αφενός δεν βλέπω να έχουν μεγάλη ζήτηση στις μεταγραφές. Τόσες μέρες στην αγορά και κανένας δεν ενδιαφέρθηκε.

Και αφετέρου δύσκολα θα υπάρξει άλλο κόμμα να τους εξασφαλίζει τόσο απλόχερα «άρτο και θέαμα».

Για τον άρτο βέβαια έχω καταλάβει ότι δεν πολυσκοτίζονται. Αλλωστε στα ηγετικά κλιμάκια του κόμματος μάλλον σπανίζουν οι εργαζόμενοι κι οι επαγγελματίες, συνεπώς δεν φαίνεται να έχουν ανάγκη.

Αλλά το θέαμα; Πώς προσπερνούν τόσο αδιάφορα ένα αλισβερίσι που προσφέρει διασκέδαση και ψυχαγωγία σε όλη την ελληνική κοινωνία;

Καταλαβαίνω ότι δεν γουστάρουν τον νέο αρχηγό. Κρίμα. Νομίζω ότι τον αδικούν.

Ποιος άλλος αρχηγός κόμματος δίνει συνέντευξη κάνοντας περίπατο στην Πλάκα και διαλεγόμενος ταυτοχρόνως με έναν συμπαθέστατο φιλιππινέζο περαστικό που (όπως αποδείχτηκε κατά τη συζήτηση) είχε ήδη διατελέσει και οπαδός του Τσίπρα;

Σόι πάει το αριστερό βασίλειο, τουλάχιστον στις Φιλιππίνες.

Εχουν άδικο, λοιπόν. Διότι (για να είμαστε ειλικρινείς) με τον νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ σπανίως πλήττεις. Κάθε φορά έχει κάτι να πει, διαφορετικό από εκείνο που είπε την προηγούμενη. Αλλά πάντα με τον ίδιο χαρίεντα και παιδαριώδη τρόπο.

Κι άλλωστε αυτό που χαρακτηρίζει την πολιτική παρουσία του είναι η «αδιαμεσολάβητη επικοινωνία».

Προς το παρόν επικοινωνεί με

Ψωμί; Έχουμε! Ελευθερία; Παραέχουμε! Παιδεία; Δεν έχουμε!

Ακούω εδώ και πολλές δεκαετίες να μηρυκάζεται η φράση «το μήνυμα του Πολυτεχνείου παραμένει επίκαιρο». Μια φθαρμένη κασέτα που παίζεται σε κασετόφωνα της δεκαετίας του 70, στην εποχή που τα πάντα είναι ψηφιακά. Άλλωστε, όλη η Αριστερά είναι μια φθαρμένη κασέτα, με ελάχιστες προσωπικές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. 

Το εμβληματικό σύνθημα του Πολυτεχνείου ήταν «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Ας δούμε από αυτό το τρίπτυχο τι έχουμε κατακτήσει όλες αυτές τις δεκαετίες. Ψωμί σίγουρα έχουμε. Άλλοι λιγότερο και με στερήσεις, άλλοι περισσότερο, κάποιοι έχουν και παντεσπάνι και δεν είναι λίγοι. Στα χρόνια που κύλησαν από το 1974 το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων έκανε άλματα. Άλλοι με σκληρή δουλειά, άλλοι με κομπίνες και οι πολλοί κλέβοντας και την Εφορία, ασκώντας το εθνικό σπορ της φοροδιαφυγής. 

Ελευθερία, έχουμε και με το παραπάνω. Αγγίζουμε τα όρια της ασυδοσίας, καθώς ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, τις περισσότερες φορές χωρίς συνέπειες. Αυτή η κουλτούρα της ασυδοσίας, είναι η φυσική συνέχεια του μεταπολιτευτικού πνεύματος για την ελευθερία. «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και οι καταλήψεις χώρων, ιδιωτικών και δημόσιων, θεωρούνται κοινωνικό κεκτημένο. Συνεπώς, από ελευθερία παραπάμε καλά, ανησυχητικά «καλά». 

Και άφησα για το τέλος την Παιδεία. Εδώ τα κάναμε μαντάρα. Πλήρης αποτυχία. Δεν έχουμε Μέση Εκπαίδευση και

ΣΥΡΙΖΑ: Πολύς καβγάς για ένα πουκάμισο αδειανό

Όσο περνούσαν οι ώρες η κατάσταση όλο και χειροτέρευε. Κάθε λίγο όμως ερχόταν και κάτι περισσότερο που επιβεβαίωνε τη φράση ενός κλασικού του αμερικανικού κινηματογράφου: «Τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο άσχημα ώστε να μην μπορούν να χειροτερεύσουν». Η πρόταση Κασσελάκη για δημοψήφισμα με ερώτημα τις διαγραφές ή όχι των «4»- νεκρή εν τη γενέσει της όπως περίτρανα αποδείχθηκε- απλώς έριξε περισσότερο λάδι σε μια πυρκαγιά που ήδη έκαιγε ανεξέλεγκτα. Έκαιγε και συνεχίζει να καίει μεν. Δεν φαίνεται, όμως, να αφορά κανέναν εκτός από τους κατοικούντες και τους περιοίκους της Κουμουνδούρου. Αυτό το τελευταίο είναι ακριβώς και το πρόβλημα που δεν έχουν κατανοήσει εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε οι του Κασσελάκη, ούτε οι απέναντι.

Μετά τις κατά μόνας αποχωρήσεις των στελεχών της παλαιάς φρουράς, ήρθε και η αποχώρηση της «Ομπρέλας», ως κορύφωση του μελοδράματος. Κεντρική Επιτροπή εν κινήσει φυλλορροούσα. Μεσολάβησαν, όμως, πολλά. Η πρώτη ομιλία του νέου προέδρου: μια θεατρική αντιπαράθεση, η πρόζα της οποίας θα μπορούσε να ήταν γραμμένη από

Χτυπώντας τον Αλέξη στην καρδιά

Αυτή τη στιγμή, στον εναπομείναντα Σύριζα και στα γύρω στενά όπου εγκαταστάθηκαν προσωρινά οι αποχωρήσαντες και οι «σκεπτικοί περί του τι θα πράξουμε», γίνεται ο κακός χαμός. Το βλέπουμε, κάθε μέρα που περνά το πράγμα φουντώνει αντί να καταλαγιάζει. Διόλου δεν μοιάζουν με ζευγάρι που αποφάσισε να χωρίσει και να μην ξαναδεί ο ένας τον άλλον, ίσα-ίσα που οι καυγάδες τους γίνονται όλο και συχνότεροι, όλο και αγριότεροι. 

Εντάξει, κάπως έτσι ήταν πάντα οι διασπάσεις και οι χωρισμοί. Τα πολιτισμένα, συναινετικά και αθόρυβα διαζύγια είναι πολύ σπάνια, στα υπόλοιπα οι συγκρούσεις μαίνονται για πολύ καιρό. Και μάλιστα, οι αρχικοί καυγάδες αφορούν την βιτρίνα της σχέσης των δύο, αλλά όσο περνά ο καιρός η αντιπαράθεση πάει σε βαθύτερα και πιο ουσιώδη ζητήματα. Ε ως φαίνεται, το ίδιο αρχίζει να συμβαίνει και στον Σύριζα.

Ξεκίνησαν διαφωνώντας για τα

Ευκαιρία

Κι αν η κυβέρνηση δεν έχει αντιπολίτευση, αυτό δεν αποτελεί έλλειψη, ούτε πρόβλημα. Αποτελεί ευκαιρία.

Καταλαβαίνω το καλαμπούρι που έχει πέσει στη ΝΔ και στο Μαξίμου με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Κασσελάκη και τους Στεφανουά.

Ανθρώπινο είναι. Μπορεί οι αριστεροί να μην έχουν χιούμορ αλλά χιούμορ έχουν οι υπόλοιποι. Και το διασκεδάζουν.

Αυτό όμως δεν αρκεί. Διότι το χάλι και το ξεχαρβάλωμα αντανακλούν στο σύνολο του πολιτικού συστήματος του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ ή ό,τι έχει μείνει από αυτόν αποτελεί (καλώς ή κακώς) μέρος.

Κι επιπροσθέτως δημιουργούν μια βαρύτερη υποχρέωση στην κυβέρνηση. Να τρέξει τα πράγματα τώρα που η αντιπολίτευση είναι για τα καμπαρέ.

Διότι δεν νοείται η παραμικρή παρεξήγηση. Αρμόδια και υπόλογη για τη διακυβέρνηση του τόπου είναι η κυβέρνηση. Από αυτήν θα ζητήσουμε τον λογαριασμό.

Ούτε από τους Στεφανουά, ούτε από τον Τάιλερ, ούτε από τη σκυλίτσα.

Κι αν η κυβέρνηση δεν έχει αντιπολίτευση, αυτό δεν αποτελεί έλλειψη, ούτε πρόβλημα. Αποτελεί ευκαιρία.

Υπό την προϋπόθεση όμως ότι

Το δράμα του ηρωικού Συριζαίου οπαδού

Δεν είπε και καμιά βαριά σοφία ο Ζαχαρίας Ζούπης της OPINNION POLL όταν προέβλεψε ότι ο Σύριζα θα βρεθεί πάραυτα στην τρίτη θέση πίσω από το Πασόκ, νιώθοντας μάλιστα και την ανάσα του ΚΚΕ στον σβέρκο του. Τα συμπεράσματά του βέβαια στηρίζονται σε ευρήματα ερευνών της κοινής γνώμης κι αυτό τους δίνει ακόμα μεγαλύτερη εγκυρότητα, όμως είναι και η κοινή λογική που οδηγεί κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο σ’ αυτό το συμπέρασμα. Ότι ο παλιός μεγάλος Σύριζα μας κούνησε οριστικά το μαντήλι. 

Ο απλός οπαδός και ψηφοφόρος του Σύριζα, αυτός δηλαδή που μετείχε στο τελευταίο 17%, άντεξε πολλά τα τελευταία χρόνια. Απώλεια της εξουσίας, ήττες, κατηγορίες, διαψεύσεις, απογοητεύσεις, επιθέσεις από όλη την κοινωνία, γενικώς οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι ήταν ένας ηρωικός οπαδός. Μιλώ πάντα για τον απλό άνθρωπο που δίχως να περιμένει οφίτσια ή οικονομικές απολαβές (όπως κάποια στελέχη) μάζευε το κουράγιο του και όποτε στήνονταν κάλπη, πήγαινε και ψήφιζε Σύριζα. Μα σε εθνικές, μα σε περιφερειακές, μα σε εσωκομματικές εκλογές. 

Ναι, ήταν κατά κάποιο τρόπο ηρωικός, αλλά είχε τρία πράγματα να

Όπου φύγει φύγει

Τι έγινε συντρόφια; Με τα χέρια μας βγάλαμε τα μάτια μας!

 Σάμπως είναι πρώτη φορά; Όχι! Γιατί; Μα επειδή όρος ύπαρξης της Αριστεράς είναι ο διχασμός, η «ανθρωποφαγία» η πολυδιάσπαση. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια.
Και τι θα γίνει μετά; Η διάσπαση θα φέρει μια δεύτερη, η δεύτερη μια τρίτη και πάει λέγοντας. Τον Συριζαίο όσο και να τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς.

Κάπως έτσι το πολεμικό διήμερο συνάθροισης των μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, για τα ειδησεογραφικά δελτία, τα πρωινάδικα, τα sites και για πάσης φύσεως και προελεύσεως media, μετατράπηκε σε ατελείωτο «φαγοπότι» όλων των δημοσιογραφικών «πηγών». Ο χλευασμός πήγε σύννεφο. Τα καλαμπούρια ατελείωτα. Οι περιγραφές σαν στιγμιότυπα επιθεωρήσεων επιπέδου Μάρκου Σεφερλή. Και τα ειρωνικά σχόλια το καλύτερο, το πιο εύγεστο και πληθωρικό γεύμα όλων των γαλάζιων στελεχών, κλητήρων, οδηγών, φρουρών, μαζί με τις γυναίκες, τα παιδιά τους και όλο το σόι τους.
Τέτοιο πράγμα μόνο στα γήπεδα. Και μάλιστα ερασιτεχνικών ομάδων. Και μάλιστα της περιφέρειας. Και μάλιστα κωμοπόλεων. Ισως και χωριών. Να πέφτεις χάμω και να κυλιέσαι από ατελείωτα χαχανητά.

Κάπως έτσι, για το πλήθος των «ανυποψίαστων» περί της ιστορίας της Αριστεράς, όλα αυτά τα κωμικοτραγικά, ενθρονίστηκαν στην συνειδήσεις τους με τους εξής χαρακτηρισμούς. Όπως τα άκουσα έτσι και τα μεταφέρω.
Τι είναι Αριστερά; Τσίρκο. Τι είναι Αριστερά; Καφενείο. Τι είναι Αριστερά; Λέσχη συζητήσεων (αυτός και ο πιο ήπιος χαρακτηρισμός).

Προσεχώς δεύτερο κόμμα το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ απειλείται άμεσα από το ΚΚΕ

Μετά τη διάσπαση και τις τελευταίες εξελίξεις, το πιο πιθανό είναι να δούμε άμεσα το ΠΑΣΟΚ στη δεύτερη θέση και τον ΣΥΡΙΖΑ τρίτο, εκτιμά ο Ζαχαρίας Ζούπης, διευθυντής ερευνών της Opinion Poll, εξηγώντας στο Liberal ότι αυτό θα είναι το πρώτο ορατό αποτέλεσμα.

Από εκεί και πέρα, δεν αποκλείει να δούμε το ΚΚΕ σε διψήφια ποσοστά, αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ σε μονοψήφια, αφού δύσκολα, βλέπει, να ξεφεύγει από την περιδίνηση στην οποία έχει μπει.

Και παραθέτει τις τελευταίες μετρήσεις για την πρόθεση ψήφου, πριν την Κεντρική Επιτροπή του Σαββατοκύριακου και όσα την ακολούθησαν, οι οποίες έδιναν τον ΣΥΡΙΖΑ κατά μέσον όρο στο 12,8%, το ΠΑΣΟΚ να υπολείπεται κατά μια μονάδα και το ΚΚΕ στο 8%, προς το οποίο υπάρχει μια τάση να προσανατολιστούν οι απογοητευμένες αριστερόστροφες δυνάμεις, πόσο μάλλον όταν η ψήφος στις Ευρωεκλογές είναι χαλαρή.

Πιστεύει ότι ένα τμήμα των 930.000 που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο, θα επιλέξει πλέον να τηρήσει αποστάσεις ασφαλείας από το κόμμα, αλλά και συνολικά από τις πολιτικές διεργασίες, ενώ εξηγεί γιατί δεν υπάρχει ζωτικός χώρος για το νέο κόμμα στα αριστερά του.

Όσο για την κυβέρνηση, πρέπει να πείσει ότι

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται, το πολιτικό τοπίο ξεκαθαρίζει

Παρότι η ιστορία της Αριστεράς βρίθει από εσωτερικές συγκρούσεις και από μικρές ή μεγαλύτερες διασπάσεις, εν τούτοις τα όσα διαδραματίστηκαν τα τελευταία 24ωρα στον ΣΥΡΙΖΑ ομοιάζουν περισσότερο με τη βίαιη σύγκρουση σταλινικών-τροτσκιστών στη δεκαετία του 1920 και λιγότερο με τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, ή τις μικρότερες διασπάσεις του Συνασπισμού το 2010 και του ΣΥΡΙΖΑ το 2015.
Η απόφαση του Στέφανου Κασσελάκη να απευθύνει βαρύτατες ύβρεις και προσβολές κατά των «συντρόφων» της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, αποκαλώντας τους -ούτε λίγο ούτε πολύ- Πέμπτη Φάλαγγα της Νέας Δημοκρατίας, θύμισε τις συκοφαντίες των σταλινικών κατά των τσοτσκιστών περί «Πέμπτης Φάλαγγας της Γκεστάπο” και τις αντίστοιχες του ΚΚΕ κατά του ΚΚΕ εσωτερικού τη δεκαετία του 1970 περί “ουράς της Δεξιάς».
Το οργίλο, αυθάδες και εξαιρετικά προσβλητικό ύφος της ομιλίας του Στέφανου Κασσελάκη στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στον Σύριζα και κατέδειξε ακόμη και στους πλέον καλοπροαίρετους ότι ο νέος Πρόεδρος του Σύριζα είναι ένας αδίστακτος δικτατορίσκος, που δεν ανέχεται καμία διααφορετική γνώμη και κανενός είδους κριτική σε ό,τι λέει και κάνει. Το μήνυμα που εξέπεμψε την Παρασκευή με το θλιβερό διάγγελμά του και το Σάββατο με την ομιλία του είναι πως όποιος ασκεί κριτική στον «λαοπρόβλητο» ηγέτη είναι υπονομευτής του κόμματος και ύπουλο όργανο της ΝΔ και του Μητσοτάκη. Η δε «αδιαμεσολάβητη» σχέση του με το λαό και η απέχθειά του για τα κομματικά όργανα και τις θεσμοθετημένες διαδικασίες προκαλούν προφανείς παραλληλισμούς με τον Ντόναλντ Τραμπ και τις δικές του alt-right απόψεις για τη δημοκρατία.
Πέρα όμως από τις προσωπικές προσβολές και τις διενέξεις για

Η εγχείρηση πέτυχε στον ΣΥΡΙΖΑ, ο ασθενής ψυχορραγεί και τώρα τι;

 

Ο «επιθανάτιος ρόγχος του ΣΥΡΙΖΑ» κατά την επιτυχή έκφραση του Στέφανου Τζουμάκα άρχισε να επιταχύνεται από χθες, με την αποχώρηση της «Ομπρέλας» από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το κείμενο κριτικής των ομάδων Αχτσιόγλου και Τεμπονέρα, δείχνει ότι άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και το καράβι θα πορεύεται εν μέσω τρικυμίας.

Οι σειρήνες της εξουσίας ήλκυσαν γοητευτικά τον ξενομερίτη Stefanos, ο οποίος δε φοβήθηκε τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες της εσωκομματικής φουσκοθαλασσιάς. Όμως τον περιμένουν οι συμπληγάδες των ευρωεκλογών.

Ο ίδιος, καθώς διαπνέεται από υπερβολική αυτοπεποίθηση αλλά και παντελή άγνοια τοπίου, εξακολουθεί να πιστεύει ότι η Ιθάκη του είναι η πρωθυπουργία της Ελλάδας (ναι το πιστεύει! ). Οι ευρωεκλογές όμως μπορεί να τον «’ξοκείλουν» και να αναγκαστεί να ξαναβρεί την Ιθάκη του στα πολυτελή του Μανχάταν και του Μαϊάμι, όπου η νεολαία των golden boys ζει την αμέριμνη ζωή της, με μοναδικές ανησυχίες τα πλοιοκτητικά συμβόλαια και τους δείκτες του Dow Jones.

Ο ρωμαλέος κινηματικός ΣΥΡΙΖΑ (και με όλα τα αρνητικά του) ετελεύτησε βίον. Αυτοί που έφυγαν κούνησαν μαντήλι, αλλά και αυτοί που έμειναν σφίγγουν τα χείλη. Η «Ομπρέλα» δεν ήταν πολύ σκληρότερη στις επικρίσεις από την ομάδα Αχτσιόγλου που παρέμεινε.

Στην ανακοίνωσή της γράφει μεταξύ άλλων «Ο Στ. Κασσελάκης δε δίστασε να χρησιμοποιήσει αντιδραστικά σχήματα από τη φαρέτρα της alt right (σε ελεύθερη απόδοση «Ακροδεξιά») και του εγχώριου αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου», και  «επιδόθηκε σε ένα μακρύ κατάλογο επιθέσεων και προσβλητικών αναφορών:

Ευγνωμοσύνη

Σίγουρα ζούμε το τέλος ενός ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε.

Δεν ξέρω αν ζούμε το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ και δεν μου αρέσει να κάνω τον οιωνοσκόπο. Άλλωστε τα πράγματα στην πολιτική δεν εξελίσσονται πάντα γραμμικά, κρύβουν ανατροπές και εκπλήξεις.

Σίγουρα όμως ζούμε το τέλος ενός ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε.

Ισως επειδή με κάποιον μυστήριο τρόπο, η φύση διορθώνει πάντα τις ανορθογραφίες. Κι ο χαζομπερδεμένος ΣΥΡΙΖΑ των τελευταίων ετών ήταν μια ανορθογραφία στο πολιτικό μας σύστημα.

Αριστερός ή κεντροαριστερός; Με ή χωρίς τον Τσίπρα; Σαχλαμάρας ή ακατανόητος; Πασόκος ή κομμουνιστής;

Υπέρ ή κατά της Δύσης, του Πούτιν, της Ευρώπης ή της Χαμάς; Ναι ή όχι στα εμβόλια; Εξω ή μέσα ο Κουφοντίνας; Σε φλυαρία να βρισκόμαστε.

Ζήσαμε μια διαρκή σπαζοκεφαλιά, την οποία κανείς δεν κατάφερνε όχι να λύσει αλλά έστω να διευκρινίσει. Εχαναν τις εκλογές τη μία μετά την άλλη και τους έφταιγαν οι άλλοι που τις κέρδιζαν.

Με άλλα λόγια, ένας ακατάπαυστος θόρυβος.

Αλλά εκεί επάνω φάνηκε πως έπιασε δουλειά η φύση. Χρησιμοποιώντας για την περίσταση τον Κασσελάκη ή ακόμη καλύτερα τον Πολάκη. Με πιθανότερη εξέλιξη να μη μείνει ούτε κολυμπηθρόξυλο.

Θα εκπλαγεί κανείς; Με το χέρι στην καρδιά, κανείς.

Ο Κασσελάκης ήλθε από το πουθενά χωρίς να

ΣΥΡΙΖΑ, μια ιλαροτραγωδία όπου όλα είναι λάθος

Στον ΣΥΡΙΖΑ, μια καρικατούρα ρωμαϊκής αρένας, κονταροχτυπιούνται όλα τα λάθη μαζεμένα σε ένα κόμμα, ως πρωταγωνιστές επιθεώρησης. Και παρά τις εντυπώσεις ότι έτσι γίνεται στην Αριστερά, ποτέ δε γινόταν έτσι στην Αριστερά.

Είχε πολλές διασπάσεις, αλλά αυτές είχαν δράμα, μίσος, σκληρότητα. Παλιά είχαν και αίμα. Αλλά πήγαζαν από ιδεολογικές διαφορές που ήταν όροι της στρατευμένης ζωής. Γι΄ αυτό και εξελίσσονταν σε κλίμα σοβαρότητας – συχνά και μοχθηρίας και τραγικότητας. Αλλά ποτέ σε κλίμα κωμωδίας.

Η παρούσα διάσπαση που κυοφορείται κόβει εισιτήρια σε καλοκαιρινό δελφινάριο. Το τραγικό λάθος του καταστατικού που ανέμελα ψήφισαν οι σύντροφοι, να μπορεί ο κάθε περαστικός να θέτει υποψηφιότητα για πρόεδρος, τους έφερε ένα παράξενο παγώνι.

Έναν τύπο που υπερθεμάτιζε για σκληρότερα μνημόνια τον καιρό που οι τωρινοί του σύντροφοι ήταν στις πλατείες των αγανακτισμένων, που εκθείαζε τον Μητσοτάκη, ψήφιζε τον ΓΑΠ, και βρήκε «τρούπα και μπήκε» για να γίνει

ΣΥΡΙΖΑ: Οταν κλείνει ένας κύκλος

Η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής και η επόμενη μέρα

Οι Αγγλοσάξονες, η κουλτούρα των οποίων είναι αρκούντως οικεία στη νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, συνηθίζουν να λένε πως η καμήλα είναι ένα άλογο που σχεδίασε μια επιτροπή.

Εύκολα μπορεί συνεπώς κανείς να φανταστεί τι θα μπορούσε να βγει από μια επιτροπή όπου δεν συγκρούονται απλώς διαφορετικές απόψεις για έναν κοινό σχέδιο, αλλά πολλές και αντιθετικές στοχεύσεις.

Ειδικά στην περίπτωση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος της Κουμουνδούρου, η οποία συνεδριάζει αυτό το Σαββατοκύριακο, δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στην αγγλοσαξονική κουλτούρα ή τη ζωολογία. Το αποτέλεσμα της συνεδρίασης δεν είναι απλώς εικαζόμενο, αλλά προαναγγελθέν: ένας 20ετής κύκλος, κακοσχεδιασμένος από πολλές απόψεις, κλείνει.

Ένας κύκλος που άνοιξε το 2004 ως εκλογική συμμαχία, καβάλησε το κύμα της αγανάκτησης για να εξελιχθεί σε

Όλοι μαζί τα έκαναν και θα τα έκαναν ξανά

Η καταιγιστική, πλην αναμενόμενη και προδιαγεγραμμένη εδώ και μήνες, αποσάθρωση του ΣΥΡΙΖΑ - την οποία επιτάχυνε αλλά δεν προκάλεσε η προεδρία Κασσελάκη - θολώνει τη μεγάλη εικόνα. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ στην ολότητα του και καθ' όλη τη διάρκεια του βίου του, είτε βρισκόταν στη θέση της κυβέρνησης, είτε στη θέση της αντιπολίτευσης, υπήρξε αυτό ακριβώς που καταγγέλλουν όσοι φεύγουν. Αλλά και αυτό που υπηρετούν όσοι μένουν, με πρώτο και καλύτερο τον νέο (μέχρι πότε;) αρχηγό. 

Ένα κόμμα στον πυρήνα του, διχαστικό, που επένδυε στην πολιτική πόλωση και τόκιζε στην κοινωνική διαίρεση. Με στελέχη που πορεύτηκαν οπορτουνιστικά, κάτω από σημαίες ευκαιρίας, υιοθετώντας τον ακραίο λαϊκισμό και με τον πολακισμό, κυρίαρχη ιδεολογία.

Ευτέλισαν, όσο κανείς στο παρελθόν και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, την πολιτική ζωή. 

Το πληρώνουν όλοι μαζί. Αυτές τις δραματικές ώρες. 

Με μια πιθανή εξαίρεση. 

Τον πρώην πρόεδρο και

Παράσταση

Όσοι επένδυσαν στον Κασσελάκη ως αντίβαρο στον Μητσοτάκη μάλλον θα πρέπει να κλαίνε τα λεφτά τους. Αρκεί να αναρωτηθούν από πού κι ως πού τους ήρθε αυτή η λαμπρή ιδέα και να πήραν το μάθημα για τη συνέχεια.

Νομίζω ότι πρέπει να το παραδεχτούμε και να το πάρουμε σοβαρά υπόψη για όποια συνέχεια ακολουθήσει.

Ο Κασσελάκης ούτε ήταν ούτε είναι πολιτικός. Είναι ηθοποιός.

Κι αυτό φυσικά δεν είναι κακό από μόνο του. Τρέφω μεγάλη εκτίμηση στους μεγάλους ηθοποιούς.

Πολύ φοβούμαι όμως ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιον νέο σερ Λόρενς Ολίβιε ή με μια μετεμψύχωση του Μάρλον Μπράντο.

Ο Κασσελάκης είναι ένας εξαιρετικά μέτριος ηθοποιός.

Θυμίζει κάτι ωραίους ζεν-πρεμιέ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου για τους οποίους το μυστικό του σεναρίου ήταν να μη λένε πολλά διότι τα έλεγαν χάλια.

Και γι’ αυτό δεν μπορούμε να του ζητάμε μεγάλα πράγματα. Με το ζόρι πέντε κοινότοπες φράσεις στη σειρά κι ας μη βγάζουν ιδιαίτερο νόημα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Κασσελάκη όμως δεν είναι το ταλέντο που δεν έχει. Είναι η παρακμιακή παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί.

Ξεκινήσαμε να δούμε Γουές Αντερσον και καταλήξαμε σε ελληνική βιντεοκασέτα της δεκαετίας του ’80.

Είναι αλήθεια πως πριν από

Ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο, στον ΣΥΡΙΖΑ

Συνεχίζουμε και σήμερα στο δρόμο που χάραξε ο Παύλος Πολάκης, να περιγράφουμε την πολιτική κατάσταση εντός ΣΥΡΙΖΑ με στίχους λαϊκών τραγουδιών. Πρωτοπόρος ο Παύλος, που προκειμένου να κατατροπώσει τον Γιώργο Σταθάκη για το καταγγελτικό του κείμενο, επιστράτευσε το τραγούδι Κυρά-Γιώργαινα: «Ο Γιώργος είναι πονηρός κι αυτά που λέει μην τα τρως - Κυρά-Γιώργαινα στο λέω επισήμως ο Γιωργάκης σου ειν’ ένας θεατρίνος».

Με το ίδιο μουσικό mood ανατρέχουμε στο λαϊκό πεντάγραμμο για να περιγράψουμε την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ. Την πικρή διαπίστωση αποδίδει επακριβώς το τραγούδι «Ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο - είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, ο βοριάς θα στα κάνει συντρίμμια, κομμάτια».

Άρχισε ωραία ο ΣΥΡΙΖΑ για τον ίδιο και το ακροατήριό του, που το γέμισε εμβατηριακές ψευδαισθήσεις προκειμένου να καταλάβει την εξουσία (αλλά τελικά κατέλαβε μόνο την κυβέρνηση προς πίκραν της πρωθυπουργικής συντρόφου).

Το ίδιο ωραία και δοξαστικά άρχισε και ο Stefanos, που έχτισε παλάτια με τη φαντασία του στην άμμο του Μαϊάμι. Χαρίεις, λαμπερός, μάλλον πετυχημένος, αντισυμβατικός αλλά όχι αντισυστημικός, δεν κατανόησε σε τι κόμμα ανέλαβε την αρχηγία.

Από ό,τι αναφέρουν ακριτομυθίες από

«Στόχος μας είναι ένας μόνιμος πόλεμος με το Ισραήλ»

Αυτός ήταν ο τίτλος στη συνέντευξη που έδωσε ο σύμβουλος επικοινωνίας της Χαμάς Ταχέρ- Ελ-Νουνού στους New York Times. O σύμβουλος είπε και πολλά άλλα ενδιαφέροντα που δικαιώνουν πλήρως την επιμονή του Ισραήλ να εξοντώσει και τον τελευταίο θύλακα της τρομοκρατικής οργάνωσης στη Γάζα. 

«Στόχος της Χαμάς δεν είναι να διοικεί τη Γάζα και να φέρνει νερό, ηλεκτρικό ρεύμα ή άλλα τέτοια… αυτή η μάχη δεν έγινε επειδή θέλαμε καύσιμα ή εργάτες… δεν επιδιώκουμε να βελτιώσουμε την κατάσταση στη Γάζα… ελπίζω ότι η πολεμική κατάσταση με το Ισραήλ θα είναι μόνιμη και ότι ο αραβικός κόσμος θα σταθεί στο πλευρό μας».

Διαβάζοντας τα παραπάνω λύνονται και οι απορίες γιατί αυτοί οι άνθρωποι δαπανούσαν εκατοντάδες εκατ. δολάρια για τούνελ και δε φρόντιζαν να

Κοίτα ποιος μιλάει

«Τι δουλειά έχω εγώ με όλους εκείνους που έχουν σπαταλήσει τόσα δισεκατομμύρια ευρώ του ελληνικού λαού; Ξεχνάμε τη διαπλοκή αυτών των ετών; Μόνο εκσυγχρονισμός δεν ήταν. Ας αναλάβουν άλλοι τον μανδύα του χρέους της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα δεν το προκάλεσε. Ο κ. Τσακαλώτος άφησε μαξιλάρι 37 δισ., δυστυχώς όμως την πάτησε ο ελληνικός λαός».

Μεταφέρω αυτούσια τη δήλωση κάποιου μειράκιου της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ονόματι Στέφανος Κασσελάκης προς ενημέρωση των αναγνωστών που τυχόν δεν την πρόλαβαν στην αδιάλειπτη ροή των ειδήσεων. 

Αφού, όμως, αναρωτιέται, γιατί δεν ρωτάει στενότατους συνεργάτες του, όπως η κυρία Θ. Τζάκρη ή ο κ. Κουρουπλής, αλλά και τόσοι άλλοι, οι οποίοι την εποχή εκείνη ήταν μέλη του ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής τον Κώστα Σημίτη και κατά τα λεγόμενα του σημερινού αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, «σπατάλησαν τόσα δισεκατομμύρια του ελληνικού λαού». Συμμετείχαν ή δεν συμμετείχαν στη σπατάλη; Θέλουν να μας πείσουν πως αυτοί έχουν τα «χέρια καθαρά» (μιας κι είναι του συρμού πλέον η λέξη χέρια) και των άλλων είναι βρώμικα; 

Καταλαβαίνω πως ο κ. Κασσελάκης έχει παντελή άγνοια της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας. Είναι κάτι που

Μυαλό

Οι αντιπολιτεύσεις δεν κατασκευάζονται, ούτε επιλέγονται, ούτε επινοούνται. Οι αντιπολιτεύσεις αναδεικνύονται.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως πληρώνουμε τζάμπα τις δημοσκοπήσεις. Οι οποίες κατά κανόνα λένε εκείνο που ήδη ξέρουμε.

Βγάζουν, ας πούμε, τον Μητσοτάκη «καταλληλότερο» Πρωθυπουργό με κάτι θηριώδη ποσοστά.

Σιγά την είδηση. Στην πραγματικότητα δεν είναι ο «καταλληλότερος». Είναι ο μόνος.

Φαντάζεται κανείς κάποιον άλλο σήμερα Πρωθυπουργό; Ούτε καν εκείνοι που αντιπολιτεύονται τον Μητσοτάκη.

Αυτό θα ισχύσει για πάντα; Υποθέτω πως όχι.

Ενδεχομένως κάποια στιγμή οι Ελληνες νιώσουν την ακατανίκητη επιθυμία να κυβερνηθούν από τον Κασσελάκη ή τον Ανδρουλάκη ή κάποιον τρίτο που δεν φανταζόμαστε.

Αλλά κάποια στιγμή κάποιος από κάπου θα αναδειχθεί.

Το σημειώνω προς δύο κατευθύνσεις.

Πρώτον, προς εκείνους που νομίζουν ότι κάνουν αντιπολίτευση. Δεν κάνουν. Αντιπολίτευση δεν σημαίνει να σε πλακώνει δύο φορές τον μήνα στη Βουλή ο Πρωθυπουργός.

Δεύτερον, προς εκείνους που νομίζουν ότι

ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν τη διάσπαση: Σινιάλο ρήξης από Τσακαλώτο – Η κρίσιμη ΚΕ και η ψηφοφορία-στοίχημα για Κασσελάκη

Προ των πυλών η διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ - Ευθείες αναφορές από Τσακαλώτο και άλλα στελέχη - Ο πήχης για Κασσελάκη

Προ των πυλών της διάσπασης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία μετά και την χθεσινοβραδινή επιτυχημένη εκδήλωση της εφημερίδας Εποχή όπου κυρίαρχο ρόλο είχε η αριστερή τάση της Ομπρέλας.

Η αποχώρηση από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης της συντριπτικής πλειοψηφίας της Ομπρέλας πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Απλά είναι ζήτημα χρόνου να υπάρξει η συντεταγμένη κίνηση προς την έξοδο χιλιάδων μελών ανά την Ελλάδα.

Βήμα ρήξης από Τσακαλώτο

Το κυρίαρχο θέμα συζήτησης στο περιθώριο της εκδήλωσης ήταν πότε θα γίνει η αποχώρηση και τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Οι ομιλίες ήταν χαρακτηριστικές του προβληματισμού που υπάρχει για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ επί προεδρίας Στέφανου Κασσελάκη.

Στο κέντρο της εκδήλωσης ήταν σαφώς η ομιλία του Ευκλείδη Τσακαλώτου που έδωσε με έμμεσο τρόπο το σύνθημα της αδυναμίας πολιτικής και ιδεολογικής συνύπαρξης με το σημερινό ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως και από τις άλλες ομιλίες κυρίως του Αντώνη Τζανακόπουλου, καθηγητή Διεθνούς Δημοσίου Δικαίου στην Οξφόρδη και της πρώην υπουργού Σιας Αναγνωστόπουλου, φάνηκε ότι