Δεν θυμάμαι άλλη προεκλογική περίοδο έστω ευρωεκλογών στην Ελλάδα που να τη ζήσαμε παρέα με όλη τη γειτονιά.
Ήλθε ο Ράμα. Πήγαμε στον Ερντογάν. Βγήκε κι η Σιλιάνοφσκα με τον Μιτσκόσκι στη Βόρειο Μακεδονία, έδεσε το γλυκό.
Ούτως ή άλλως δεν είχαμε και πολλά δικά μας να συζητήσουμε. Κι άρχισαν έτσι τα νταραβέρια με τους γείτονες.
Χωρίς ζημιές. Ο Ράμα πήρε το καλλιτεχνικό πρόγραμμα κι αποχώρησε δίχως να κυριεύσει το Γαλάτσι. Ο Μητσοτάκης επέστρεψε από την Άγκυρα χωρίς να απαρνηθεί την πίστη του, ούτε υποχρεώθηκε να πάει εθελοντής στη Χαμάς.
Αλλά οι νεοεκλεγμένοι στα Σκόπια άρχισαν κάτι τσαλιμάκια για τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Γενικώς τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Και είναι αλήθεια ότι στα Σκόπια μιλούν ακατάπαυστα και χωρίς λόγο.
Αλλά δικό τους θέμα. Προφανώς η Αθήνα δίνει χώρο και χρόνο στη νέα πολιτική ηγεσία να κάνει πίσω στην