Κοίτα ποιος μιλάει για αποστασίες

Έπειτα από μια αναστολή δραστηριοτήτων λόγω πένθους, η πολιτική τάξη της χώρας επανήλθε στους, ας πούμε, κανονικούς ρυθμούς και οι πολιτικοί αρχηγοί έπεσαν με τα μούτρα στις τοξικές και τυφλές αντιπαραθέσεις.

Το φιτίλι άναψε με το τέχνασμα του Νίκου Ανδρουλάκη, ο οποίος υπό όρους, προϋποθέσεις και πολλά «αν και εφόσον», είπε ότι θα συμμετάσχει μετεκλογικά σε μια κυβέρνηση και θα προτείνει ένα πρόσωπο-έκπληξη για τη θέση του Πρωθυπουργού. Ξέσπασε φασαρία, άρχισαν να λέγονται διάφορα, κάποιοι μίλησαν για αντιθεσμικές πρακτικές και επιδιώξεις, αλλά όλα αυτά είναι μάλλον υπερβολικά. Το βασικότερο πρόβλημα σε αυτά που λέει ο Ανδρουλάκης εδώ και καιρό, είναι ότι πρέπει να βγαίνουν στη συνέχεια διάφοροι δικοί του και να τα διευκρινίζουν, να τα ερμηνεύουν, να τα ανασκευάζουν. Αν χρειάζεται να εξηγείς συνεχώς αυτά που λες, κάποιο πρόβλημα έχει το μήνυμα.

Το θέμα εν όψει εκλογών είναι όμως ευρύτερο.

Έχει να κάνει με την ευκολία με την οποία η πολιτική συζήτηση εκτροχιάζεται και οδηγείται σε ασύμμετρες συγκρούσεις και ατυχείς συγκρίσεις.

Ενα χαρακτηριστικό δείγμα (μήπως και μια πρόγευση για όσα θα ακολουθήσουν;) ήταν ο άτυπος διάλογος μεταξύ Μητσοτάκη και Τσίπρα το απόγευμα της Δευτέρας.

Είπε ο Πρωθυπουργός στη Λαμία:

Τα μεταξωτά βρακιά

Οι επόμενες εκλογές είναι ναρκοθετημένες από τον εκλογικό νόμο του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι απίθανο το ενδεχόμενο να προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση, με δεδομένο ότι οι δημοσκοπήσεις θα επαληθευτούν και τα κόμματα θα συγκεντρώσουν ένα ποσοστό συν πλην 5% από αυτό που φαίνεται να καταγράφουν σήμερα.

Ποια είναι η μοναδική περίπτωση να προκύψει κυβέρνηση από τις εκλογές που αναμένεται να προκηρυχθούν για τις 28 Μαϊου; Να συμφωνηθεί κυβέρνηση συνεργασίας ανάμεσα σε κάποια από τα τρία-τέσσερα πρώτα κόμματα με τα μεγαλύτερα ποσοστά. Το ΚΚΕ μετά το πείραμα του 1989 σταθερά αρνείται να μπει σε κυβέρνηση συνεργασίας και δηλώνει ότι θα μέλη του πολιτμπιρό των Ελλήνων κομμουνιστών θα μπουν στην κυβέρνηση μόνο αν το κόμμα λάβει το 50%+1 ψήφο.
Άρα, η συζήτηση αφορά βασικά το ΠΑΣΟΚ. Που φιλοδοξεί να αντλήσει ψηφοφόρους από τις δεξαμενές των δυσαρεστημένων του κέντρου που στο πρόσφατο παρελθόν επέλεξαν ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ αλλά παλαιότερα ήταν οπαδοί του ΠΑΣΟΚ. Και επιχειρώντας να δώσει περιεχόμενο στην άποψη που έχει ένας στους τρεις ερωτηθέντες που στο ερώτημα «ποιον θεωρείτε καταλληλότερο πρωθυπουργό;», απαντά κανένας από τους δύο όταν ακούει τα ονόματα Μητσοτάκης και Τσίπρας, δεσμεύεται ότι το ΠΑΣΟΚ θα γίνει το δεκανίκι για κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό άλλο πρόσωπο από τον αρχηγό της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ.

Προφανώς η τοποθέτηση αυτή του Νίκου Ανδρουλάκη δεν

Η «κίτρινη κάρτα» στον Α. Λοβέρδο

Παρακολούθησα αυτά που είπε ο Α. Λοβέρδος στην τηλεόραση του Σκάι χθες το μεσημέρι και αντιλήφθηκα πως δεν θέλει να δώσει συνέχεια στη διαφωνία του με τη γραμμή Ανδρουλάκη για το πρόσωπο του επόμενου πρωθυπουργού. Απ' όσα κατάλαβα η διαφωνία του Α. Λοβέρδου δεν βρισκόταν στην θέση για άλλο πρόσωπο πλην Τσίπρα - Μητσοτάκη, αλλά στην προεκλογική αφασία του ΠΑΣΟΚ επ΄αυτού του ζητήματος.

Δηλαδή ο Λοβέρδος, διασώζοντας τη σοβαρότητά του, είπε στον Ανδρουλάκη και στην ομάδα του πως δεν γίνεται να πάμε σε εκλογές χωρίς να έχουμε πρόταση για συγκεκριμένο πρόσωπο για πρωθυπουργό. Μια ένσταση κοινής λογικής. Τι θα λέμε όταν θα μας ρωτάνε; Ο Κανένας; 

Χθες στην τηλεόραση του Σκάι προσπάθησε να κλείσει το θέμα λέγοντας «ό,τι είχα να πω το είπα. Τελεία». 

Μόνο που στην πολιτική την τελεία δεν αρκεί να τη βάλεις μόνον εσύ. Θα πρέπει να τη βάλει και ο άλλος, στην

Επέστρεψε αμετανόητος και αδιόρθωτος

 

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια (για τον Τσίπρα) μένουν. Πρόκειται για άμετρο λαϊκισμό; Πρόκειται για έλλειψη ενσυναίσθησης; Πρόκειται, μπρος στο φάσμα μίας ακόμη εκλογικής ήττας, για πανικό; Ή όλα αυτά μαζί;

Ο επικεφαλής της Κουμουνδούρου, μετά το σύντομο διάλειμμα «στροφή στο Κέντρο», επανήλθε με φόρα στο πολιτικό σκηνικό, ζωσμένος με όλα τα «όπλα» που τον έκαναν διάσημο.

Το δράμα που εκτυλίχθηκε στην κοιλάδα δεν θα τον εμποδίσει να θυμίσει σε όλους –κυρίως σε κάποιους αναποφάσιστους του λεγόμενου κεντρώου χώρου– τι εστί ΣΥΡΙΖΑ επί βασιλείας του.

Η ανείπωτη τραγωδία στην καταραμένη κοιλάδα των δακρύων δεν θα τον εμποδίσει να βγάλει εισιτήριο χωρίς επιστροφή για το μεγάλο του ταξίδι στον λασπωμένο δρόμο του λαϊκισμού, της εχθροπάθειας και του διχασμού.

Ο χαμός 57 ψυχών δεν θα τον εμποδίσει να μεταβεί, εν κρυπτώ και παραβύστω, στη Λάρισα για να δώσει ένα ακόμη show υποκρισίας και ντροπής σ’ ένα γιαπί με το μυστρί της λάσπης ανά χείρας.

Η… κανονικότητα

Ουδεμία έκπληξη, λένε πολιτικοί αναλυτές και πολιτικοί του αντίπαλοι, αναφερόμενοι στην επιστροφή στην…

Υπόθεση Ανδρέα Γεωργίου: Ποιοι πρέπει να ντρέπονται;

Το σημερινό κείμενο αφορά τον Ανδρέα Γεωργίου και την πρόσφατη δικαίωσή του από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Πριν πάμε στο θέμα θέλω να κάνω μια παρένθεση.

Ημουν 23 χρονών όταν είδα στον κινηματογράφο το έργο «The Trial» (δεν θυμάμαι τον ελληνικό τίτλο της ταινίας) που αναφέρεται στη «Δίκη» του Franz Kafka. Μια εμβληματική ταινία με σκηνοθέτη τον Orson Welles (παίζει και στην ταινία) πρωταγωνιστή τον Anthony Perkins με ρόλους για τη Romy Schneider, την Elsa Martinelli και την Jeanne Moreau. Παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει από τότε 60 ολόκληρα χρόνια, εντούτοις θυμούμαι πολύ καλά την υπόθεση αλλά και μια σκηνή που ήταν πραγματικά προφητική. Είναι μια τεράστια αίθουσα με άπειρα και σωστά στοιχισμένα γραφεία, σε κάθε ένα από τα οποία κάθεται ένα πρόσωπο με μια τηλεφωνική συσκευή και γραφομηχανή. Πολύ αργότερα μια τέτοια αίθουσα (όχι τόσο μεγάλη) είχαμε στη Δέλτα Πληροφορική όπου αντί για γραφομηχανές είχαμε προσωπικούς υπολογιστές για να καταχωρίζουν data!

Η ιστορία του Ανδρέα Γεωργίου είναι παρόμοια. Ναι μεν ο πρωταγωνιστής δεν ήξερε γιατί τον δικάζουν, αλλά και ο Ανδρέας Γεωργίου κάθε φορά που αθωωνόταν αντιμετώπιζε διαφορετικές κατηγορίες. Είχα γράψει στο

«Ευγενής» άμιλλα στη χυδαιότητα

Στον ΣΥΡΙΖΑ κάποια στελέχη διαγκωνίζονται ποιος θα πάρει τον καλύτερο βαθμό αποφοίτησης από τη σχολή Πολάκη. Και λένε αυτά που όλοι ακούμε και δεν πιστεύουμε στα αυτιά μας πως βουλευτές του Ελληνικού κοινοβουλίου χρησιμοποιούν τέτοιες εκφράσεις για τον πρωθυπουργό και δικαστικούς λειτουργούς. Φυσικά, για τους βωμολόχους δεν υπάρχει καμιά συνέπεια, καθώς η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως και οι ύβρεις είναι μέρος του πολιτικού λόγου. 

Οι βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που παρεκτρέπονται τι κίνητρο έχουν; Εκλογές έρχονται, το λούμπεν ακροατήριο είναι μεγάλο και, όσοι αποκτήσουν πρόσβαση σε αυτό, έχουν βάσιμους λόγους να ελπίζουν στην επανεκλογή τους. 

Ο αυριανισμός, ως γνωστόν, αποτελεί μια συγκεκριμένη πολιτική έκφραση που έχει τις ρίζες της στη δεκαετία του 1980. Τότε που, με μεγάλη ευκολία, έκανε πρωτοσέλιδο τη χαλκευμένη φωτογραφία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και λίγο αργότερα, όταν άλλαξε η φορά του ανέμου, με εξίσου μεγάλη ευκολία πολεμούσε τον Ανδρέα Παπανδρέου με τις φωτογραφίες της μετέπειτα συζύγου του. 

Σήμερα, είναι παγκοίνως γνωστό πως όλος αυτός ο όχλος έχει μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ πάνω από

Μπήκε μέσα τους ο… Πολάκης: Λαϊκισμός άνευ όρων και προϋποθέσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ

«Αν θέλουμε να κερδίσουμε το κέντρο πρέπει να στρίψουμε αριστερά» δήλωνε τον Ιούλιο του 2021 ο Αλέξης Τσίπρας. Μόνο που η στροφή ήταν μεγάλη και πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ κυρίαρχη ιδεολογία, και όχι τακτική, είναι πλέον ο πολακισμός και με τη βούλα.

Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να μην απαγκιστρωθεί από το άλλο πρόσωπο που εμφανίζεται στον καθρέπτη του έχει λειτουργήσει καταλυτικά στα στελέχη της Κουμουνδούρου, τα οποία πλέον επιδίδονται σε έναν λαϊκισμό άνευ όρων και προϋποθέσεων αναδεικνύοντας σε προμετωπίδα των παρεμβάσεων τους την αθλιότητα και τις ύβρεις.

Κεντρικός στόχος ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και βασικό “εργαλείο” στην προσπάθεια των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ η τραγωδία των Τεμπών. Οι 57 νεκροί έχουν πλέον εργαλειοποιηθεί σε βαθμό που παραβιάζει κάθε λογική, κυρίως όμως την ίδια την ηθική της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών.

Τα όσα γράφονται και τα όσα λέγονται στη δημόσια σφαίρα αναδεικνύουν την πιο ακραία μορφή λαϊκισμού και

Ανάστατο το ΠΑΣΟΚ από την πρόταση Ανδρουλάκη

 

Ειρωνία της ιστορίας «έτσι που το’ φεραν η μοίρα και τα χρόνια». Κάποτε ο Αντρέας στην εποχή της φθοράς, είχε κάνει την εμβληματική δήλωση ότι «Το ΠΑΣΟΚ είναι κίνημα εξουσίας, δεν γεννήθηκε για να αποτελέσει διάττοντα αστέρα. Ούτε κληρονομείται, ούτε χαρίζεται, ούτε τεμαχίζεται σε τιμάρια».

Φευ κληρονομήθηκε στον υιό του που του έδωσε τροχιά διάττοντος αστέρος, ενώ τεμαχίστηκε σε τιμάρια στις εκλογές Ιανουαρίου του 2015. Και φυσικά κόμμα εξουσίας έχει πάψει να είναι, παρότι ο καινούργιος αρχηγός βλέπει τον ίσκιο του κόμματος και τον περνάει για το μπόι του (του κόμματος πάντα).

Παρεμπιπτόντως το ΠΑΣΟΚ ρευστοποιημένο (την ρευστοποίηση δεν την είχε προβλέψει ο Αντρέας) εξακολουθεί να είναι διάχυτο στα άλλα δύο κόμματα, και τα στελέχη του να διακρίνονται με θετικό ή αρνητικό, πάντως με εμφατικό τρόπο. Η όπως είχε πει κάποτε ο Γιάννης Δατσέρης «Σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής, σε κάθε κομμάτι της διοίκησης, για κάθε

Vertigo

Ας επιχειρήσουμε μια ψύχραιμη καταγραφή του πολιτικού σκηνικού 25 ημέρες μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών και ενώ βρισκόμαστε περίπου δύο μήνες πριν από τις πρώτες εκλογές, που θα γίνουν είτε 21 είτε 28 Μαΐου.

Η Νέα Δημοκρατία, αν θεωρήσουμε έγκυρες τις δημοσκοπήσεις που έγιναν μετά τα Τέμπη, έχασε κάπου 3,5 μονάδες και απομακρύνθηκε περίπου αντίστοιχα από την αυτοδυναμία. Λογικά, λοιπόν, εκεί σε αυτά τα ποσοστά -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- είναι το πιο χαμηλό όριό της. Σύμφωνα με νεότερες έρευνες, τις τελευταίες ημέρες το κυβερνών κόμμα αρχίζει και «τσιμπάει πίσω» λίγο-λίγο ένα ποσοστό (GPO +0,7%). Σε κάθε περίπτωση φαίνεται να μην κινδυνεύει η πρωτιά από τον ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται πίσω περί τις 4-5 μονάδες και από αυτή την τραγωδία δεν είδε το ποσοστό του να αυξάνεται καθόλου. Ίσως η απομάκρυνση του Πολάκη να στέρησε στην αξιωματική αντιπολίτευση μια-δυο μονάδες, γι’ αυτό και η επιχείρηση στροφής προς το Κέντρο κατέληξε σε φιάσκο και αναστροφή στα... γνωστά.
Σήμερα, πάντως, όπως έχει η πολιτική εικόνα, καταγράφεται μια αρκετά σημαντική και διακριτή απόσταση της Νέας Δημοκρατίας από την αυτοδυναμία, η οποία με τον υφιστάμενο εκλογικό νόμο χρειάζεται 37%-38%, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι

Ο ολοκληρωτισμός της αλητείας

«Ορδές που κραυγάζουν, βρίζουν και απειλούν. Τη Δευτέρα δέχθηκα επίθεση έξω από το γραφείο μου. Χθες, επίθεση στην αίθουσα. Έπρεπε να προστατεύσω τους φοιτητές μου, η κατάσταση ήταν ένα τσακ πριν βγουν ρόπαλα», δηλώνει στην Athens Voice η Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου. Εκείνη έπρεπε να προστατεύσει τους φοιτητές της, όμως οι συνάδελφοί της δεν έσπευσαν να της συμπαρασταθούν. Φοβήθηκαν τις ορδές; Δεν ήθελαν να μπλέξουν; Ή μήπως έριξαν το επεισόδιο στο καλάθι με τα άπλυτα της πανεπιστημιακής ζωής; Κοινώς το θεώρησαν αμελητέο, κοινότοπο. Ας πρόσεχε. Δεν σκεφτόταν τις συνέπειες όταν με ανάρτησή της στο fb αντιμετώπιζε κριτικά τις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη; Ας ρωτούσε κάποιον ορθώς σκεπτόμενο να της υπαγορεύσει τις σωστές λέξεις. Όμως τι να περιμένεις από μια καθηγήτρια Φιλοσοφίας η οποία προ καιρού είχε πρωτοστατήσει στην κίνηση για την αφαίρεση του τίτλου του καθηγητή από τον Πούτιν; Στη φωτογραφία είδα ένα τεράστιο πανό που

Eίναι εικόνα κόμματος που θέλει να κυβερνήσει;

Οφείλω να υπενθυμίσω -για να μην ξεχνιόμαστε- πως ο Π. Πολάκης δεν θα τιμωρούνταν από το κόμμα του γιατί στοχοποίησε δημοσιογράφους και απείλησε δικαστές, αλλά γιατί παρουσίασε δική του πολιτική πλατφόρμα. Η θριαμβευτική απαλλαγή του έστειλε μήνυμα προς όλα τα λούμπεν στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ να ξεσαλώσουν. Να εγκαταλείψουν τον πολιτικό λόγο, έστω και στην πιο ακραία μορφή του-και να μετατραπούν σε κοινούς χούλιγκανς. Αφού απαλλάχθηκε ο «μεγάλος», άνοιξε ο ασκός του Αιόλου και βγήκαν έξω τα πολιτικά λύματα. 

Έτσι εμφανίστηκε ένας πρώην δήμαρχος -υποψήφιος περιφερειάρχης του ΣΥΡΙΖΑ- να απειλεί πως θα γιαουρτώσει τον Μητσοτάκη όταν επισκεφτεί την περιοχή του. Μάλιστα, ο γνωστός κλακαδόρος του Τσίπρα δεν αρκέστηκε σε αυτή τη δήλωση. Έκανε ακόμα ένα βήμα προς τον εξευτελισμό του. Δημοσίευσε στο Διαδίκτυο φωτογραφία του με ένα γιαούρτι για να μας πείσει πως αυτό που είπε, το εννοεί. 

Η Νέα Δημοκρατία ζήτησε τη διαγραφή του από

Τα Κυριακάτικα πρωτοσέλιδα

Διαβάστε τα Κυριακάτικα φύλλα εδώ.

Από την οργή, στην εκλογή των ικανών και ηθικών

Έχουμε ζήσει πολλές φυσικές καταστροφές όπου το κράτος απεδείχθη κατώτερο των περιστάσεων. Όπως και τραγωδίες που οφείλονται στον ανθρώπινο παράγοντα – και εδώ εννοώ ανίκανες διαχρονικά και διακομματικά πολιτικές ηγεσίες, που επιβιώνουν χάρις στο πελατειακό κράτος, οι οποίες δεν έχουν την ικανότητα να σχεδιάσουν μακροπρόθεσμες στρατηγικές και να εφαρμόσουν βραχυπρόθεσμες δράσεις, ενώ αδυνατούν να διαχειριστούν δύσκολες καταστάσεις όταν αυτές προκύπτουν.

Θα διδαχθούμε από τα λάθη, που συχνά στοιχίζουν ανθρώπινες ζωές, πέρα από τις τεράστιες υλικές ζημιές που πάντα προκαλούν;

Σε δύο μήνες θα έχουμε εκλογές. Πού θα οδηγήσουν ο πόνος, ο θυμός, η οργή; Κάποιοι θα απόσχουν, κάποιοι θα ψηφίσουν «αντισυστημικά» γιατί τα κόμματα εξουσίας τούς έχουν απογοητεύσει. Αλλά είναι αυτή η λύση; Να ψηφίζεις με το θυμικό για να γκρεμίσεις, και όχι με τη λογική για να κτίσεις;

Θα γίνουν τα πράγματα καλύτερα αν ψηφίσουν λιγότεροι ή ενισχυθούν ακραία ή περιθωριακά κόμματα, που

«Η κόλαση είναι οι… άλλοι» ή «ενός Πολάκη μύριοι Γκλέτσοι έπονται»

Όταν το 2014 ο Σταύρος Θεοδωράκης πήρε την πρωτοβουλία να ιδρύσει το «Ποτάμι», έναν μετριοπαθή πολιτικό σχηματισμό που έστελνε μηνύματα καταλλαγής απέναντι στην αφόρητη οξύτητα που είχε δημιουργήσει η μνημονιακή επέλαση, οι ένθεν κακείθεν φανατικοί ξιφουλκούσαν εναντίον του, καταμαρτυρώντας του τα μύρια όσα, κυρίως μέσα από την ανωνυμία του Διαδικτύου.

Σφοδρότεροι επικριτές του ήταν οι τότε επελαύνοντες προς την εξουσία φίλοι και οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ που δεν εννοούσαν να χωνέψουν τον πιθανολογούμενο κίνδυνο ότι ίσως έχαναν τα λάφυρα που προσδοκούσαν να τους επιφέρει η επερχόμενη εκλογική νίκη. Παρά ταύτα, μάλλον αφελώς σκεπτόμενος, ο Θεοδωράκης έτρεφε την αυταπάτη ότι μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας, που δεν είχε αυτοδύναμη πλειοψηφία, θα τον προτιμούσε ως κυβερνητικό εταίρο.
Φυσικά, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ προτίμησε τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου. Με τους οποίους, άλλωστε, μοιράζονταν πολύ περισσότερα από όσα κοινά θα μπορούσε να βρει ο Τσίπρας στους «ποταμίσιους». Με τον Καμένο μοιράζονταν πρωτίστως τις λαϊκίστικες διακηρύξεις περί κατάργησης του Μνημονίου «με ένα νόμο και ένα άρθρο». Αλλά και την

Κυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ; Όχι, δε θα πάρουμε!

 

Είναι προφανές πως πίσω από τις υπερφίαλες απόψεις του Ν. Ανδρουλάκη κρύβεται η απόφαση του να μην αναλάβει το κόμμα του κυβερνητικές ευθύνες. Τόσο ανόητος δεν μπορεί να είναι ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ ώστε να μην αντιλαμβάνεται πως ούτε η ΝΔ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ πρόκειται ποτέ να αποδεχθούν τους όρους του. Προς το παρόν δε σχολιάζω, επί της ουσίας, αυτή την απόφαση του Ν. Ανδρουλάκη. Απλώς επιγραμματικά λέω πως είναι αυτοκτονική για αυτόν τον χώρο. 

Πάμε παρακάτω. 

Συνεπώς, δύο προοπτικές υπάρχουν: Είτε αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος, όποιο και αν είναι αυτό είτε ο σχηματισμός κυβέρνησης από τα δύο μεγάλα κόμματα. 

Στην πρώτη προοπτική αναφέρομαι διεξοδικά στο χθεσινό άρθρο μου στο liberal.gr, όπου με αριθμητικά στοιχεία αποδεικνύω πως όποτε έγιναν στο πρόσφατο παρελθόν δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις (2012 και 2019), στις δεύτερες εκλογές ο νικητής των

Στα κάγκελα ο Λάκης Λαζόπουλος για Πολάκη: Ο Τσίπρας λέει και ξελέει -Παιδική χαρά ο ΣΥΡΙΖΑ, προκαλεί βαρεμάρα

Λάβρος εμφανίστηκε ο Λάκης Λαζόπουλος για την παραμονή του Παύλου Πολάκη στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο γνωστός ηθοποιός - που δεν έχει κρύψει τη συμπάθειά του για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ξιφούλκησε μέσω της διαδικτυακής ραδιοφωνικής του εκπομπής, όχι μόνο κατά του Πολάκη αλλά και κατά του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα τον οποίο κατηγορεί για ανακολουθία λόγων-έργων. Επίσης χαρακτηρίζει«παιδική χαρά» τον ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας ότι «με το ίδιο παρεάκι δεν μπορείς να φέρεις διαφορετικό μέλλον» εξ ου και «αυτή η βαρεμάρα και στασιμότητα».
Υπενθυμίζεται ότι