Ευκαιρία

Κι αν η κυβέρνηση δεν έχει αντιπολίτευση, αυτό δεν αποτελεί έλλειψη, ούτε πρόβλημα. Αποτελεί ευκαιρία.

Καταλαβαίνω το καλαμπούρι που έχει πέσει στη ΝΔ και στο Μαξίμου με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Κασσελάκη και τους Στεφανουά.

Ανθρώπινο είναι. Μπορεί οι αριστεροί να μην έχουν χιούμορ αλλά χιούμορ έχουν οι υπόλοιποι. Και το διασκεδάζουν.

Αυτό όμως δεν αρκεί. Διότι το χάλι και το ξεχαρβάλωμα αντανακλούν στο σύνολο του πολιτικού συστήματος του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ ή ό,τι έχει μείνει από αυτόν αποτελεί (καλώς ή κακώς) μέρος.

Κι επιπροσθέτως δημιουργούν μια βαρύτερη υποχρέωση στην κυβέρνηση. Να τρέξει τα πράγματα τώρα που η αντιπολίτευση είναι για τα καμπαρέ.

Διότι δεν νοείται η παραμικρή παρεξήγηση. Αρμόδια και υπόλογη για τη διακυβέρνηση του τόπου είναι η κυβέρνηση. Από αυτήν θα ζητήσουμε τον λογαριασμό.

Ούτε από τους Στεφανουά, ούτε από τον Τάιλερ, ούτε από τη σκυλίτσα.

Κι αν η κυβέρνηση δεν έχει αντιπολίτευση, αυτό δεν αποτελεί έλλειψη, ούτε πρόβλημα. Αποτελεί ευκαιρία.

Υπό την προϋπόθεση όμως ότι

θα την αδράξει, θα τη χρησιμοποιήσει και θα την αξιοποιήσει για το καλό του τόπου.

Θα το κάνει; Δεν χρειάζεται να θυμίσω ότι οι κυβερνητικές τετραετίες κρίνονται συνήθως τον πρώτο χρόνο τους. Ούτε ότι η κυβέρνηση μάλλον σπατάλησε τους πρώτους τέσσερις μήνες.

Αντιμετώπισε αντιξοότητες, ασφαλώς. Είχε ατυχίες, ενδεχομένως. Αλλά την ίδια στιγμή κέρδισε τρεις εκλογές ενώ της έκατσε και κοτζάμ Κασσελάκης. Τι παράπονο να έχει από τη ζωή;

Ακόμη κι αν εξασθενεί η πολιτική χρησιμότητα του «αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου» είναι επειδή επιτέλεσε το έργο του στο ακέραιο. Και όπως είναι εύλογο, κάποιο άλλο πλειοψηφικό μέτωπο χρειάζεται να πάρει τη θέση του.

Δεν θα είναι απλό αλλά είναι αναγκαίο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ενδεχομένως να είναι τέταρτο κόμμα στις ευρωεκλογές, ο Τσίπρας πήγε σπίτι του, η Αχτσιόγλου δεν σηκώνει το τηλέφωνο, κανείς πια δεν τους βρίσκει μπροστά του για να τρομάζει και η κυβέρνηση έχει ανάγκη έναν αντίπαλο.

Διότι αυτό που πραγματικά την απειλεί δεν είναι ή έλλειψη αντιπολίτευσης όπως ισχυρίζονται οι ανόητοι, ούτε κάποια υποτιθέμενη αλαζονεία, αλλά η έλλειψη πραγματικού πολιτικού αντιπάλου.

Τέτοιος δεν υπάρχει. Δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Κι ούτε θα υπάρξει με απόφαση μιας Κεντρικής Επιτροπής ενός κόμματος.

Θα προκύψει ή δεν θα προκύψει μέσα από την πολιτική αντιπαράθεση και την κοινωνία.

Κανείς λοιπόν δεν αμφισβητεί ότι η κυβέρνηση έχει όλο το γήπεδο στα πόδια της.

Αρκεί φυσικά να κατέβει στο γήπεδο και να παίξει μπάλα. Εστω χωρίς αντίπαλο. Διότι κανείς ποτέ δεν κέρδισε κανένα παιχνίδι λέγοντας καλαμπούρια στα αποδυτήρια.

 Γ. Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ