Πλεονέκτημα

Υποψιάζομαι πως αν κάποιος πρότεινε το 2019 στον Μητσοτάκη την πολιτική κατάσταση που έχουμε σήμερα ύστερα από έξι χρόνια και πεντέξι εκλογές, θα την αγόραζε με κλειστά μάτια.

Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή δημοκρατία όπου η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός υπερέχουν σταθερά 15-20 μονάδες των ανταγωνιστών τους.

Κανείς δεν γνωρίζει αν ο καλός Αγιος που είχαμε τον Ιούλιο του 2019 έβαλε πλάτη. Δυσκολεύομαι όμως να πιστέψω ότι του ξέφυγε εντελώς.Φυσικά ύστερα από έξι χρόνια ζωής κυβέρνηση και Πρωθυπουργός έχουν πληγές,

 ο χρόνος είναι αμείλικτος. Αλλά τίποτα έως τώρα που να θέτει τα σχέδιά τους σε αμφισβήτηση.

Να το πούμε ειλικρινά. Δεν είναι μια τέλεια κυβέρνηση, ούτε ένας αψεγάδιαστος Πρωθυπουργός. Αμφιβάλλω μάλιστα αν τέτοια είδη υπάρχουν στην πολιτική.

Εως τώρα όμως είναι οι μόνοι που δείχνουν ότι μπορούν να κάνουν τη δουλειά. Κι άλλοτε καλύτερα, άλλοτε χειρότερα, την κάνουν.

Ακούω φυσικά θρήνους κι οιμωγές για «την ανυπαρξία αντιπολίτευσης». Μάντολες.

Η ανυπαρξία δεν είναι φυσικό φαινόμενο, ούτε γενετήσιο κουσούρι. Ισχύει επειδή η κυβέρνηση δεν επιτρέπει στην αντιπολίτευση να υπάρξει. Δεν της δίνει πολιτικό χώρο.

Και δεν το καταφέρνει επειδή κουβαλάει κάποια

ακαταμάχητη πολιτική γοητεία. Και λάθη κάνει και ζημιές έχει.

Το καταφέρνει κυρίως επειδή οι άλλοι κινούνται στα όρια μιας εφαρμοσμένης ανοησίας.

Είχαν πρόβλημα με την «άρση απορρήτου των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων» όταν γίνονταν με εισαγγελική εντολή και αφορούσαν πολιτικούς.

Αλλά δεν έβγαλαν τσιμουδιά όταν με την ίδια ακριβώς δικαστική διαδικασία «η άρση απορρήτου» αφορούσε λαμόγια στην Κρήτη ή την «Greek Mafia».

Ποιος θα τους πιστέψει τελικά; Και γιατί να τους πιστέψει;

Καλώς ή κακώς η πολιτική δεν είναι υπόθεση ποινικής δικονομίας ώστε να στείλουμε τον δικαστικό κλητήρα να συλλάβει τον Πρωθυπουργό για «εσχάτη προδοσία».

Κι αν έχουν κάποιο νόημα οι Προανακριτικές για το ξυλόλιο και τα γιδοπρόβατα, τι θα έπρεπε να κάνουν του Τσίπρα για το 2015; Να τον τουφεκίσουν στο Γουδί;

Θα μπορούσα να παραθέσω κι άλλα παραδείγματα. Αλλά το συμπέρασμα είναι πάντα το ίδιο και αποτυπώνεται με τον ίδιο τρόπο.

Οτι ένα αξιοσημείωτο μέρος της ελληνικής κοινωνίας δεν συμμερίζεται την υστερία «να φύγει ο Μητσοτάκης».

Ακόμη και πολλοί που δεν είναι απαραίτητα φίλοι της κυβέρνησης αισθάνονται βαθιά ενόχληση από μια κριτική που είναι συνήθως δόλια, ασυνάρτητη και ιδιοτελής.

Κι αυτό είναι μεγάλο πλεονέκτημα για τον Μητσοτάκη. Οι «άλλοι» δεν γεμίζουν το μάτι σε κανέναν κι ούτε πείθουν πολλούς για τις προθέσεις τους.

Οποιοι κι αν είναι οι «άλλοι».

 Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ