Το σχέδιο αυτό διαθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία το τοποθετούν εξ ορισμού εκτός του δημοκρατικού πλαισίου και του πολιτικού μας πολιτισμού μας.
Πρώτον, στηρίζεται σε μία ολοκληρωτική αντίληψη. Θεωρεί δηλαδή ότι πραγματικότητα είναι η βούληση ή το συμφέρον της ομάδας που ασκεί την εξουσία και αυτήν οφείλουν να υπηρετούν και να αναπαράγουν όσοι μετέχουν στη διαμόρφωση της πραγματικότητας.
Γι αυτό ο έλεγχος του Τύπου έχει αποκτήσει τόση σημασία στα μάτια της κυβερνητικής εξουσίας. Είναι η εκχυδαϊσμένη εκδοχή των παλιών ασυναρτησιών της Αριστεράς για τους «ιδεολογικούς μηχανισμούς ελέγχου».
Δεύτερον, μετέρχεται μεθόδους αλητείας και παρακράτους. Χρησιμοποιεί δηλαδή τμήματα του
κρατικού μηχανισμού, της Δικαιοσύνης και των οικονομικών υπηρεσιών για να εκφοβίσει ή να καθυποτάξει τράπεζες, επιχειρηματίες, εκδότες και δημοσιογράφους.
Η επίφαση της νομιμότητας χρησιμοποιείται ως άλλοθι ελέγχου.
Τρίτον υποστηρίζεται από έναν πολιτικό και δημοσιογραφικό υπόκοσμο. Με το αζημίωτο, κατά κανόνα.
Καμία έκπληξη. Οπου υπάρχει κόσμος υπάρχει και υπόκοσμος.
Η επιχείρηση ελέγχου ξεκίνησε από τις τηλεοράσεις. Το Hold up όμως ήταν τόσο χοντροκομμένο που απέτυχε. Παρ’ όλα αυτά, οι αυτουργοί του επιμένουν με το πάθος φανατικού.
Επεκτείνεται και στον Τύπο. Ο ΔΟΛ είναι ο πιο προφανής στόχος, ο πιο συμβολικός αλλά και ο πιο ευάλωτος λόγω εγγενών αδυναμιών.
Αυτό είναι το σχέδιο. Πολλοί και για πολλούς λόγους το υπηρετούν ή είναι έτοιμοι να το υπηρετήσουν. Από απληστία, φόβο, συμφέρον, φιλοδοξία, κόμπλεξ ή απλή ανοησία.
Αλλά όχι όλοι. Και εκεί κολλάει το νταραβέρι.
Διότι ακόμα κι αν η κυβέρνηση αλώσει εκδοτικά τις εφημερίδες, θα πρέπει να βρει δημοσιογράφους για να τις γράφουν και αναγνώστες για να τις διαβάσουν.
Μεταξύ μας, δεν βλέπω πολλούς υποψήφιους για το ένα ή για το άλλο. Οι αντιδράσεις των αναγνωστών, οι δικές σας αντιδράσεις το τελευταίο 24ωρο ήταν όχι μόνο συγκινητικές, αλλά και ενδεικτικές.
Και ο λόγος τελικά είναι απλός. Η σχέση του δημοσιογράφου και του αναγνώστη με την εφημερίδα δεν οικοδομείται με λογική πολιτικής ανεμοδούρας ούτε παρασκηνιακής συναλλαγής ούτε με την επιβολή κομματικών κομισαρίων.
Αυτά είναι για άλλες χώρες και άλλες εποχές. Επιτρέψτε μου να προσθέσω: και για άλλες ικανότητες.
Ακόμη περισσότερο όταν όλοι γνωρίζουμε πως οι δημοσιογράφοι, εφημερίδες και εισαγγελείς δεν υπάρχουν μόνο σήμερα. Θα υπάρχουν και αύριο.
Διότι τελικά το μόνο που αλλάζει με απόλυτη βεβαιότητα σε μία δημοκρατική χώρα όπως η Ελλάδα είναι οι κυβερνήσεις.
Γ. Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ
Πρετεντερη, μας αφηνει αδιαφορους αυτο που γραφεις για τον ΔΟΛ μπροστα στο απολυτο κακο που κανατε στον Παπανδρεου. Καμια συνπαθεια σε οτι και αν σας συμβει εκει στον ΔΟΛ. Αποψη μου και δικαιωμα μου σαν πολιτης να την εχω αφου σε ακουγα να κανεις συστηματικο μπουλινγ στον ΓΑΠ για πανω απο 7 χρονια. Ουτε ξεχναμε τα ραβασακια που μοιραζατε στους "Βουλευτες" του Πασοκ για να τελειωσουν τον ΓΑΠ ον καμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξεχναμε επισης τουε απιλεκτικα καλεσμενους στο ΜΕΓΑ Πασοκους και οχι μονο, φτανει να ειχανε ενα κακο λογο για τον Παπανδρεου που δεν ενεδωσε να συνεχισει την τακτικη των Θαλασσοδανειων. Αυτα.....
Ο αείμνηστος καθηγητής Σημειωτικής Ουμπέρτο Εκο είχε γράψει ότι όποιος έχει υπό τήν
ΑπάντησηΔιαγραφήεξουσία του τά ΜΜΕ (τηλεόραση-εφημερίδες κλπ),δέν χρειάζεται νά κατεβάσει τανκς γιά νά
επιβάλει δικτατορία.
Επομένως είναι απολύτως λογικό,κάθε απολυταρχικό καθεστώς νά επιδιώκει τόν έλεγχο τών
ΜΜΕ,στά πλαίσια τής τηλεοπτικής δημοκρατίας πού βιώνουμε τά τελευταία χρόνια,δηλ.τίποτα
καινούργιο.
Η λέξη Χούντα αναφέρεται σέ στρατιωτικές δικτατορίες πού πρωτοεμφανίστηκαν,ώς χούντες,
σέ χώρες τής Λατινικής Αμερικής.