Ετοιμόρροπη χώρα

Κάθε μέρα και μια έκπληξη, κάθε μέρα και ένα νέο ανησυχητικό για τη χώρα και τους πολίτες της.

Τις προάλλες ήταν τα Καλάσνικοφ των τρομοκρατών που ανέστησαν την απειλή της τρομοκρατίας, την περασμένη Παρασκευή ήταν η Standard & Ρoors που μας θύμισε τον κίνδυνο της πτώχευσης και χθες η απαγωγή του εφοπλιστή κ. Π. Παναγόπουλου που επέτεινε την ατμόσφαιρα ανασφάλειας στην επιχειρηματική κοινότητα.

Είχαν προηγηθεί την περασμένη εβδομάδα οι προκλητικές κινήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο και τον περασμένο Δεκέμβριο οι ταραχές. Και μαζί όλη αυτή η ατμόσφαιρα υποχώρησης που τα πάντα μικραίνει, από το μέγεθος της οικονομίας και τις δυνατότητες των επιχειρηματικών ομίλων έως τα ποσοστά των μεγάλων κομμάτων.

Η εμπιστοσύνη κλονίστηκε, η αξιοπιστία εξέλιπε και οι κάθε λογής ηγεσίες φαντάζουν μικρές και ανήμπορες να κατανοήσουν και να διαχειρισθούν το όλον. Μικρορυθμίσεις προωθούν και μικροσυμφέροντα υπηρετούν, για την εξουσία και τα αγαθά της παλεύουν, για τον τόπο δεν νοιάζονται, παρά τους όρκους και τις μεγαλοστομίες.

Οπως ακριβώς τούτες τις ημέρες συμβαίνει. Η χώρα απειλείται, η οικονομία της κινδυνεύει, η εσωτερική ασφάλεια καταρρέει και η κυβέρνησή μας απλώς επικοινωνεί τον μέγα ανασχηματισμό, προσβλέποντας σε δημοσκοπική ανάκαμψη και εκλογικό αιφνιδιασμό. Παραμύθι στο παραμύθι, παιχνίδι με τον φόβο και λίγες ανασφαλείς θεσούλες στο ετοιμόρροπο κράτος συνθέτουν το νέο σχέδιο των επικοινωνιολόγων της συμφοράς που συγκυβερνούν. Η χώρα είναι ετοιμόρροπη. Όποιοι δεν το βλέπουν απλώς στρουθοκαμηλίζουν. Μέσα στον μήνα θα κριθεί η ικανότητά της για δανεισμό, η ικανότητά της για επιβίωση στο διαταραγμένο διεθνές πιστωτικό περιβάλλον. Σε μια θεσμικώς συγκροτημένη χώρα το θέμα της αναχρηματοδότησης του δημόσιου χρέους θα αντιμετωπιζόταν ως ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας, όπως ακριβώς είναι.

Αλλού τέτοιες ημέρες θα είχε σημάνει συναγερμός, θα είχαν εκπονηθεί σχέδια ανόρθωσης της οικονομίας και προγράμματα επανάκτησης της χαμένης αξιοπιστίας, ο πρωθυπουργός της χώρας θα τα είχε παρουσιάσει, θα είχε εγγυηθεί ο ίδιος τη μείωση των ελλειμμάτων σε συγκεκριμένο χρόνο και θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του προκειμένου να πείσει τους διεθνείς πιστωτές για τη συνέπεια και τη συνέχεια της προσπάθειας.

Εδώ είτε αγνοούμε τον κίνδυνο είτε περιμένουμε το μοιραίο. Για να αναληφθούν πρωτοβουλίες πρέπει να βρεθούμε με την πλάτη στον τοίχο. Μόνο που τότε θα είναι αργά. Το ελληνικό κράτος θα έχει βυθισθεί στην απόλυτη ανυποληψία και οι απώλειες θα θυμίζουν το «μαύρο 1897». Αυτό δυστυχώς θα είναι το τίμημα της απρονοησίας μιας μικρής τελικά ηγεσίας.
Αντώνης Καρακούσης ΤΟ ΒΗΜΑ