Ασύμμετρες ανοησίες...

Δηλαδή, μετά την «ασύμμετρη απειλή» στα δάση, υπάρχει και η απειλή της ασύμμετρης Αριστεράς στις πόλεις; Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μοναδική εξήγηση που έχει η κυβέρνηση για το χάος που τώρα ζούμε; Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα γιατί η στρεβλή θεώρηση των πραγμάτων, οδηγεί σταδιακά σε καταστροφικές λύσεις.

Φυσικά υπάρχει μια προβληματική σχέση ενός μέρους της Αριστεράς με τη βία. Δεν έχει ξεκαθαρίσει τα όρια της «επαναστατικής βίας». Δεν μας έχει πει αν η «δυναμική αντίδραση στο σύστημα» περιλαμβάνει το σπάσιμο μιας τζαμαρίας, ή την πυρπόληση μιας βιβλιοθήκης. Δεν κάνει εμφανές πού σταματά η ωμή βία και πού αρχίζει η επανάσταση, με αποτέλεσμα να έχουμε ένα εννοιολογικό χυλό όπου οι «μπαχαλάκηδες» ταυτίζονται με τους Ζαπατίστας, οι τρομοκράτες με τους απελπισμένους, η «17 Νοέμβρη» με τους αντιστασιακούς της χούντας, η επίθεση σε ένα υποκατάστημα τραπέζης με την επίθεση στα Χειμερινά Ανάκτορα και ο αδικοχαμένος δεκαπεντάχρονος με τον Παπαφλέσσα! Υπάρχει, ταυτόχρονα μια μεταμοντέρνα ρητορεία που βάφτισε «τρομοκρατία» τις επιχειρήσεις εξάρθρωσης της τρομοκρατίας, «χαφιεδισμό» την ενημέρωση των διωκτικών αρχών για έκνομες πράξεις και παράνομους, «δικτατορία» την αστική δημοκρατία, «λαϊκή δημοκρατία» την κομμουνιστική δικτατορία, «δουλεία» την εργασία, «εξαθλίωση» την ανεργία, και «τανκς των φτωχών» την ισλαμική τρομοκρατία.

Με δεδομένη την εννοιολογική θολούρα, η αιτιολόγηση κοινωνικών καταστάσεων εύκολα γίνεται δικαιολόγηση έκνομων μέχρι αιματηρών αντιδράσεων, και η εξήγηση κάποιων πράξεων γλιστρά ακόμη πιο εύκολα σε αθώωση των δραστών.

Αν προσθέσουμε σ’ αυτή τη θολούρα και το διαχρονικό, διαπαραταξιακό και διαταξικό νεοελληνικό απόφθεγμα «ε, τι να κάνουν τα παιδιά...» τότε κάθε πράξη είναι εκ προοιμίου δικαιολογημένη και κάθε δράστης εκ προοιμίου αθώος. Προσοχή: Το «ε, τι να κάνουν τα παιδιά...» δεν αφορά μόνο τα παιδιά που είναι στους δρόμους. Αφορά πια το σύνολο των δρώντων στην ελληνική κοινωνία: αφορά τα «παιδιά της αστυνομίας» που παραβαίνουν τους νόμους και τραβούν πιστόλι χωρίς τον φόβο της τιμωρίας, αφορά μέχρι τους ταξιτζήδες (οι οποίοι «ε, τι να κάνουν τα παιδιά. Αν δεν παραβούν λίγο τον ΚΟΚ, πώς θα βγάλουν μεροκάματο;»), αφορά μέχρι και τους βουλευτές οι οποίοι παραβιάζουν τους νόμους εντός του κοινοβουλίου που ψηφίστηκαν (ε, τι να κάνουν τα παιδιά της εξεταστικής επιτροπής; Αν δεν δουν το παρανόμως αποκτηθέν DVD πώς θα φτάσουν στην αλήθεια;).

Η δικαιολόγηση της ανομίας είναι διάχυτη στην ελληνική κοινωνία, μόνο που από τ’ Αριστερά υπάρχει και η θεωρητική τεκμηρίωσή της. Και αυτό (παρά το γεγονός ότι δεν είναι το κυρίαρχο) συνιστά πρόβλημα. Οι μεταμοντέρνες μπαρούφες που εκστομίζουν διάφοροι επαγγελματίες της επαναστατικής ρητορείας πείθουν κάποιους ρομαντικούς να πολεμούν αόρατους εχθρούς οι οποίοι «τους πίνουν το αίμα». Και τα παιδιά συνήθως είναι ρομαντικά...

Το ζήτημα όμως για μια Πολιτεία δεν είναι οι θεωρητικές μπούρδες που ένα κομμάτι της Αριστεράς τις μεταμφιέζει σε επιχειρήματα. Αυτές χρειάζονται το αναλογούν κράξιμο από κάθε έλλογο άνθρωπο. Μια κυβέρνηση όμως πρέπει να αναπτύξει συνολικότερες πολιτικές, που θα αποξηράνουν το έδαφος όπου πέφτει ο σπόρος του ανόητου αυτού λόγου. Αλλά αυτό χρειάζεται επαρκή ιδεολογική συγκρότηση, κάτι που η κυβέρνηση ποτέ δεν είχε.

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή 11 Δεκ 08