Θα τολμήσει η κυβέρνηση την κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο;

Ενέχει μια εσωτερική ειρωνεία η θέσπιση μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Έγινε μεταξύ άλλων για να καταργηθεί το ρουσφέτι. Το ρουσφέτι δεν καταργήθηκε αλλά μονιμοποιήθηκαν και τα ρουσφέτια των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Η μονιμότητα είναι υπεραιωνόβιος θεσμός. Καθιερώθηκε με το σύνταγμα του 1911 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, καθώς πριν από το αυτό με κάθε νέα κυβέρνηση γινόταν μαζική αντικατάσταση προσωπικού, και κριτήριο δεν ήταν η εργατικότητα, το εργασιακό ήθος και η προσήλωση στο καθήκον, αλλά η κομματική ταυτότητα.

Η πλατεία Κλαυθμώνος αποτελεί μνημείο αυτής της καθαυτό νεοελληνικής θλιβερής εποχής. Η πλατεία ονομαζόταν Δημοκρίτου, αλλά τη μετονόμασε έτσι η ίδια η ζωή, καθώς εκεί συγκεντρώνονταν οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι θρηνώντας και παρακαλώντας επαναπρόσληψη.

Η μεταρρύθμιση Βενιζέλου υποτίθεται ότι θα προστάτευε τους υπαλλήλους από πολιτικές παρεμβάσεις και θα εξασφάλιζε την ανεξαρτησία και την αμεροληψία των προϊσταμένων τους. Οι υπάλληλοι θα επιτελούσαν το καθήκον τους χωρίς τον φόβο απόλυσης.

Η βιωματική γνώση μας λέει ότι ουδέν τέτοιο συνέβη. Όποιος υπάλληλος διαφωνούσε είτε

Καμένα μυαλά

Το Σάββατο, 10 Μαΐου, μια φανατισμένη ομάδα αριστερών, αντισημιτών, εκδοτών, βιβλιοπωλών, ακτιβιστών και ηλιθίων μπούκαρε σε μια αίθουσα της Διεθνούς ‘Εκθεσης Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη.

Διέκοψαν και ματαίωσαν με το ζόρι μια εκδήλωση για την ισραηλινή λογοτεχνία με ισραηλινούς ομιλητές και συμμετοχή της ισραηλινής πρεσβείας.

Ο λόγος; Υποτίθεται πως οι μπουκαδόροι δεν γουστάρουν το Ισραήλ ή καταδικάζουν τον Νετανιάχου ή κάτι τέτοιο. Ηταν (λένε οι παρόντες) καμιά εκατοστή άτομα.

Πάλι καλά. Επί Γ’ Ράιχ τις δημόσιες εκδηλώσεις καύσης βιβλίων που οργάνωνε το ναζιστικό καθεστώς παρακολουθούσαν πολύ περισσότεροι, αρκετοί με στολή και μπότες.

Οι βιβλιοφιλικές αυτές εκδηλώσεις που διαφέρουν ελαφρώς από τις εκθέσεις βιβλίων της εποχής μας κορυφώθηκαν μπροστά στην Οπερα του Βερολίνου και σε 21 άλλες γερμανικές πόλεις στις 10 Μαΐου 1933.

Τι σύμπτωση! Ακριβώς 92 χρόνια από την «μπούκα» της Θεσσαλονίκης.

Τότε κι ενώπιον πλήθους κόσμου ρίχτηκαν στην πυρά δεκάδες χιλιάδες βιβλία Εβραίων, δημοκρατών, μαρξιστών, μη ναζιστών και γενικώς όσων θεωρήθηκε ότι αντιπροσωπεύουν το «μη γερμανικό πνεύμα».

Από τον Αντρέ Ζιντ, τον Μαρσέλ Προυστ και τον Ερνεστ Χεμινγκγουέι έως τον Μαξίμ Γκόρκι, τον Μαγιακόφσκι και τον Ερενμπουργκ.

Στην Ιστορία η μαζική καύση βιβλίων σε

Η τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική

Να λοιπόν που η ΝΔ έπιασε το 32% (REALPOLLS). Ξέρω ότι στα κυβερνητικά επιτελεία έλεγαν «αν μετά τις ανακοινώσεις στην ΔΕΘ πιάσουμε τα ψυχολογικό 32%, θα είμαστε εντός στόχου για αυτοδυναμία». Το κατάφεραν πέντε μήνες νωρίτερα. Μου είχε κάνει επίσης μεγάλη εντύπωση μια επισήμανση του Θόδωρου Λιβάνιου στην τηλεοπτική μου εκπομπή πριν μια βδομάδα. «Μη νομίζεις, και το 2021 που ήταν το μέσο της προηγούμενης τετραετίας μας, στα ίδια ποσοστά με σήμερα ήμασταν. Κι έπειτα πιάσαμε 41%.» Ανάτρεξα στις δημοσκοπήσεις της εποχής και είδα ότι πράγματι είχε δίκιο. Το καλοκαίρι του 2021, η ΝΔ ήταν στο 32-33%.

Αυτή η χώρα τελικά θα μας τρελάνει. Μόλις προ τριμήνου, οι πλατείες ήταν γεμάτες από εξαγριωμένους διαδηλωτές και η γενική αίσθηση ήταν ότι ο Μητσοτάκης σχεδόν μάζευε τα μπογαλάκια του για να φύγει νύχτα από την χώρα. Και σήμερα, η γενική πεποίθηση είναι ότι πάει όχι απλώς για τρίτη θητεία, αλλά και με πιθανότατη αυτοδυναμία. Βεβαίως, έτσι ευμετάβλητο που είναι το πολιτικό κλίμα στην χώρα της οργής και του συναισθήματος, μπορεί σε έξι μήνες τα πράγματα να ξανάρθουν τούμπα. Ένα βιντεάκι να σκάσει μύτη από το πουθενά και οι πλατείες ξαναγεμίζουν.

Προφανώς, στην ενδυνάμωση του Μητσοτάκη μέτρησε η

Συνέπειες

Δεν έχω ασχοληθεί, ούτε θα ασχοληθώ, με το τεράστιο παπατζιλίκι που υπέστη εδώ και μήνες η ελληνική κοινωνία.

Ολοι πλέον μπορούμε να καταλάβουμε τι έχει συμβεί. Κι ότι αυτό που συνέβη είναι ανήκουστο και προσβλητικό.

Είμαι βέβαιος πως τα υπόλοιπα θα τα βρει η ελληνική Δικαιοσύνη – στην οποία οφείλουμε αυτονόητα εμπιστοσύνη… Οπως είμαι βέβαιος ότι θα βρει και εκείνους που προκάλεσαν, καλλιέργησαν και συντήρησαν την κοροϊδία.

Διότι τι να κάνουμε; Το παπατζιλίκι έχει συνέπειες.

Δυστυχώς, δεν είναι λίγοι. Πολιτικοί, «εμπειρογνώμονες», δικηγόροι, δημοσιογράφοι, «ειδικοί» κάθε είδους ή σκοπιμότητας, σούργελα και κουτοπόνηροι.

Ούτε είναι βέβαιο ότι υπηρετούσαν όλοι τα ίδια κίνητρα ή ταυτόσημες επιδιώξεις. Η απλή βλακεία εξηγεί συνήθως πολλές παρεκτροπές.

Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί να πέσουν στα μαλακά.

Δεν μπορείς να κοροϊδεύεις ανενδοίαστα μια ολόκληρη χώρα με εξαϋλωμένα βαγόνια, ανυπόστατα λαθρεμπόρια, ξυλόλια και βενζινόλια, ύποπτες φωτιές, ψεκασμένες θεωρίες και ουρανοκατέβατες συνωμοσίες αλλά όταν

Οι «βαθύτεροι»

Όποιος είχε την ψευδαίσθηση ότι με το πόρισμα του ΕΜΠ θα σούφρωναν οι κατήγοροι και οι συνωμοσιολόγοι, έκανε προφανώς λάθος. Και στη μηχανή του χρόνου να τους βάζαμε, να τους ταξιδεύαμε πίσω να ψάξουν οι ίδιοι τα βαγόνια της μοιραίας αμαξοστοιχίας πριν ξεκινήσει, πάλι δεν θα πίστευαν. Αυτοί ξυλόλια έχουν αποφασίσει ότι μεταφέρονταν με το τραίνο, με ξυλόλια θα πορεύονται επ’ άπειρον. Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν, μακάρι ν’ αρχίσει να γυρίζει η γη με την αντίστροφη φορά. Σιγά μην αφήσουν την πραγματικότητα, τις αποδείξεις, τα στοιχεία και την επιστήμη, να τους χαλάσουν μια υπέροχη και βολική ιστορία. Μωρέ θα την λένε ως την Δευτέρα Παρουσία.

Σ’ αυτή την κοινωνία ξέρετε, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού στην υφήλιο, υπάρχουν οι λεγόμενοι «βαθύτεροι». Αυτοί που δεν αρκούνται στο σαφές, στο απλό και στο προφανές, αλλά πάντα ψάχνουν «βαθύτερα». Και κάθε φορά που φεύγουν από ένα επίπεδο για να πάνε στο από κάτω του, πάλι δεν αρκούνται. Θέλουν να δουν ακόμα «βαθύτερα» από το «βαθιά». Μονίμως μένουν ανικανοποίητοι, καθώς το κάθε «βαθύτερα» που ανακαλύπτουν, συνεχίζει να είναι ρηχό μπροστά στο «βαθύτατα» που υποπτεύονται ότι υπάρχει.

Μην μπερδεύεστε, δεν πρόκειται για

Μέτωπο

Καιρό είχαμε να ακούσουμε τέτοια χαρμόσυνη είδηση, ίσως από την εποχή που συνεργάστηκε ο Χατζηχρήστος με τη Γεωργία Βασιλειάδου στο «Πιάσαμε την καλή» (1955).

Είναι όμως γεγονός. Τώρα θα συνεργαστούν και ο Κασσελάκης με την Κωνσταντοπούλου.

Στο σινεμά, ο Χατζηχρήστος έπαιζε τον «Θύμιο Τουλουμοτύρη» και η Βασιλειάδου την «Κατίνα Σουρταφέρτα». Οι σημερινοί θα φτιάξουν ένα «μέτωπο δικαιοσύνης» ώστε «να λάμψει η αλήθεια για τα Τέμπη».

Αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα, ό,τι αρέσει στον καθένα. Η δικαιοσύνη είναι πλέον σε καλά χέρια, η αλήθεια θα λάμψει κι άλλοι ετοιμαζόμαστε για Αμπου Ντάμπι.

Εχω όμως μια απορία. Γιατί δεν μετέχει στη συνεργασία και ο Βαρουφάκης, να δέσει το γλυκό;

Τρεις μέρες βασανίστηκα να το εξηγήσω. Και το κατάλαβα μόλις διάβασα τη δήλωση του Βαρούφα για την «80ή επέτειο της αντιφασιστικής νίκης των λαών» (8/5).

Τι έλεγε; Οτι «ο αγώνας συνεχίζεται», ότι «το 1945 ο φασισμός δεν ηττήθηκε» κι ότι «σήμερα πρέπει να κάνουμε το ίδιο».

Και κατέληγε βροντοφωνάζοντας «No Pasaran» – σύνθημα που δεν έχει σχέση βέβαια με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά με τον Ισπανικό Εμφύλιο.

Κατάλαβα λοιπόν ότι ο Βαρουφάκης δεν έχει ακόμη ενημερωθεί ότι

Ο Μεσσίας που περιμένουν και δεν έρχεται...

Ο Αλέξανδρος Μεϊκόπουλος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε χωρίς περιστροφές να επιστρέψει ο κ. Τσίπρας καθώς όπως υπονόησε η Κεντροαριστερά, δεν θα δει άσπρη μέρα ποτέ, με τους Φάμελλο, Ανδρουλάκη και Χαρίτση.  Απολύτως λογικό να εύχεται και να προσβλέπει στην επιστροφή Τσίπρα αφού επί της προεδρίας του εξελέγη βουλευτής Μαγνησίας τέσσερις φορές, από το 2012 έως το 2023.

Το μονοψήφιο νούμερο του κόμματος στις δημοσκοπήσεις, το αδιέξοδο των συνεργασιών και των επανασυγκολήσεων που δεν προκύπτουν, γεμίζουν με πολιτική και προσωπική ανασφάλεια όχι μόνο τον κ. Μεϊκόπουλο αλλά όλους τους βουλευτές που έχουν έναν πρώτιστο καημό και σκοπό: την επανεκλογή τους.

Οι ιεροφάντες των μυστηρίων της παλινόρθωσης του πρώην πρωθυπουργού διαβεβαιώνουν ότι ούτε καν θα ασχοληθεί με το παλιό του κόμμα. Κατά τις αόριστες περιγραφές και τις εικασίες, θα φτιάξει έναν καινούργιο άχραντο πολιτικό οργανισμό επιδιώκοντας το άλμα πάνω τον καταρρακωμένο ΣΥΡΙΖΑ. Αφήνοντας για πάντα πίσω τους συντρόφους που συμβολίζουν και θυμίζουν την εποποιία της διακυβέρνησης του.

Όμως με ποια νέα στελέχη θα πορευτεί; Ποιος θα

Πού είναι η αντιπολίτευση;

 

Δεν θυμάμαι από το 1974 η χώρα να μην έχει αντιπολίτευση, υπό την έννοια η κυβέρνηση να αντιμετωπίζει απέναντί της ένα κόμμα που ελπίζει να πάρει τη θέση της.

Ακόμα και το 1974, όταν εμφανίστηκε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα ως τρίτο κόμμα αλλά με ισχυρό ποσοστό της τάξεως του 13,5%, με δεύτερο κόμμα την Ενωση Κέντρου του Γεωργίου Μαύρου (20%), όλοι ήξεραν ότι... ήταν στον δρόμο προς την εξουσία. Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, κατ’ αναλογίαν, τη δεκαετία του 2010.
Σήμερα συμβαίνει το εντελώς παράλογο και ανορθόδοξο στα νεότερα πολιτικά χρονικά της χώρας, το δεύτερο συστημικό κόμμα να υποχωρεί, αντί να ανεβαίνει, ενώ η κυβέρνηση διανύει τον έκτο χρόνο της και φυσικά έχει υποστεί μια ξεκάθαρη φθορά περί τις δέκα μονάδες αν πιστέψουμε όλες τις δημοσκοπήσεις.
Τρίτο δε κόμμα (αλά ΠΑΣΟΚ 1974) που να ’ρχεται δεν υπάρχει, γιατί απλά δεν είμαστε σε εποχή ακραίας κοινωνικής αναταραχής ώστε η Ζωή να πάρει τη θέση του Τσίπρα.

Μια απλή και ξεκάθαρη απάντηση σε αυτό το φαινόμενο «μονοκομματικής μονοκρατορίας», που κανένας υγιώς σκεπτόμενος πολίτης δεν θέλει, εκτός αν είναι κυβερνητικός παράγων ή έχει τα συμφέροντά του ακουμπισμένα εκεί, είναι ότι λείπει το πρόσωπο. Οτι, δηλαδή, δεν κάνει ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, άρα δεν εμπνέει τους πολίτες για να τον θεωρήσουν ως τον επόμενο κυβερνήτη της χώρας.
Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, η εξήγηση αυτή δεν είναι επαρκής, ίσως είναι πιο σύνθετη και πιο δύσκολη από το ξεκάθαρο «φταίει ο αρχηγός». Φυσικά αν ο Ανδρουλάκης ήταν «αστέρι» και πέταγε φωτιές στο λέγειν, τη σκηνική του παρουσία, αλλά και την ικανότητα σύνθεσης προσώπων και ιδεών, ασφαλώς και θα είχαμε μιαν άλλη εικόνα σήμερα.
Νομίζω όμως ότι το

Φλυαρία

Έχω μια απορία. Τι μπορεί να έλεγε επί 41 λεπτά η Κωνσταντοπούλου στη Βουλή;

Ή τέλος πάντων γιατί κατέλαβε το βήμα της Βουλής μιλώντας επί 41 λεπτά, αντί να τα πει στον μπαμπά της και την παρέα της;

Τόσα τα μέτρησε το Προεδρείο, τόσα ανακοίνωσε ο Κακλαμάνης και δεν διαψεύστηκε από την ίδια.

Τι είχε να πει λοιπόν; Μόνο αν απήγγειλε όλο τον τηλεφωνικό κατάλογο ή έστω τα ονόματα θυμάτων των Τεμπών μαζί με τα βιογραφικά τους εξηγείται.

Και μην πείτε να ρωτήσουμε την ίδια διότι θα μιλάει ασταμάτητα άλλα 41 λεπτά να μας εξηγήσει γιατί μιλούσε 41 λεπτά.

Η δοκιμασία αυτή θα δικαιολογούσε ενδεχομένως την υπαγωγή του κοινοβουλευτικού ακροατηρίου στα «βαρέα και ανθυγιεινά».

Από την άλλη όμως ουδείς τους υποχρεώνει να την ακούν. Υπάρχει ωραίο εντευκτήριο στη Βουλή, υπάρχουν και διάφορα καφενεία στα πέριξ. Σε 41 λεπτά προλαβαίνεις και το εσπρέσο σου και κανένα κρουασανάκι.

Διότι η σημαντικότερη εξέλιξη στη δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη δεν είναι τελικά ούτε ο «αυταρχισμός» ή η «αλαζονεία» της κυβέρνησης, ούτε η «αποσύνθεση» της αντιπολίτευσης, ούτε τα φαινόμενα βίας και αλητείας στα Πανεπιστήμια.

Είναι η ανάδειξη της γραφικότητας σε πολιτική παράμετρο.

Για κάποιο λόγο η γραφικότητα των καφενείων έχει

Ο Stefanos έξω… από της φυλακής τα σίδερα

Σπαραξιδιάρικος ο Στέφανος Κασσελάκης μετά την καταδίκη του σε φυλάκιση 30 μηνών με τριετή αναστολή και επιβολή προστίμου 50.000 ευρώ, από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο, το οποίο τον έκρινε ένοχο επειδή ως αρχηγός πολιτικού κόμματος ήταν μέτοχος σε εταιρίες εκτός Ελλάδας.

Η υπόθεση ήρθε στο φως με τον δανεισμό που έκανε ο Στέφανος στα ΜΜΕ του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να πληρωθούν οι εργαζόμενοι της Αυγής και του ραδιοφώνου Κόκκινο.

Εξαρχής λέμε την προσωπική μας άποψη (η οποία δεν έχει βεβαίως νομική βαρύτητα αλλά πολιτικό προβληματισμό) ότι ο συγκεκριμένος νόμος έχει στοιχεία γελοιότητας. Ωστόσο, είναι νόμος του 2003 που απαγόρευε την συμμετοχή σε off shore εταιρίες και τον οποίο αυστηροποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2016, απαγορεύοντας στους πολιτικούς ή σε συγγενείς τους να έχουν μετοχές ή να συμμετέχουν στη διοίκηση εταιριών της αλλοδαπής.

Αιτία της νομοθέτησης ήταν η κουτοπόνηρη στόχευση – επιθυμία, να πιάσουν στα πράσα τον Μητσοτάκη και την Μαρέβα, στην περίπτωση που είχαν μετοχές σε εταιρίες του εξωτερικού.

Ωστόσο, ο νόμος είναι νόμος και είναι ακόμη εν ισχύ. Ο Κασσελάκης όταν

Υποκρισία

Η υποκρισία είναι αφόρητη όταν ξέρουμε όλοι την απάντηση. Τι πάει να πει ποιος σκότωσε τους τρεις της Marfin;

Τους σκότωσε η πολιτική βία μιας αριστερής διαδήλωσης.

Και τους σκότωσαν συγκεκριμένοι διαδηλωτές των οποίων τα ονόματα έχουν αναφερθεί μέσα στα 15 χρόνια που ακολούθησαν αλλά για κάποιο λόγο δεν έχουν οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη.

Την κορυφή της υποκρισίας διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οχι μόνο δεν έκανε τίποτα να βρεθούν οι δολοφόνοι όσο βρισκόταν στην εξουσία, όχι μόνο δεν έχει αισθανθεί την ανάγκη να στιγματίσει την πολιτική προέλευση αυτών των ανθρώπων, όχι μόνο δεν έχει εκδηλώσει κάποιο αίσθημα ευθύνης ή μεταμέλειας για ό,τι συνέβη, αλλά ζητάει και τα ρέστα.

Και η υπόλοιπη Αριστερά μαζί του.

Θυμάμαι τις μέρες του 2010, όταν κυκλοφορούσαν αριστεροί αγωνιστές που

Βγάλτε τους τις κουκούλες

Ταυτοποιήθηκε ο θρασύδειλος τραμπούκος που σήκωσε χέρι σε εργαζόμενη γυναίκα, μητέρα δύο παιδιών. Είναι γνωστή και η επίμαχη αφίσα για την οποία χειροδίκησε. Ας μάθουμε αν όχι το ονοματάκι του, τουλάχιστον σε ποια παράταξη ανήκει. Είναι δεξιός; Ακροδεξιός; Μήπως είναι κεντρώος—μεταρρυθμιστής; Πιθανόν να είναι φιλελεύθερος! Αλλά πείτε το μας να μην υποψιαζόμαστε αδίκως την Αριστερά, η οποία στο κάτω—κάτω δεν μας έχει δώσει τέτοια δικαιώματα. 

Άλλωστε ο πρώην πρύτανης του Πολυτεχνείου ο κ. Μαρκάτος, στην τηλεοπτική εκπομπή του κ. Σταμάτη Ζαχαρού στο ΟΝΕ, υπονόησε πως οι καταδρομείς στο αμφιθέατρο της Νομικής ήταν βαλτοί από την κυβέρνηση. Για να το λέει ο κ. Μαρκάτος αυτό, άριστος γνώστης του χώρου και αντικειμενικός παρατηρητής—παρακολουθούσε πρύτανης ων το ΕΜΠ να καίγεται από τους αντιεξουσιαστές—κάτι παραπάνω θα γνωρίζει. Επιβεβαιώνει με αυτά που λέει πως όσο οι κουκουλοφόροι δεν συλλαμβάνονται είναι βαλτοί από την κυβέρνηση, αλλά όταν τους βγάζουν τις κουκούλες γίνονται «λαϊκοί αγωνιστές» και δώστου οι συγκεντρώσεις και καμιά συναυλία για την απελευθέρωσή τους. 

Να μην πάρουμε θάρρος από

Μέθοδος

Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η ελληνική δημοκρατία έχει αποτύχει να προστατεύσει τα πανεπιστήμια από τη βία, την αλητεία και την ανομία.

Έχει αποτύχει διαχρονικά με ευθύνη πολλών άπραγων ή φοβισμένων κυβερνήσεων.

Εχει αποτύχει πρακτικά με ευθύνη των αστυνομικών αρχών, των πανεπιστημιακών διοικήσεων, της ακαδημαϊκής κοινότητας και του φοιτητικού κινήματος.

Εχει αποτύχει ουσιαστικά χάρη στην αδιαφορία της κοινωνίας, τη συνενοχή διαφόρων καραγκιόζηδων του Τύπου και την ανοχή της δικαιοσύνης.

Ο ένας πετάει το μπαλάκι στον άλλο αλλά φυσικά δεν φταίει ένας. Κι έτσι το μπαλάκι δεν καταλήγει πουθενά.

Προ ημερών ρώτησα έναν «αρμόδιο» πόσοι υπεύθυνοι για περιστατικά βίας στα πανεπιστήμια βρίσκονται στη φυλακή κι από το ανήξερο βλέμμα του κατάλαβα ότι η απάντηση είναι απλή. Κανείς!

Στην πραγματικότητα φταίει η μέθοδος.

Η Αστυνομία κυνηγάει τα περιστατικά παρόλο που είναι προφανές ότι δεν θα τα προλάβει ποτέ. Πάντα θα έρχεται κατόπιν εορτής να μετρήσει ζημιές και σπασμένα κεφάλια.

Ενώ αν θέλει να έχει αποτελέσματα θα πρέπει να κυνηγήσει τις συμμορίες. Ποιοι είναι, πού κοιμούνται, πώς ζουν, ποιοι τους διευθύνουν, πού μαζεύονται, ποιοι τους χρηματοδοτούν…

Τον λένε Στέφανο και κανείς δεν τον θυμάται

Ένα αστέρι πέφτει… πέφτει. Στον καιρό της εικόνας έκανε άμεσα αισθητή την παρουσία του. Ήταν ευμενώς προικισμένος με τα στοιχεία που τον έκαναν ανάρπαστο στην τηλεοπτική μας δημοκρατία: φωτογένεια κινηματογραφικού σταρ και μια αντισυμβατική ερωτική ζωή, την οποία όχι μόνο δεν έκρυψε αλλά πρόβαλε στεντορείως. 

Παρότι «πολιτικός τουρίστας» που είδε φως και μπήκε, διεκδίκησε την ηγεσία του τότε κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με το πλέον αφελές πολιτικό επιχείρημα: ότι ήξερε καλύτερα αγγλικά και οικονομία από τον Μητσοτάκη.

Και αντί τουλάχιστον το πρώτο να προκαλέσει αδιαφορία στους οπαδούς ενός κόμματος που ως τότε είχαν αρχηγό με αγγλικά… για γέλια, αλλά καθόλου αυτό δεν τους εμπόδιζε να τον λατρεύουν εμφορούμενοι από αντιμητσοτακική υστερία, το θεώρησαν μέγιστο προσόν και του παρέδωσαν την αρχηγία!

Το life style του ήταν συμβατό με την τηλεοπτική κενότητα. Η τρυφερότητα για τη Φάρλυ και τα γενέθλιά της με σκυλίσια τούρτα, οι βόλτες στα γυμναστήρια με τσούρμο τηλεοπτικών ρεπόρτερ να τον «προσκυνούν» (συγγνώμη, να τον ακολουθούν), οι κινηματογραφικές επισκέψεις στη Μακρόνησο με την οποία κανένα πολιτικό ή οικογενειακό παρελθόν δεν τον συνέδεε, ακόμη και οι φαντεζί συσκέψεις της Κ.Ο. στο παραδοσιακό σπίτι στις Σπέτσες – στο οποίο αποκαλύφθηκε πολεοδομική παρανομία – αφού πρώτα είχε φιλοξενήσει εκεί τον Γιώργο Λιάγκα!

Ταυτόχρονα όμως ήρθαν και οι αποκαλύψεις που

Τι είναι αυτό που το λένε ΠαΣοΚ

Πριν από δύο μήνες μια υποψήφια του ΠαΣοΚ στις τελευταίες εκλογές στα Τρίκαλα ανακοίνωσε πως αποχωρεί από το ΠαΣοΚ. Γιατί; Επειδή η Διαμαντοπούλου δήλωσε ότι «το ΠαΣοΚ εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη».

Η υποψήφια θέλησε, όπως είπε, «να διαφυλάξει την ιδεολογική της ακεραιότητα». Η οποία μάλλον δεν εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη.

Και διευκρίνισε πως «θα τα ξαναπούμε όταν το κόμμα ξαναβρεί τον κινηματικό του χαρακτήρα» και «ξαναγίνει το κόμμα της αμφισβήτησης και της ανατροπής» (26-27/2).

Κρίμα αλλά αναμενόμενο. Με την «ιδεολογική ακεραιότητα» του άλλου δεν παίζει κανείς.

Από την άλλη, ίσως η υποψήφια Τρικάλων να είχε ξεμείνει στο ΠαΣοΚ  από τον ΣΥΡΙΖΑ ή τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αμφισβητούν κι «ανατρέπουν» ό,τι τους καπνίσει. Όσο για τον «κινηματικό χαρακτήρα» του ΠαΣοΚ ενδεχομένως να πήγε απλώς πίσω μισό αιώνα.

Δεν είναι λίγο. Παλαιότερα σε μισό αιώνα είχαν προλάβει να γίνουν δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι.

Ποιου κόμματος λοιπόν ήταν τελικά υποψήφια η υποψήφια που τα βρόντηξε;

Δεν είναι η μόνη. Λίγες μέρες αργότερα, το ΠαΣοΚ εγκατέλειψαν άλλα δύο στελέχη τομέων χαμηλής αναγνωρισιμότητας που κατέφυγαν σε μια «επιτροπή επανεκκίνησης» του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν είναι σαφές τι ακριβώς προτίθενται να «επανεκκινήσουν» και με ποιους. Πάντως όχι με το ΠαΣοΚ του οποίου ήταν έως χθες στελέχη. Περιορίστηκαν απλώς να παραθέσουν διάφορα αριστερά αλμπουρνέζικα που δεν βοηθούν την κατανόηση.

Ενώ πιο σεμνά ακόμη κι ο δήμαρχος της Αθήνας δυσκολεύεται να αποφασίσει ποιο κόμμα τον

Μην ντρέπεστε να πείτε ότι η βία στα ΑΕΙ είναι αριστερόστροφη!

Ξεσήκωσε τη γενική κατακραυγή η επίθεση των κουκουλοφόρων ερυθροτραμπούκων στην εκδήλωση της ΔΑΠ στο αμφιθέατρο της Νομικής. Υπήρξαν όμως δύο ειδών τοποθετήσεις. Αυτές που όριζαν με σαφήνεια τον ιδεολογικό προσανατολισμό των επιδρομέων και αυτές που μιλούσαν εν κενώ ιδεολογίας και πολιτικής. Αντιμετώπιζαν την επίθεση ως μια απεχθή πράξη, απλώς ποινικά κολάσιμη. Γιατί αυτή η αντιμετώπιση; Διότι είναι διαπαιδαγωγημένοι πολιτικά να θεωρούν πως η πολιτική βία προέρχεται μόνον από την άκρα Δεξιά. Για αυτό και η τεράστια ανοχή που επεδείκνυαν, επί σχεδόν τρεις δεκαετίες, οι διανοούμενοι του αποκαλούμενου «προοδευτικού» χώρου στους εγκληματίες της 17ης Νοέμβρη. 

Να σημειώσω αντιθέτως ότι όταν ο βουλευτής κ. Νίκος Παπαδόπουλος βανδάλισε έναν πίνακα στην Πινακοθήκη, η πράξη του συνδέθηκε ακαριαία με την ιδεολογική του τοποθέτηση, καθώς ήταν βουλευτής του κόμματος «Νίκη». Τα «προοδευτικά» αντανακλαστικά λειτουργούν άψογα εδώ και μισόν αιώνα. 

Όταν μιλώ για την