Αρχίζει να παίζει το κεφάλι του

Ο Αλέξης πήρε το κόμμα του από το 3% και το έφθασε ως την εξουσία. Την έχασε βέβαια στην συνέχεια, αλλά στο συλλογικό τους υποσυνείδητο είναι ένας θαυματοποιός. Ποιος κοινός θνητός λοιπόν θα τολμήσει να σπρώξει τον θαυματοποιό στον γκρεμό για να πάρει την θέση του; Να την κάνει τι; Να πάει καλύτερα απ’ αυτόν; Ποιος τολμά έστω και να το ονειρευτεί; Υπ αυτή την έννοια, ο Αλέξης θα είναι ο αιώνιος αρχηγός τους. 
Κομματικά pronunciamento (κίνημα για υπαγόρευση πολιτικής) είναι πιθανό να εκδηλωθούν, η παλιά αριστερή φρουρά δεν θα παραδοθεί αμαχητί. Κανονικό πραξικόπημα όμως που θα επιφέρει αλλαγή ηγεσίας δεν θα υπάρξει. Για την ελληνική μη παραδοσιακή κομμουνιστική αριστερά, Τσίπρας είναι ένας μύθος. Συνεπώς ο Αλέξης μπορεί θεωρητικώς να κοιμάται ήσυχος τα βράδια και να ξεδιπλώνει δίχως ιδιαίτερα εμπόδια την πολιτική του την ημέρα. Αλλού είναι το πρόβλημα του. 
Είναι ήδη δώδεκα χρόνια στην ηγεσία του κόμματος του. Αν οι εκλογές γίνουν σε τρία χρόνια, θα έχει
συμπληρώσει μια δεκαπενταετία ηγεσίας, πολύ πιο μακροχρόνια από οποιονδήποτε άλλον αρχηγό μεγάλου κόμματος που δεν ήταν ιδρυτής. Αν κερδίσει τότε, μετατρέπεται σε Ανδρέα που ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ απ’ τα πολύ χαμηλά, το οδήγησε στην εξουσία, έφυγε και επανήλθε θριαμβευτικά. Αν όμως χάσει, μπορεί να μην τον διώξει κανείς απ’ τους συντρόφους του αλλά θα πρέπει από μόνος του να αποχωρήσει και να συνταξιοδοτηθεί. Δεν θα έχει άλλη επιλογή. 
Άρα αυτή την διετία-τριετία ως τις επόμενες εκλογές, ο Τσίπρας έχει να αντιμετωπίσει κάτι πρωτόγνωρο γι αυτόν. Διακυβεύεται η ίδια η πολιτική του ύπαρξη. Μέχρι το 2019, είτε κέρδιζε είτε έχανε, αυτός προσωπικά κατέληγε κερδισμένος και ακούνητος στον θρόνο του. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μετά από μια δεκαπενταετία, για πρώτη φορά θα παίξει σε παιχνίδι με ξαφνικό θάνατο. Αυτό δεν το χει ξαναζήσει. Πρόκειται για μια υπαρξιακή αγωνία που καλείται να διαχειριστεί για πρώτη φορά.
Πόσο λέτε ότι θα τον επηρεάσει αυτό στην πολιτική του γραμμή και συμπεριφορά; Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την θηριώδη προσωπική του φιλοδοξία, είναι δεδομένο ότι θα τον επηρεάσει καθοριστικά. Ο ανέμελος και θυελλώδης νεαρός που έμπαινε μέσα στα όλα δίχως να λογαριάζει κινδύνους και ισορροπίες, σήμερα έχει μεταμορφωθεί σ’ έναν κουρασμένο πατριάρχη που έχει μια μοναδική τελευταία ευκαιρία να αποδείξει ότι δεν ήταν μια τυχαία παρένθεση στην ιστορική γραμμή των Ελλήνων πρωθυπουργών. 
Αν ο ορμητικός νεαρός Αλέξης που ερχόταν από το πουθενά καβάλα στ’ άλογο ήταν μια φορά επικίνδυνος, ο μεσόκοπος και βεβαρημένος Αλέξης που παίζει την τελευταία του προσωπική ζαριά θα είναι δέκα φορές πιο αδίστακτος. Μπροστά του, οι Παππάδες και οι Παπαγγελόπουλοι, οι Καμένοι κι οι Πολάκηδες, θα είναι μαμόθρεφτα του γλυκού νερού. Θα κάνει όσα έκανε το 2012-15 και τρεις φορές περισσότερα. Θα αποπειραθεί τουλάχιστον. Ομολογώ ότι τον καταλαβαίνω, παίζει πια το κεφάλι του. Για πρώτη φορά στην ζωή του. 
Δημ. Καμπουράκης-liberal.gr