Παράσταση

Όσοι επένδυσαν στον Κασσελάκη ως αντίβαρο στον Μητσοτάκη μάλλον θα πρέπει να κλαίνε τα λεφτά τους. Αρκεί να αναρωτηθούν από πού κι ως πού τους ήρθε αυτή η λαμπρή ιδέα και να πήραν το μάθημα για τη συνέχεια.

Νομίζω ότι πρέπει να το παραδεχτούμε και να το πάρουμε σοβαρά υπόψη για όποια συνέχεια ακολουθήσει.

Ο Κασσελάκης ούτε ήταν ούτε είναι πολιτικός. Είναι ηθοποιός.

Κι αυτό φυσικά δεν είναι κακό από μόνο του. Τρέφω μεγάλη εκτίμηση στους μεγάλους ηθοποιούς.

Πολύ φοβούμαι όμως ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιον νέο σερ Λόρενς Ολίβιε ή με μια μετεμψύχωση του Μάρλον Μπράντο.

Ο Κασσελάκης είναι ένας εξαιρετικά μέτριος ηθοποιός.

Θυμίζει κάτι ωραίους ζεν-πρεμιέ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου για τους οποίους το μυστικό του σεναρίου ήταν να μη λένε πολλά διότι τα έλεγαν χάλια.

Και γι’ αυτό δεν μπορούμε να του ζητάμε μεγάλα πράγματα. Με το ζόρι πέντε κοινότοπες φράσεις στη σειρά κι ας μη βγάζουν ιδιαίτερο νόημα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Κασσελάκη όμως δεν είναι το ταλέντο που δεν έχει. Είναι η παρακμιακή παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί.

Ξεκινήσαμε να δούμε Γουές Αντερσον και καταλήξαμε σε ελληνική βιντεοκασέτα της δεκαετίας του ’80.

Είναι αλήθεια πως πριν από

δέκα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε επίσης πολλούς ατάλαντους αλλά τουλάχιστον άρεσε η παράσταση. Τώρα η παράσταση δεν βλέπεται κι ο υπόλοιπος θίασος είναι για τα μπάζα.

Αυτόν ψήφισαν, θα μου πείτε. Συμφωνώ. Και γι’ αυτό τον φορτώθηκαν.

Αλλά σήμερα κανείς δεν ξέρει πώς θα τελειώσει το έργο και έως τώρα η παράσταση δεν φαίνεται να σπάει ταμεία.

Λογικό. Τι ταμεία να σπάσεις με τον Πολάκη, τον Παππά ή την Τζάκρη, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κι ο τελευταίος θεατρώνης; Το κάστινγκ είναι στα όρια του κακόγουστου αστείου και δεν έχει περιθώρια βελτίωσης.

Διότι ακόμη κι αν ο Κασσελάκης θεωρηθεί κάπως νέο πρόσωπο, ο θίασος είναι γεμάτος παλιές καραβάνες με κοινό χαρακτηριστικό ότι ουδέποτε έδωσαν δείγματα του παραμικρού ταλέντου.

Συνεπώς το μέλλον είναι νεφελώδες κι όχι ιδιαίτερα αισιόδοξο. «Προσεχώς τίτλοι τέλους» προεξόφλησε και η Διαμαντοπούλου.

Σε τελευταία ανάλυση όμως η παράσταση Κασσελάκη αποδεικνύει και κάτι χρήσιμο.

Πως στην πολιτική δεν μπορείς να στήνεις θιάσους, ούτε να επιβάλλεις πρωταγωνιστές, ούτε να διαμορφώνεις καταστάσεις στα καμαρίνια. Δεν αρκεί η φιγούρα.

Οσοι επένδυσαν στον Κασσελάκη ως αντίβαρο στον Μητσοτάκη μάλλον θα πρέπει να κλαίνε τα λεφτά τους. Αρκεί να αναρωτηθούν από πού κι ως πού τους ήρθε αυτή η λαμπρή ιδέα και να πήραν το μάθημα για τη συνέχεια.

Διότι όπως έλεγε κι ένας παλιός θεατρικός επιχειρηματίας:

– Αν δεν πουλάει η παράσταση, τότε αλλάζεις την παράσταση. Δεν αλλάζεις τις ταξιθέτριες.

 Γ. Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ