Μεταλλαγμένοι πολιτευτές

Κρίμα! Έτσι σπαραξικάρδια τέλειωνε την επιστολή του ο Βενιζέλος προς το Σαμαρά. Μόνο, όμως, κρίμα; Κανονικά θα έπρεπε να συμπληρώσει «κι άδικο». Και συντετριμμένος να υπερθεματίσει με «κρίμα το μπόι σου» ή «το κρίμα στο λαιμό σου». Διότι δεν γίνεται να του αποσπά η Δεξιά μια κολώνα της Σοσιαλδημοκρατίας σαν την Άντζελα -«Αυτοκολλητάκι μου»- Γκερέκου, μετά μάλιστα από το προηγούμενο της παρελθούσας αρπαγής ενός εκ των θεμελίων λίθων της παράταξης σαν την Άρια Γάτσα.
Ευτυχώς, οι κλαυθμοί του δεν επεκτάθηκαν σε οδυρμούς άλλων κομμάτων που είδαν τον τιτάνα της Κεντροαριστεράς Βασίλη Οικονόμου, να καταλήγει στη ΝΔ μετά τη
περιπλάνησή του σε ΠΑΣΟΚ , Άρμα Πολιτών και ΔΗΜΑΡ. Ομοίως ψύχραιμοι εμφανίστηκαν και οι ΑΝΕΛ στη θέα μιας πασιονάριας του Ριζοσπαστισμού σαν τη Ραχήλ Μακρή να κοσμεί το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ Κοζάνης.
Κακά , όμως, τα ψέματα και χειρότερη η πλάκα για όσους μεταφέρουν υποκριτικά την απολιτική, γενική και αόριστη βαλίτσα των καλών τους προθέσεων από κόμμα σε κόμμα . Το φαινόμενο δεν είναι ούτε καινούργιο , ούτε αποκλειστικά εγχώριο. Συνέβαινε και συμβαίνει επιβαρυμένο με όλα τα καιροσκοπικά, τυχοδιωκτικά και αριβιστικά χαρακτηριστικά του.
Διαχρονικά, άλλωστε, στο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης έχουν καταγραφεί μετακινήσεις, μετεγγραφές και μετεγκαταστάσεις υποψηφίων από το ψηφοδέλτιο τους ενός κομματικού στρατοπέδου στο άλλο, χωρίς να σταμπαριστούν με τη διακριτική ετικέτα της αποστασίας ή , καλύτερα, μιας κωλοτούμπας ιστορικών διαστάσεων. Άλλες , βέβαια, ανάγκες της πολιτικής πρακτικής εξυπηρετούσαν τότε. Κι ας βαφτίζονταν ενίοτε ως αμφίδρομη διεύρυνση, άνοιγμα στο κέντρο, συνεργασία προσωπικοτήτων, συμπόρευση, πολυσυλλεκτικότητα κλπ.
Κατά κύριο λόγο, όμως, οι μετακινούμενοι στο παρελθόν δεν μετεγγράφονταν σαν ποδοσφαιριστές από ομάδα σε ομάδα και τηλεπερσόνες από κανάλι σε κανάλι. Κυρίως στη πλειονότητα τους δεν ήταν πρόσωπα υπερεκτεθιμένα, φθαρμένα και αποχυμωμένα, ακόμα και όσοι είχαν προλάβει να κτίσουν αλλού καθαρόαιμο ιδεολογικό και κομματικό προφίλ. Διέθεταν μια μίνιμουμ κοινή βάση προσέγγισης με το κόμμα στο οποίο συνέκλιναν ώστε να φιλοξενηθούν στα ψηφοδέλτια του.
Ο Μανώλης Γλέζος πχ εξελέγη βουλευτής και ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ , χωρίς να απολέσει το πολιτικό του στίγμα και τον ιδεολογικό του αυτοπροσδιορισμό. Παρομοίως, ο Γιάννης Μπούτος και ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, αμφότεροι εκ της ΝΔ ορμώμενοι, πολιτεύτηκαν με αξιοπρέπεια υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου και το Κώστα Σημίτη , αντίστοιχα , δίχως να προδώσουν τη πολιτική τους καταγωγή, να αποστατήσουν από την ηθικής αποστολής του αιρετού και να καταδολιεύσουν την εντολή των ψηφοφόρων τους.
Άλλες εποχές , άλλες αρχές , θα μου πείτε. Σύμφωνοι. Αλλά ακόμα και σήμερα , αναρωτιέμαι τι μπορεί να λέει στο τηλεοπτικό, τουλάχιστον, κοινό ο Σπύρος Λυκούδης, εκπροσωπώντας ένα κόμμα σαν το Ποτάμι που συλλήβδην δαιμονοποιεί το “παλιό πολιτικό σύστημα”; Δεδομένου ότι ο ίδιος και κομματικό παρελθόν έχει και ευαίσθητα ταυτισμένος με τους πολιτικούς προβληματισμούς της ανανεωτικής Αριστεράς είναι, και επί χρόνια έχει καθίσει δίπλα στον Κύρκο, το Κωνσταντόπουλο, τον Κουβέλη- για να μη πω το Τσίπρα αυτοπροσώπως.
Τι, ακόμα, ανεξήγητα θα ξεφουρνίζουν απέναντι στις προκλήσεις, με κίνδυνο να καταταχθούν στους γραφικούς, αν δεν είναι ήδη, οι Γκερέκου, ο Οικονόμου, η Μακρή , για παράδειγμα; Μήπως θα εκφωνήσουν ομαδικά ότι «μηδενίζουμε το κοντέρ και ξαναρχίζουμε από νέα αφετηρία»; Δεν αντιλαμβάνονται ότι ενωπίω του κοινωνικού σώματος, τα προσχήματα, τα τρικ εξαπάτησης, τα επικοινωνιακούς τραλαλά, η υιοθετημένη προπαγάνδα, δεν μπορεί να διαρκέσει για πολύ, ούτε να κοροϊδέψει κανένα. Πρέπει να το ΄χεις μέσα σου για να γίνεις κομματικός γενίτσαρος, μια και « πολιτικά τροποποιημένοι» Βορίδηδες και Γεωργιάδηδες δεν κληρώνουν κάθε μέρα.
Το χειρότερο, ωστόσο, σύμπτωμα της τρέχουσας περιόδου είναι η συμπεριφορά των κομμάτων που ενθαρρύνουν το κυνισμό, τη νομότυπη ανηθικότητα, την αλαζονεία και την ψηφοσυλλεκτική απληστία των εκλογικών προσφύγων στους οποίους προσφέρουν θέση στα ψηφοδέλτια τους. Επιβραβεύουν έτσι την ήδη στρεβλή σχέση δημόσιου-ιδιωτικού , καθώς δεν εκλαμβάνουν τη συμμετοχή των, προερχόμενων από άλλα πολιτικά σχήματα, υποψηφίων ως ευθύνη και συνεργασία, αλλά ως συναλλαγή.
Ένα νταραβέρι, δηλαδή με αυτάρεσκους και υποκριτές πολιτευτές με τη δική του προσωπική ατζέντα που θα μοιράζουν υπεραπλουστευτικά υποσχέσεις στη πελατεία τους αποκλειστικά και μόνο με την προσδοκία εκλογής. Προφανώς , δίχως αρχές, πρόγραμμα και ιδεολογικές αναφορές, αλλά με πρόταγμα το εκατέρωθεν συμφέρον τους
Αναπόφευκτη συνέπεια, η βαθμιαία απαξίωση των πολιτικών προσώπων- ταγμένων ή γυρολόγων αδιάφορο- η υπονόμευση των ιδίων των κομμάτων , ως θεσμών της δημοκρατίας, και ο εξευτελισμός του ίδιου του κοινοβουλευτισμού. Εκτός πια κι αν τα κόμματα, παλιότερα και νεοπαγή , αντιληφθούν ότι όχι μόνο κρίνονται αλλά και παράγουν μνήμη . Και με την ηθικά λάθος είσοδο των ιδιοτελώς «μεταλλαγμένων» πολιτευτών στα ψηφοδέλτια, δεν μπορούν να παράγουν τίποτε το πολιτικά ορθό.
 ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ-http://www.matrix24.gr