Τα σοβαρά

Υποθέτω πως όταν ο Μητσοτάκης λέει «δεν βιάζομαι να γίνω πρωθυπουργός» κάνει χιούμορ. Γι' αυτό τώρα που γελάσαμε να πάμε στα σοβαρά.
Πρώτον, οι πολιτικοί δεν χωρίζονται σε όσους βιάζονται ή δεν βιάζονται να γίνουν πρωθυπουργοί αλλά σε εκείνους που γίνονται ή δεν γίνονται πρωθυπουργοί.
Δεύτερον, κανείς δεν γίνεται πρωθυπουργός όταν το επιλέξει. Γίνεται όταν μπορεί.
Τρίτον, αν θεωρείς (όπως λέει ο Μητσοτάκης) ότι «η κυβέρνηση βλάπτει σοβαρά τη χώρα» τότε βιάζεσαι να γίνεις πρωθυπουργός για να περιορίσεις τη ζημιά. Διαφορετικά, αν δεν βιαστείς εσύ, δεν θα βιαστούν ούτε οι ψηφοφόροι.
Με άλλα λόγια, η θεωρία ότι
«περιμένω να κάνει ο Τσίπρας τη βρώμικη δουλειά και μετά θα μαζέψω το χαρτί» δεν ισχύει. Κανένας Τσίπρας δεν είναι κορόιδο.
Ο Μητσοτάκης εξήγησε βεβαίως ότι τον ψήφισαν 170.000 για να κάνει μεταρρυθμίσεις. Λάθος! Καμία αντιπολίτευση δεν κάνει μεταρρυθμίσεις, μεταρρυθμίσεις κάνουν οι κυβερνήσεις. Ουδείς λοιπόν του ζητάει να κάνει κάτι που δεν μπορεί να κάνει.
Το πιθανότερο είναι (για να ακολουθήσω τη σκέψη του) ότι οι 170.000 τον ψήφισαν για να κάνει αντιπολίτευση, μήπως και κάποια στιγμή γίνει κυβέρνηση ώστε να κάνει μεταρρυθμίσεις. Αυτή είναι η σειρά των πραγμάτων και δεν βλέπω άλλη.
Δεν νομίζω λοιπόν ότι στις 10 Ιανουαρίου η ΝΔ έκανε μια επιλογή φιλικών διακανονισμών και βραδείας καύσεως. Αντιθέτως όλοι κατάλαβαν ότι εξέλεξε κάποιον που υποσχέθηκε ότι «με εμένα ο Τσίπρας θα χάσει τον ύπνο του».
Ξέρετε γιατί; Επειδή τελικά αυτή είναι η βασική λογική της πολιτικής. Η αντιπολίτευση να κόβει τον ύπνο της κυβέρνησης.
Όχι να πίνουν καφέδες παρέα στο υπουργείο Άμυνας, ούτε να χαριεντίζονται σε διάφορα «εθνικά θέματα». Αυτή είναι απλώς μια παλαιοκομματική λογική διαφόρων νταραβεριτζήδων της πολιτικής - ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε!
Ο Μητσοτάκης όμως έχει κι ένα ιδιαίτερο πρόβλημα να αντιμετωπίσει.
Ηγείται ενός μειοψηφικού (τουλάχιστον έως τις επόμενες εκλογές) κόμματος και ενός πολιτικού ρεύματος ακόμη πιο μειοψηφικού στην ελληνική κοινωνία - δεν ξέρω πολλούς συμπολίτες μας έτοιμους να παθιαστούν για κάτι που λέγεται «μεταρρυθμιστικό Κέντρο».
Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς το κατάλαβε κι εκεί τον χτυπάει. Οτι εκπροσωπεί τους λίγους και τους φλώρους.
Ως εκ τούτου, η μοναδική ελπίδα του να συγκροτήσει πλειοψηφική δυναμική είναι να ηγηθεί ενός ρεύματος έξωσης της κυβέρνησης. Ενός ρεύματος απόρριψης χωρίς πολλές εξηγήσεις και αποχρώσεις.
Ευτυχώς ή δυστυχώς γι' αυτόν, δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Τις εκλογές τις κερδίζουν ή τις χάνουν οι κυβερνήσεις. Το μόνο που μπορεί να κάνει μια αντιπολίτευση είναι να βοηθήσει να τις χάσουν.
Γ. Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ