Η …στρίγγλα που έγινε αρνάκι
Ο τίτλος της σαιξπηρικής κωμωδίας θα
μπορούσε να απονεμηθεί στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία αφού διάβηκε
χωρίς συντονισμό, χωρίς πρόγραμμα, χρονοδιάγραμμα και στόχο, την
αντιπολιτευτική και πρώτη κυβερνητική της περίοδο, κατανόησε όχι μόνο το
ατελέσφορο, αλλά και το επικίνδυνο της υποτιθέμενης «αγωνιστικής» τη
στάσης και απεφάσισε να γίνει ευπειθής στα μνηνονιακά θέσφατα.
Πλέον η κάθε λέξη του συντάγματος
κυβέρνηση τσουβαλιάζει 12 νόμους σε 8 νομοσχέδια, εκ των οποίων τα δύο
θα είναι πολυνομοσχέδια με ταχύρρυθμες διαδικασίες, ώστε να ολοκληρωθούν
ως τις 3 Δεκεμβρίου, για να προλάβουν το Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου. Μεταξύ αυτών η κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων, τον εξωδικαστικό συμβιβασμό επιχειρήσεων, και άλλα, τις προβλέψεις των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ στεντορείως καταδίκαζε – τον καιρό που μάζευε ψήφους.
Πρόθεση της κυβέρνησης είναι να
στείλει
σήμα στα εμπλεκόμενα μέρη ότι δεν προτίθεται να καταφύγει στις τακτικές
της αναβολής και της υπερκέρασης των χρονοδιαγραμμάτων, ούτε να φέρει
αντιρρήσεις που κινδυνεύουν να τις απορρίψουν οι θεσμοί. Σε αυτό άλλωστε
αποσκοπούσε και η αλλαγή υπουργείου του Σκουρλέτη, αλλά και η υπαναχώρηση Σταθάκη στις Σκουριές.
Το κρίσιμο EWG
Το βλέμμα είναι στραμμένο με προσοχή στο
EWG στις 28 του μηνός, καθώς η κυβέρνηση εδέησε να κατανοήσει δύο
δεδομένα: Ότι το EWG είναι πιο κρίσιμη κατάσταση από το Eurogroup γιατί όλα «παίζονται» στα τεχνικά κλιμάκια.
Επίσης κατανόησε ότι η ατελέσφορη επιδίωξη πολιτικής διευθέτησης
διευκολύνεται τα μάλα εφόσον συμφωνήσουν πρωτίστως τα τεχνικά κλιμάκια.
Οι οιωνοί δείχνουν θετικοί.
Στο EWG αναμένεται να παρουσιαστεί το σχέδιο που έχει επεξεργαστεί ο
ESM με προτάσεις για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα μείωσης του χρέους. Ο
επικεφαλής του EWG Τόμας Βίζερ, δήλωσε στο Bloomberg την αισιοδοξία του
ότι η Ελλάδα και οι θεσμοί, που διαχειρίζονται το πρόγραμμα στήριξής
της, μπορεί να ανοίξουν τον δρόμο τον Δεκέμβριο για συζητήσεις σχετικά
με την ελάφρυνση του χρέους της χώρας, κάτι που θα μπορούσε να προμηνύει
την επιτυχή ολοκλήρωση του προγράμματός της.
Ωστόσο και αυτός επανέλαβε την ανάγκη των περίφημων μεταρρυθμίσεων γιατί «αυτό θα επαναφέρει την ανάπτυξη και αυτό μετά θα ξεκλειδώσει τα μέτρα τα οποία στην πραγματικότητα έχουμε ήδη συμφωνήσει».
Τα πράγματα συνήθως έχουν δύο όψεις. Η
πρώτη είναι η θετική που προαναφέρθηκε. Η δεύτερη, η «σκοτεινή» είναι
όμως περισσότερο καθοριστική και έχει δυο πτυχές. Η μία αφορά την στάση
του ΔΝΤ. Αν το ΔΝΤ επιμείνει στα σκληρά μέτρα που προτείνει για να
συμμετάσχει στο πρόγραμμα, οι αντιδράσεις θα είναι αλυσιδωτά αρνητικές
και το πρόβλημα θα γίνει δυσεπίλυτο (Πάντως μη οικονομικός υπουργός της κυβέρνησης με πρόσβαση στο Μαξίμου, δήλωσε στο liberal ότι αναμένουν χαλαρή στάση εκ μέρους του!). Η άλλη πτυχή ακούει στο όνομα Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Στην Ελλάδα έχει προσωποποιηθεί και
δαιμονοποιηθεί ο γερμανός υπουργός ως η ενσάρκωση του «κακού». Δεν έχει
γίνει κατανοητό ότι ο Σόιμπλε δεν είναι μόνος. Αντιπροσωπεύει μια σχολή
οικονομικής και πολιτικής σκέψης, και στην συμπεριφορά του
εκπροσωπούνται ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις οι οποίες συνηγορούν στην
στάση του.
Πρωτίστως η επικοινωνία
Σαφώς ΔΝΤ και Σόιμπλε δεν θα πεισθούν από τις εκκλήσεις του ΠτΔ «μη λησμονείτε τη χώρα μου»,
ούτε από την… προειδοποίηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου μέσω της Wall
Street Journal, ότι αν δεν υπάρξει αναδιάρθρωση του χρέους, «κινδυνεύει να μην τελειώσει η ελληνική κρίση». Το κακό είναι ότι αυτοί ξέρουν πως η Ελλάδα έχει υπογράψει για αναδιάρθρωση του χρέους μετά το '18!
Το κακό είναι επίσης ότι όλη η φασαρία
γίνεται για περίπου 65 δισ. που δεν θα περικοπούν, απλώς θα
αναδιαταχτούν τα επιτόκια και ο χρόνιος ωρίμανσης. Η κυβέρνηση
κατανάλωσε αρκετό από το πολιτικό της κεφάλαιο στην προσπάθεια «μείωσης»
του χρέους. Η αιτία αυτής της συμπεριφοράς δεν έχει προσδιοριστεί.
Για κάποιους η εξήγηση είναι ότι δεν
την ενδιαφέρει να κυβερνά – δεν ξέρει άλλωστε πως – αλλά να
«επικοινωνεί», επενδύοντας στη δύναμη της προπαγάνδας. Μια προοπτική
διευθέτησης θα της έδινε αέρα απρόσκοπτης ολοκλήρωσης της τετραετίας. Μια άλλη εξήγηση ερμηνεύει την κυβερνητική στάση με τις «αδύνατες παραστάσεις» που έχει η ηγεσία του Μαξίμου για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας και τη διασύνδεσή τους με την Ε.Ε.
Ουδείς μπορεί να ξέρει, όπως και ουδείς μπορεί να προβλέψει τι μέλει γενέσθαι. Ζούμε ένα από τα συμπυκνωμένα 15θήμερα της μνημονιακής μας ιστορίας!
Γ. Σιδέρης-liberal.gr
Το δημόσιο χρέος αποτελεί «πληγή» της τελευταίας δεκαπενταετίας, η οποία κακοφόρμισε από τον άφρονα δανεισμό των κυβερνήσεων και τα λογιστικά τερτίπια που μετέρχονταν για να «τετραγωνίσουν τον κύκλο». Να πετύχουν δηλαδή τον εξωραϊσμό της πραγματικής οικονομικής κατάστασης, χωρίς να αναγκαστούν να δυσαρεστήσουν τους ψηφοφόρους τους και γενικότερα τον έλληνα πολίτη.Σε εποχές παχέων αγελάδων δισεκατομμύρια ευρώ (ή δραχμές παλαιότερα) σπαταλήθηκαν αδιαφορώντας για τη συνήθως δανεική, προέλευση των χρημάτων αυτών.Με τη διαφορά, ότι τότε οι υπουργοί Οικονομικών με περισσή ευκολία έστελναν το λογαριασμό για όλα τα «σπασμένα» στο δημόσιο χρέος, μεταφέροντας έτσι το πρόβλημα στις επόμενες κυβερνήσεις και στις επόμενες γενιές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτσι το δημόσιο χρέος από 18% του ΑΕΠ το 1970 να φτάσει στο 80% το 1992 και από εκεί να αγγίξει το 103% το 1999 για να εκτιναχθεί το 2010 στο 142% του ΑΕΠ.
Η ευθύνη για τη διόγκωση του χρέους βαρύνει και τα δύο μεγάλα κόμματα που είχαν τη διακυβέρνηση της χώρας την παραπάνω περίοδο. Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ από το 1996 ώς το 2004 φόρτωσαν το χρέος με περίπου 85,4 δισ. ευρώ, ενώ από το 2004 έως το 2009 η Νέα Δημοκρατία επιβάρυνε το χρέος με περίπου 121,8 δισ. ευρώ, ενω σήμερα ανέρχεται 378,5 δισ. ευρω, χρεώνοντας κάθε Ελληνα πολίτη με 33.545 ευρώ!
Αυτό το υπερογκο χρέος το έχει δανειστεί η Ελλάδα με τις εγγυήσεις των Ευρωπαικών κρατών και κυρίως της Γερμανίας που έχει εγγυηθει περίπου 90 δισ. ευρώ.
Νομίζω ότι γίνεται αντιληπτό ότι θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για οποιονδήποτε ευρωπαίο πολιτικό να ζητήσει απο το κοινοβουλιό της χώρας του κούρεμα των Ελληνικων δανείων, δηλαδή επιβάρυνση για τους φορολογούμενους της χώρας του.
Αρα πρέπει να βρεθεί μια άλλη λύση διαχείρησης του Ελληνικού χρέους, στα πλαισια της Ευρωζώνης, γιαυτό νομίζω ότι το ελληνικό χρέος δεν χρειάζεται δραστικές παρεμβάσεις τύπου «κουρέματος» για να μειωθεί στο 124% του ΑΕΠ το 2020, αλλά αλλαγές στα επιτόκια και στον χρόνο αποπληρωμής των δανείων για να μπορεί να διασφαλιστεί η βιωσιμότητά του.
Βέβαια όλα αυτά εχουν κάποιο νόημα αν συνδιαστούν με ανάπτυξη δηλαδή αύξηση του ΑΕΠ, γιατί διαφορετικά και το σύνολο του χρέους να μηδενιστεί σε λίγα χρόνια πάλι θα είμαστε στην ίδια δυσχερή θέση.