Κυμαινόμενη ιερότητα

Vita e sacra». Σωστά, ολόσωστα. Η ζωή είναι ιερή. Και μπορούμε να το πούμε αυτό και να το γράψουμε σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, για ν’ ακουστεί παντού. Στα ιταλικά (όπως ήταν γραμμένο στην πινακίδα που κρατούσε ένας Ιταλός, καθολικώς διαμαρτυρόμενος για την ευθανασία που απελευθέρωσε μια γυναίκα από το δεκαεπταετές κώμα της), στα ελληνικά, στα γερμανικά, στα ρωσικά, και βέβαια στα αγγλικά και στα κινεζικά, ώστε να το πληροφορηθούν και οι υπό εκτέλεση. Κι αν αφήσουμε τη συγκίνηση να περάσει και κάτω από την επιδερμίδα μας, τότε μπορεί να γράψουμε πως η ζωή είναι ιερή και στα αραβικά, στα κουρδικά, στη γλώσσα (ή τις γλώσσες) που μιλάνε στο Σουδάν ή σε οποιοδήποτε μέρος της οικουμένης ο θάνατος δουλεύει ανενόχλητος, δίχως αυτό να συγκινεί ιδιαίτερα τους Μπερλουσκόνηδες ή τους καρδινάλιους αυτού του κόσμου. Δεν ψηφίζουν άλλωστε στην Ιταλία οι Ιρακινοί, οι Αφγανοί, οι Σουδανέζοι, και επιπλέον οι περισσότεροί τους δεν πρέπει να είναι καθολικοί (ή γενικότερα χριστιανοί), άρα είναι ήδη παιδιά κατώτερων θεών, αναλώσιμα.

Αν είναι ιερή η ζωή, είναι αμερόληπτα και απροσωπόληπτα. Είναι απολύτως σεβαστή δίχως εθνικές, φυλετικές ή και ταξικές διακρίσεις. Όταν ο Αντρέ Μαλρώ έλεγε ότι «μια ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει τίποτα, αλλά και τίποτα δεν αξίζει όσο μια ανθρώπινη ζωή», δεν μοίραζε την ευαισθησία του κατά το χρώμα, τη φυλή, το φύλο ή τον πολιτισμό (διότι, μην το ξεχνάμε, ο δυτικός πολιτισμός αυτοανακηρύσσεται ανώτερος όλων των υπολοίπων, που καν δεν τους μελετά). Η συγκίνηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και του Βατικανού, της Εξουσίας και της Θρησκείας, μετά την ευθανασία που αποφάσισαν οι γονείς της Ελουάνα Ενγκάρο, θα ήταν πειστική αν δεν ήταν αποσπασματική, χωρίς πριν και μετά, κι αν η καπηλευτική της λογική δεν την ενέτασσε σε εξόφθαλμους και εξόφθαλμα λαϊκιστικούς κομματικούς σχεδιασμούς.

Λίγες ημέρες πριν, στην Ιταλία και πάλι, τρεις έφηβοι περιέλουσαν με βενζίνη έναν άστεγο Ινδό μετανάστη και τον πυρπόλησαν. «Από ανία», έτσι είπαν οι πυρπολητές, «κι όχι από ρατσισμό». Να αισθάνθηκε άραγε ο κ. Μπερλουσκόνι ότι η φρικτή αυτή πυρά αποτέφρωνε και την ιερότητα της ζωής; Δεν νομίζω, δεν έκανε τέτοιου είδους δηλώσεις αυτός ο κατά τα λοιπά λαλίστατος, «κι όχι από ρατσισμό» βέβαια. Ποιος ξέρει. Ίσως να τον εμπόδισαν οι τύψεις, γιατί η πολιτική του συγκαταλέγεται στους σοβαρότερους γεννήτορες του μισοξενισμού που ακμάζει στην Ιταλία, και ο οποίος, όπως το ξέρουμε κι εδώ, σχετικοποιεί την αξία της ζωής.

Ναι, είναι ιερή η ζωή. Κι όχι επειδή το λένε πολιτικοί ή θρησκευτικοί ταγοί (αυτοί οι τελευταίοι έχουν ή «έχουν» τις δικές τους τύψεις, ας πούμε για τη σιωπή του Βατικανού όταν ο Χίτλερ αφάνιζε τους «μη ιερούς» Εβραίους). Πολύ καλύτερα από τον καθέναν το ξέρουν οι συγγενείς ανθρώπων που δίχως μηχανική υποστήριξη θα είχαν πεθάνει από χρόνια. Αυτοί πονούν, όταν άλλοι απλώς ποντάρουν στο «λαϊκό αίσθημα».

Tου Παντελη Mπουκαλα ,Καθημερινή