Έντεκα συμπεράσματα για τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ

Οι διαφορές ανάμεσα στους υποψηφίους και η επόμενη ημέρα – Πώς μεταφράζονται τα ποσοστά των διεκδικητών της ηγεσίας και τι σημαίνουν για την επόμενη Κυριακή - Η συμμετοχή των 300.000 πολιτών

Ο πρώτος γύρος των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ για την ανάδειξη ηγεσίας ολοκληρώθηκε τα ξημερώματα, με τους Νίκο Ανδρουλάκη και Χάρη Δούκα περνούν στο δεύτερο γύρο και να δίνουν τη «μάχη» την ερχόμενη Κυριακή 13 Οκτωβρίου.
Πρώτος σε σταυρούς ήρθε ο Νίκος Ανδρουλάκης με ποσοστό 29,64%, ενώ δεύτερος μετά από ένα θρίλερ και πολύ κοντά στον τρίτο, ήρθε ο Χάρης Δούκας με ποσοστό 21,41%. Στην τρίτη θέση ο Παύλος Γερουλάνος ο οποίος συγκέντρωσε ποσοστό 21,12% και έμεινε εκτός του δεύτερου γύρου των εκλογών.
Τα πρώτα συμπεράσματα από την χθεσινή διαδικασία εκλογής αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ θα μπορούσαν να συνοψιστούν στα κάτωθι:
1) Οι 300.000 που πήγαν στις κάλπες είναι ένας ικανοποιητικός αριθμός, αλλά δεν είναι θρίαμβος. Μπορεί να μην πήγαν να ψηφίσουν 350.000 ή και 400.000, όπως περίμενε η πλειονότητα των ηγετικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, όμως είναι 10% περισσότεροι από την προηγούμενη εκλογή αρχηγού. Η συμμετοχή είναι σημαντική και για έναν ακόμη λόγο. Επειδή κοντράρεται με την αποχή στις ευρωεκλογές.
2) Οι 300.000 παρέχουν ευρεία νομιμοποίηση στον νέο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ είτε αυτός είναι πάλι ο Ανδρουλάκης είτε είναι ο Δούκας. Νομιμοποίηση και στο κόμμα του για να το

Το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει στα σαλόνια της πολιτικής

α φαινόμενα δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ … επιστρέφει! Αυτό που δεν ήταν αρκετό στο πρόσφατο παρελθόν, η μεγάλη προσέλευση κόσμου στις εσωκομματικές εκλογές, ίσως αποδειχτεί αρκετό από εδώ και πέρα! Τα προηγούμενα χρόνια το ΠΑΣΟΚ δεν είχε την ταυτότητα εξουσίας, καθώς του την είχε κλέψει ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Ο λαός διαλέγει ομάδα με βάση τις πιθανότητες που έχει να διεκδικήσει πρωτάθλημα. Αλλιώς θα είχε γίνει πρωθυπουργός ο αείμνηστος Λεωνίδας Κύρκος.
Δεν ξέρουμε ακόμη το αποτέλεσμα της δεύτερης Κυριακής. Σύμφωνοι! Αλλά πολλές φορές η συγκυρία αποδεικνύεται καθοριστική και έρχονται πλέον τα πρόσωπα για να την υπηρετήσουν. Και κάπως έτσι εμφανίζονται ως νικητές άνθρωποι που σε κάποια άλλη στιγμή είχαν πετύχει ελάχιστα. Δεν ήταν ο χρόνος τους, σύμφωνα με τους βιογράφους τους. Δεν τους χρειαζότανε η ιστορία, θα ήταν ίσως μια πιο σωστή ερμηνεία.
Πάρτε για παράδειγμα τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μέχρι το καλοκαίρι του 2015 ο κόσμος της ΝΔ αναρωτιότανε ποιος θα διαδεχότανε τον Αντώνη Σαμαρά. Και λίγους μήνες αργότερα ο Κυριάκος κέρδιζε πανηγυρικά τις εσωκομματικές εκλογές και στη συνέχεια έγινε ένας από τους πιο πετυχημένους πρωθυπουργούς των τελευταίων δεκαετιών. Ο Μητσοτάκης του 2016 ήταν ο ίδιος με εκείνον του 2015. Αν κάτι άλλαξε ήταν η συγκυρία.
Σήμερα η συγκυρία ευνοεί το ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν

Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ όλο και πιο κοντά

Η κατάσταση στο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεφύγει από κάθε όριο, ενισχύοντας το κλίμα διχασμού και η Κεντρική Επιτροπή του Σαββάτου έδειξε ότι η διάσπαση είναι όλο και πιο κοντά.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, το ενδεχόμενο να φθάσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριό ενωμένος φαντάζει σενάριο ουτοπικό, εξωπραγματικό.

Οι κασσελίστας και οι αντικασσελίστας συνεχίζουν με μεγαλύτερη ένταση τον πόλεμο και η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής ανέδειξε πόσο βαθιά διχασμένο είναι το κόμμα που πνέει τα λοίσθια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πως έχει τελειώσει όπως τον γνωρίζαμε και η αποχώρηση των κασσελίστας, υποστηρικτών του Στέφανου Κασσελάκη, καταγγέλοντας τη διαδικασία ως μέρος της ίντριγκας και της εκτροπής όπως έλεγαν, ισχύει τα σενάρια περί διάσπασης πριν ακόμα φθάσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριο.

Τα όσα έγιναν στην Κ.Ε απλά επιβεβαίωσαν ότι ο βαθμός σοβαρότητας στο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ χαμηλός με τα όσα πράττουν κορυφαία του στελέχη.

Μόνο θλίψη προκαλούν τα όσα γίνονται για ένα κόμμα που κυβέρνησε τον τόπο σε μια δύσκολη χρονική στιγμή. Όμως ήταν κάτι αναμενόμενο και απλά ο τρόπος που

Τι θα ψήφιζα στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μέλος του ΠΑΣΟΚ για να ψηφίσει στις εσωκομματικές του εκλογές. Αρκεί να δηλώσει «φίλος»! Τι θα ψήφιζα αν έφτανα μέχρι την κάλπη; Αν ήθελα  να «τιμωρήσω» τον Κυριάκο, θα ψήφιζα Άννα. Αν ήθελα μια ακόμη τετραετία Κυριάκου, θα ψήφιζα Χάρη. Αν ήθελα να παραμείνει το ΠΑΣΟΚ το ΚΚΕ του Κέντρου, θα επέλεγα Νίκο. Κι αν ψήφιζα με την καρδιά μου, θα το έριχνα στον Παύλο. Το ερώτημα είναι για ποιον λόγο ένας νεοφιλελεύθερος να αποφασίζει για το μέλλον του σοσιαλισμού…

Την «ανοικτή διαδικασία» την άνοιξε ο Γιώργος ο Παπανδρέου. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι έχει κάποια πλεονεκτήματα. Για παράδειγμα, αν η διαδικασία δεν ήταν ανοικτή στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ και ψήφιζαν μόνο τα εγγεγραμμένα μέλη, τότε θα είχαμε ακόμη κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου. Ένα δεύτερο θετικό είναι ότι η εκλογή της ηγεσίας ενός κόμματος από την «κοινωνία», απ’ όποιον δηλαδή περνάει εκείνη την στιγμή απέξω, συνέβαλε τα μέγιστα στη διάλυση της αριστεράς. Δεν θα μπορούσε διαφορετικά να εκλεγεί ο κ. Κασσελάκης, ένας άνθρωπος που ήρθε για διακοπές στην Ελλάδα και επέστρεψε στις ΗΠΑ με ένα κόμμα στις αποσκευές του.

Κάτι ξέρουν οι original αριστεροί τύπου ΚΚΕ που κρατούν τις

Ο «Στέφανος σκέτο» προωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ μια… διάσπαση σκέτη!

«Είμαι ο Στέφανος. Σκέτο» συστήθηκε εκ νέου ο Στέφανος Κασσελάκης στα μέλη και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και στην ελληνική κοινωνία, με ένα βίντεο που ήταν γεμάτο «γλυκερές» αγαπησιάρικες φράσεις, αλλά και αδιευκρίνιστα σιβυλλικά μηνύματα.

Αρχικά, ζήτησε συγγνώμη από όσους απογοήτευσαν, από τους νέους «που μας έφεραν πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές», αλλά και… «από τις οικογένειες των παλιών αγωνιστών που μοιράζονταν συντροφικά στα δύο μια μπουκιά ψωμί, όχι μια χούφτα αξιώματα» (σ.σ. είδατε τι μαθαίνει κανείς στο Μαϊάμι!)

Δήλωσε ότι επιδίωξή του είναι μια πατρίδα που θα παρέχει κοινωνική προστασία, ασφάλεια, καλά αμειβόμενη εργασία, και ίσες ευκαιρίες σε όλες και σε όλους, να διεκδικήσουν τα όνειρά τους.

Ωστόσο, απέφυγε να απαντήσει ευθέως στο «καυτό» ερώτημα, εάν θα είναι υποψήφιος πρόεδρος. Απλώς έδωσε στίγμα ότι είναι εδώ. Όσο για την αναγκαία διευκρίνηση, εάν αποδέχεται την καθαίρεσή του, την ξεπέρασε με το καφενειακό «φιλοσόφημα» λέγοντας «γεννηθήκαμε άνθρωποι, όχι αξιώματα».

Τη μη ευθεία ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του εντόπισε η Π.Γ., ενώ ο Κώστας Ζαχαριάδης έγραψε στο «Χ»:

Το τελευταίο σύνορο

Το Ισραήλ είναι το τελευταίο σύνορο  απέναντι στον ισλαμοφασισμό και ο πόλεμος που διεξάγει αυτήν τη στιγμή είναι πόλεμος επιβίωσης για ολόκληρο τον δυτικό πολιτισμό. Δεν θέλουμε να σκεφτούμε τι θα σημαίνει η ήττα και η «εξαφάνιση» του Ισραήλ, όπως απειλούν οι εχθροί του. Διότι αυτό ακριβώς επιδιώκουν οι μουλάδες του Ιράν  και οι σύμμαχοί τους: Να σβήσουν το Ισραήλ από τον χάρτη. Να μην έχουμε αμφιβολία, ότι σειρά έχουν μετά άλλοι «άπιστοι»! Μαντέψτε! Στις πρώτες γραμμές της λίστας είμαστε εμείς!

Με το Ισραήλ και χωρίς δεύτερη σκέψη. Χωρίς «ναι μεν αλλά» και «δεύτερες σκέψεις». Κι όσοι έχουν αμφιβολίες, ας σταθούν σε δύο περιπτώσεις. Η πρώτη είναι ο χάρτης που είχε δημοσιευτεί από το Ισλαμικό κράτος με τις μελλοντικές εδαφικές κατακτήσεις τους. Σωστά θυμάστε! Η Ελλάδα ήταν μέσα στον χάρτη αυτών των «διεκδικήσεων». Και ύστερα ήρθαν τα «σύνορα της καρδιάς» της Νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του Ερντογάν. Και πάλι σωστά μαντέψατε. Η Ελλάδα ήταν και πάλι «μέσα».

Ένας πόλεμος είναι πάντοτε δυσάρεστος. Η μαύρη προπαγάνδα των πουτινόδουλων και των εχθρών του δυτικού κόσμου (δηλωμένοι κομμουνιστές ή ακροδεξιοί) θέλει το Ισραήλ να είναι ένα «κράτος τρομοκράτης» και γι αυτό μας λένε ότι πρέπει να ηττηθεί. Συντάσσονται πλήρως με τους ισλαμοφασίστες. Είναι τέτοιο το μίσος τους για τη Δύση που δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς υποστηρίζουν. Μας είναι αδιανόητο να υποστηρίζουν την μεταφορά του τελευταίου συνόρου της Δύσης από το Ισραήλ που είναι σήμερα στην Ελλάδα!

Επιπλέον, όσοι ενδιαφέρονται για τα

Αγωνία

Ο Κασσελάκης έγινε τραγούδι. Το λένε οι κούκοι στα βουνά, οι πέρδικες στα πλάγια, το λέει κι ο πετροκότσυφας στα κλέφτικα λημέρια.

Το τραγούδι θυμίζει λίγο Ρουβά, προσδιορίζεται ως soft rock μπαλάντα και έχει μια στιχουργική δεινότητα, την οποία και παραθέτω.

«Είμαστε φλόγα μέσα στην καρδιά,

Είμαστε φως μέσα στο σκοτάδι

Αυτός είναι ο δικός μας ΣΥΡΙΖΑ

Και εγώ είμαι εδώ!»

Ο «εγώ» που «είμαι εδώ» είναι υποθέτω ο ίδιος ο Κασσελάκης. Τα υπόλοιπα είναι λίγο «από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα».

Ο Δούκας δυστυχώς δεν πρόλαβε να αποκτήσει τραγούδι. Μάλλον τον άφησε τέζα η «εργολαβία δολοφονίας χαρακτήρα» που είχαν αναλάβει οι συνεργάτες του Ανδρουλάκη.

Τραγούδι δεν απέκτησε ούτε ο Νικήτας Κακλαμάνης. Παρόλο που (όπως δήλωσε ο ίδιος) είναι ανάμεσα στους «τριάντα πιο θαρραλέους βουλευτές» κι έχει «την ίδια αγωνία με τον Σαλμά» («ΤΑ ΝΕΑ», 28-29/9).

Την αγωνία του Σαλμά πάντως δεν

Η Πελασγία Φθιώτιδας στην αρχαιότητα

Δοκιμιακή Μελέτη Νίκου Μπατσικανή

Η Πελασγία είναι κοινότητα και έδρα διαμερίσματος του Δήμου Στυλίδας, στην ανατολική Φθιώτιδα. Πριν την εφαρμογή του προγράμματος «Καλλικράτης» (2011) αλλά και παλαιότερα υπήρξε έδρα δήμου.
Η ιστορία της Πελασγίας χάνεται στα βάθη των αιώνων. Είναι τόσο παλιά, που τα όρια μεταξύ μύθου και πραγματικότητας, κάποιες φορές, δεν είναι ορατά, καθώς στην αρχαιότητα δεν υπήρχαν ιστορικοί, για να καταγράφουν τα διάφορα σημαντικά γεγονότα, και όλα όσα την αφορούν, κατά την προϊστορική περίοδο, γράφτηκαν πολλούς αιώνες αργότερα.
Στην τουρκοκρατία, η Πελασγία ονομαζόταν «Γαρδίκι» (σλαβικά = «πέρασμα») και «Γαρδίκιον Κρεμαστής Λαρίσης» μετά το έτος 1836, μέχρι και το 1926, επειδή έξω από τον οικισμό, ΒΑ αυτής, υπάρχει αρχαίο φρούριο, το οποίο σώζεται ακόμη και μοιάζει να «κρέμεται» στην πλαγιά, ενώ φέρει (ανά διαστήματα) πύργους, τρεις (3) πύλες και μία (1) πυλίδα εισόδου - εξόδου.
Στα 1927, το τότε Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Γαρδικίου Κρεμαστής Λαρίσης, λαμβάνοντας υπόψη του την παλαιότερη ονομασία «Πελασγία», που ίσχυε μέχρι και τον 5ο αι. μ.Χ. [ Στέφανος, ο Βυζάντιος (Έλληνας συγγραφέας, 5ος - 6ος αι. μ.Χ.) «Εθνικά», 514.12 ], αποφάσισε η κωμόπολη να λάβει το όνομα «Πελασγία».
Ως σφραγίδα του Δήμου καθιερώθηκε η κεφαλή του Αχιλλέα, επειδή νομίσματα με τη μορφή του και της μητέρας του, Θέτιδας, είχαν ανεβρεθεί στην Κρεμαστή Λάρισα. Τα νομίσματα αυτά είχαν

Είναι αποκλειστικά στο χέρι του ΠΑΣΟΚ

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ένα κόμμα εξουσίας δεν υφίσταται πλέον. Όποιος και να εκλεγεί αρχηγός του, μετά βεβαιότητος, δε θα αποτρέψει μια νέα διάσπαση. Έχουν γίνει πολλά και έχουν ειπωθεί βαριές κουβέντες, κάτι που καθιστά αδύνατη τη συστέγαση στο ίδιο κόμμα όλων αυτών που πρωταγωνίστησαν και πρωταγωνιστούν στα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν εκεί μέσα. Άλλωστε αυτός ο χώρος, ιστορικά, ειδικεύεται στις διασπάσεις. 
Συνεπώς, αν κάποια δύναμη δύναται να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ. Προς το παρόν η Νέα Δημοκρατία απολαμβάνει την απόλυτη ηγεμονία της και καλά κάνει. Όσοι δεν της αναγνωρίζουν αυτό το αυτονόητο δικαίωμα έχουν μια προσκοπική αντίληψη για την πολιτική. Κανένα μεγάλο κόμμα δεν εκχωρεί αυτοβούλως ούτε ψήγμα της εξουσίας του. Αυτή είναι η φύση της πολιτικής. Η εξουσία δεν παραχωρείται ούτε χαρίζεται. Διεκδικείται και κατακτιέται. 
Άρα, αν θέλουμε όντως να αποκατασταθεί μια ισορροπία στο ισοζύγιο δυνάμεων, θα πρέπει να στρέψουμε τα βλέμματά μας προς το ΠΑΣΟΚ και όχι προς το κυβερνών κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να αποδείξει ότι και θέλει, αλλά κυρίως ότι

Τι δεν είναι πολιτική

 

Στην ιστορία του σουρεαλισμού αποτελεί ορόσημο ένας πίνακας του Ρενέ Μαγκρίτ. Απεικονίζει μια πίπα και έχει τίτλο «Αυτό δεν είναι μια πίπα».

Ο πίνακας έχει πολλαπλές αναγνώσεις. Αυτό άλλωστε είναι και το κρυφό νόημα του σουρεαλισμού: φτιάχνεις κάτι ωραίο και μετά το ερμηνεύεις ξανά και ξανά έως ότου πέσεις λιπόθυμος από τη νύστα.

Δεν ξέρω ποιες θα ήταν οι σχέσεις του Μαγκρίτ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Υποθέτω όχι σπουδαίες.

Αν και η σουρεαλιστική θεώρηση πως η απεικόνιση της πραγματικότητας είναι ταυτοχρόνως και διάψευση της πραγματικότητας μπορεί να έβρισκε πολλούς οπαδούς στην Κουμουνδούρου.

Από την πλευρά της ιστορίας του σουρεαλισμού πάντως η ιδέα της εβδομάδας πρέπει να αποδοθεί στην Ολγα Γεροβασίλη.

Η οποία εξήγησε ότι επιθυμεί «μια μεγάλη κεντροαριστερή παράταξη», η οποία θα δημιουργηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ «με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ» και διάφορες παραφυάδες του ΣΥΡΙΖΑ και στην οποία «θα μπορούσε να είναι επικεφαλής ο Τσίπρας» (Ant1, 23/9).

Υποθέτω ότι η ιδέα στηρίζεται στη λογική «να πάμε όλοι μαζί μήπως κερδίσουμε τον Μητσοτάκη». Κατά κάποιον τρόπο είναι η απόδοση στα ελληνικά μιας γαλλικής έκφρασης που λέει «όσο περισσότεροι τρελοί μαζευτούμε, τόσο μεγαλύτερη πλάκα έχει».

Αλλά έχει δύο λογικά κενά.

• Πρώτον, γιατί να μαζευτούν τώρα όταν δεν μαζεύτηκαν την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ μεσουρανούσε, ο Μητσοτάκης μπουσουλούσε και το ΠΑΣΟΚ ζούσε με κάτι αχαμνά μονοψήφια;
• Δεύτερον, γιατί θα νικήσουν σήμερα με τον Τσίπρα εκείνοι που έχασαν χθες με τον Τσίπρα με αποτέλεσμα να φύγει ο Τσίπρας;

Απαντήσεις προφανείς δεν υπάρχουν. Αλλά αυτό είναι το

Χ. Δούκας: Τινάζει την ενότητα του ΠΑΣΟΚ στον αέρα

Ελάχιστα ασχολήθηκα με τα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ, διότι κάθε έξωθεν παρέμβαση είναι πολιτικά συζητήσιμη και ηθικά ανοίκεια. Εκείνο που πάντα γράφω είναι πως το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να βγει ενωμένο από αυτή την εκλογική διαδικασία. Να αφήσει επιτέλους πίσω του ένα κλίμα που το ταλαιπώρησε αφάνταστα από το 2007 και να χαράξει την πορεία μιας εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης. Όλα δείχνουν ότι αυτό είναι εφικτό. Και η προχθεσινή τηλεμαχία αυτό έδειξε διότι, παρά τις επιμέρους εκτιμήσεις, όλοι συμφώνησαν ότι ήταν μια διαδικασία ενός ευπρεπούς διαλόγου, μιας χωρίς παρατράγουδα εσωκομματικής αντιπαράθεσης έξι υποψηφίων.

Αυτό το κλίμα ήρθε να το τορπιλίσει ο ένας από τους υποψηφίους, ο Χάρης Δούκας. Κατηγόρησε τον Νίκο Ανδρουλάκη ότι επιτρέπει σε συνεργάτες του να επιτίθενται εναντίον του «με τη ρητορική της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς», ενώ υποστηρίζει ότι η επίθεση εναντίον του των συνεργατών του Ν. Ανδρουλάκη «μετατράπηκε σε ακραία εργολαβία δολοφονίας χαρακτήρα» και συνεχίζει, λέγοντας πως «αναπαράγουν αυτούσια τη λάσπη που τροφοδοτεί το Μαξίμου σε βάρος του».

Επί του τελευταίου οφείλω να πω στον Χάρη Δούκα και στους παλαιοπασόκους καθοδηγητές του, ότι το Μαξίμου θα ανοίξει σαμπάνιες αν καταφέρει κι εκλεγεί. Προχθές το βράδυ έβαλαν πλερέζες μετά το τηλεοπτικό φιάσκο του, καθώς θεωρούν ότι

Ποιοι θα πάνε στις κάλπες του ΠΑΣΟΚ;

Μέσα στις επόμενες είκοσι ημέρες θα στηθούν δύο φορές κάλπες στο ΠΑΣΟΚ, στις 6 και στις 13 Οκτωβρίου, προκειμένου να εκλεγεί ο πρόεδρος του κόμματος.

Συμπίπτει αυτή η εκλογή με τα 50 χρόνια από την ίδρυση του κόμματος από τον Ανδρέα Παπανδρέου και αφού τον έχουν διαδεχθεί ο Κώστας Σημίτης, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, η Φώφη Γεννηματά και ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Είναι το ΠΑΣΟΚ το κόμμα που πλήρωσε βαρύτερο πολιτικό κόστος από εκείνο που πράγματι του αναλογούσε για την υπερδεκαετή μείζονα κρίση 2009-2019, με δεδομένο τον πλήρη οικονομικό εκτροχιασμό που είχε παραλάβει από την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Και επίσης δεδομένες τις σκληρές επιθέσεις και την υπονόμευση που δέχθηκε από τη Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά και τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα όταν προσπαθούσε να διασώσει ό,τι μπορούσε να διασωθεί από τη μνημονιακή θύελλα. Ετσι, το ΠΑΣΟΚ των 3 εκατομμυρίων ψηφοφόρων του 2009 βρέθηκε με λιγότερους από 300.000 το 2015, από το 43,92% στο 4,68%.

Παρ'› όλα ταύτα επιβίωσε -συγκρατήθηκε μεν σε χαμηλά ποσοστά αντιμετωπίζοντας και διαλυτικά φαινόμενα- και διατήρησε την πολιτική παρουσία του, ενώ τώρα βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα ενδεχόμενο νέο ξεκίνημα. Και το ερώτημα είναι τι θα είναι αυτό το νέο ξεκίνημα, ποιο θα είναι το περιεχόμενο και το αφήγημά του και ποιος θα κληθεί από την κάλπη να το υπηρετήσει.
Ηδη σήμερα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε

Κατάφεραν να είναι ο Πολάκης, ο πιο σοβαρός τους

Πλάκα-πλάκα, όταν ο Πολάκης εξανίσταται με τη φράση «καμιά σοβαρή κουβέντα θα πούμε;», έχει δίκιο. Εκεί κατάντησαν στο άλλοτε κραταιό κόμμα της ριζοσπαστικής κυβερνώσας αριστεράς, ο πιο πολιτικός, ο πιο συγκροτημένος και ο πιο συνεπής στην αντιστοιχία λόγων-πράξεων, να είναι ο Παύλος Πολάκης. Ξέρετε δα ότι εγώ με τον Σφακιανό δεν έχουμε τις καλύτερες σχέσεις, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να παραδεχτώ ότι μέσα στο Συριζαϊκό μπάχαλο, ο Πολάκης ξεχωρίζει.

Μιλά και καταλαβαίνω τι λέει. Μπορεί να διαφωνώ με το 90% όσων λέει, μπορεί τα περισσότερα απ’ αυτά που υποστηρίζει να είναι εκτός εποχής και απολύτως απραγματοποίητα, αλλά βρε αδερφέ, βγάζουν κάποιο νόημα. Θέλει να κρατικοποιήσει μια από τις συστημικές τράπεζες κι ένα από τα δυο διυλιστήρια. Δεν γίνονται αυτά μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Για να τα κάνουμε πρέπει να φύγουμε από την Ένωση.

Θέλει να διώξει τους παλιούς δικαστές και να ανεβάσει πάνω στις έδρες μια φουρνιά καινούριων που θα φτιάξει ο ίδιος. Είναι παραβίαση κάθε έννοιας διάκρισης των εξουσιών, έξω και από

ΝΔ: Δε διαγράφηκε γιατί διαφώνησε

Για να το ξεκαθαρίσουμε. Ο κ. Μάριος Σαλμάς δε διαγράφηκε από τη Νέα Δημοκρατία γιατί διαφώνησε ή γιατί εξέφρασε τις ανησυχίες του για την πορεία του κόμματος. Διαγράφηκε διότι διατύπωσε ανυπόστατες κατηγορίες, ηθικής τάξεως, κατά της υπουργού Πολιτισμού κυρίας Λίνας Μενδώνη. Διαγράφηκε ομόφωνα, με ψήφους 5-0, κάτι που σημαίνει ότι ψήφισαν υπέρ της διαγραφής του και δύο βουλευτές εκ των 11 που υπέγραψαν την επερώτηση για τα κόκκινα δάνεια. Συνεπώς, να βάζουμε πάντα τα γεγονότα στις σωστές τους διαστάσεις. 

Το αν ο κ. Μ. Σαλμάς θα πάει σε άλλο κόμμα, αυτή τη στιγμή δεν ενδιαφέρει κανένα. Από τη στιγμή που έχει διαγραφεί, κάνει ό,τι θέλει. Επίσης δεν έχει νόημα να ψάχνουμε αν επεδίωξε τη διαγραφή του ή τα κίνητρα της επίμαχης καταγγελίας κατά της κυρίας Λ. Μενδώνη. Και το κυριότερο, είναι αστείο σήμερα να μιλούμε για κινήσεις αποστασίας εντός της Νέας Δημοκρατίας. 

Όποιος θέλει να αυτοκτονήσει πολιτικά ρίχνει την κυβέρνηση. Δε γνωρίζω αν υπάρχουν καμικάζι ούτε γνωρίζω αν υπάρχουν κυβερνητικοί βουλευτές που θα ήθελαν να εμπλακούν σε σχεδιασμούς εξωθεσμικών κέντρων. Αυτό που

«Επάγγελμα κλέφτης…»

Είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι η παραβατικότητα και η κοινή εγκληματικότητα, κλοπές, διαρρήξεις στα σπίτια, στις γειτονιές του απλού κόσμου που μένει κυρίως στις μεγάλες πόλεις της χώρας, αποτελεί ένα μεγάλο πρόβλημα που ενοχλεί, τρομοκρατεί και εξοργίζει συχνά και δικαιολογημένα τους πολίτες.

Να εξηγήσουμε από την αρχή ότι το φαινόμενο της μικροεγκληματικότητας στους δρόμους δεν είναι... διόλου ελληνικό. Στο Λονδίνο των εκατοντάδων χιλιάδων καμερών στους δρόμους και των ατελείωτων οικονομικών πόρων, δεν είναι και πολύ καλή ιδέα να κυκλοφορεί κανείς τα τελευταία χρόνια με ακριβά ρολόγια στα χέρια, ενώ και η κλοπή του κινητού είναι καθημερινό φαινόμενο. Παρόμοια συμβαίνουν στο Παρίσι, στη Ρώμη και αλλού στην Ευρώπη. Υπάρχει λύση περιορισμού αυτού του εξαιρετικά δυσμενούς φαινομένου που ενοχλεί τους πάντες;
Η απάντηση για την Ελλάδα που ζούμε είναι... λίγο πιο σύνθετη γιατί ναι μεν το τελευταίο διάστημα η Αστυνομία είναι εμφανώς πιο οργανωμένη, με καλύτερη παρουσία και περισσότερο «κόσμο» στον δρόμο, αλλά έως εκεί. Το πρόβλημα είναι ξεκάθαρο: όσοι κλέβουν σπίτια, μαγαζιά, αυτοκίνητα συνήθως... δεν το κάνουν για πρώτη φορά και ούτε φοβούνται ότι θα τους στοιχίσει και τίποτα σπουδαίο εκτός από μερικές ημέρες στο κρατητήριο ή στη φυλακή. Μέχρι να ξαναβγούν και να συνεχίσουν. Ναι, η αλήθεια είναι, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η πλειοψηφία αυτών είναι Ρομά, η συντριπτική πλειοψηφία, και, ναι, είναι πλέον μαζί με αρκετούς άλλους, κυρίως αλλοδαπούς, κάτι σαν «επάγγελμα μπουκαδόρος». Στα επικίνδυνα του επαγγέλματος εντάσσεται κι εκείνο το μέσα-έξω στο τμήμα ή στη φυλακή για λίγο έως καθόλου.

Κάτι που φυσικά διαιωνίζει το «επάγγελμα κλέφτης» και

ΣΥΡΙΖΑ: Όχι άλλο bullying, λυπηθείτε μας!

Πολλά περίεργα πράγματα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ για τα οποία μάλλον έχει χυθεί πολύ περισσότερο μελάνι από όσο θα αναλογούσε στην πολιτική και εκλογική του επιρροή.
Οι αφορμές όμως για να ασχοληθεί κανείς ξανά και ξανά με ζητήματα που ξεφυτρώνουν στο δημόσιο διάλογο σαν μανιτάρια στο σκιερό δάσος του ΣΥΡΙΖΑ είναι συνεχείς και αποτελούν μια διαρκή πρόκληση.
 Τελευταία αλλά όχι έσχατη αφορμή η συζήτηση περί εσωκομματικού bullying. Πρόκειται για νέο είδος «εκφοβισμού», το οποίο δεν συναντάται μέχρι τώρα διεθνώς στη βιβλιογραφία. Είναι, λοιπόν και σε αυτό πρωτοπόροι στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως σε τόσα και τόσα άλλα. Το bullying - για να γνωρίζουμε για τι μιλάμε - είναι μια μορφή κακοποίησης, σωματικής ή ψυχολογικής. Μπορεί να γίνει στο σχολείο, στην οικογένεια, στην εργασία, στο Στρατό, στα γήπεδα - γιατί όχι και στα κόμματα. Το ερώτημα είναι από ποιο σημείο και πέρα σταματά κανείς να μιλά για εσωκομματική αντιπαράθεση, εφαρμογή της κομματικής ιεραρχίας ή εντάσεις που προκύπτουν από διαφορετικές προσωπικές εκτιμήσεις και αρχίζει να μιλάει για bullying. Παραδείγματος χάριν, όταν ένας αρχηγός ζητά μετ' επιτάσεως από έναν/μία βουλευτή του να υποστηρίξει την