«Θα πάρω τον πούλο»

Το ελληνικό κράτος είναι «κράτος της πλάκας». Το γράφω εδώ και τριάντα χρόνια. Και κάθε τόσο εισβάλλουν στη ζωή μας διάφορα γεγονότα, από τα πιο ασήμαντα έως τα πιο σπουδαία, για να το επιβεβαιώσουν. Αλλά εμείς - οι εκάστοτε κυβερνώντες εννοώ- δεν βάζουμε μυαλό. Δεν διορθωνόμαστε. Αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας... χαλαρά! Και, κουβεντιάζοντας πάνω στην πρέφα ή το μπριτζ, κουνάμε το κεφάλι και λέμε «δεν βαριέσαι»...

Κράτος της πλάκας. Με τον Παλαιοκώστα, να του πιάνει πάλι τη μύτη και να το δουλεύει. Και να ΄ρχονται και οι εφημερίδες, και να συνεχίζουν το «ψιλό γαζί»: «Απόδραση-καρμπόν των Β. Παλαιοκώστα, Α. Ριτζάι και του... κράτους. Τους πήρε και τους... σήκωσε».

«Για γέλια και για κλάματα. Τα φορτώνουν πάλι στους υπηρεσιακούς». «Πέταξαν με την Αιρ Κορυδαλλός»!

Παλαιότερα ούτε καν θα μπορούσαμε να διανοηθούμε απόδραση από τις φυλακές του Κορυδαλλού με τέτοια «μηχανή»-ελικόπτερο κ.λπ. Τώρα, όμως, που το πράγμα ξανάγινε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, τίποτα δεν αποκλείει να έχουμε στο μέλλον και άλλες «ιστορίες», χειρότερες. Γιατί οι κακοποιοί είναι έξυπνοι, ευέλικτοι, αδίστακτοι και ενεργούν αστραπιαία. Ενώ οι αρχές κοιμούνται. Και ροχαλίζουν.

Αμφιβάλλω αν οι αστυνομικοί και οι φύλακες ξέρουν να πυροβολούν. Απ΄ όσα ακούω, έχουν ρίξει καμιά πενηνταριά πιστολιές κι αυτή είναι όλη κι όλη η «εκπαίδευσή» τους. Και δεν χρειαζόμαστε παραπανίσιες μαρτυρίες: στον Κορυδαλλό, οι πολίτες χάζευαν με την απόδραση και τραβούσαν βίντεο. Και τα «όργανα» είτε κρύβονταν είτε... αυτοτραυματίζονταν, στην προσπάθειά τους να πυροβολήσουν! Σκηνές από κωμική ταινία, δηλαδή...

Θυμάμαι έναν αστυνομικό της Ασφάλειας Υψηλών Προσώπων- ή κάτι τέτοιο. Ήταν η εποχή που εκτελέστηκε ο Αμερικανός σταθμάρχης της CΙΑ, ο Γουέλς (ή Γουέλτς;). Ρώτησα, λοιπόν, αυτό τον αστυνομικό, που υποτίθεται ότι ήταν εκπαιδευμένος, πολύπειρος και σαΐνι, σ΄ ένα καφενείο ενώ παίζαμε τάβλι: «Αν δεις κάποιους ύποπτους, προφανώς οπλισμένους, να πλησιάζουν το “υψηλό πρόσωπο”, του οποίου σου έχουν αναθέσει την προστασία, τι θα κάνεις;». Απάντηση: «Θα το βάλω στα πόδια, φυσικά...».

Υπάρχει, πάνω σ΄ αυτό το τελευταίο, και το σχετικό καλαμπούρι με τον Κολοκοτρώνη: έχει τελειώσει μια μάχη κοντά στην Τρίπολη και ο Γέρος του Μωριά κάθεται σ΄ ένα τσαρδάκι και καπνίζει ναργιλέ. Γύρω του, τα παλικάρια του. Ένα παλικαρόπουλο, στην κορυφή ενός λόφου, κόβει κίνηση.

Κάποια στιγμή, το παλικαρόπουλο, βλέπει κινήσεις Τούρκων στην πεδιάδα. Φωνάζει: «Καπετάνιε, έρχονται Τούρκοι!». Ο Κολοκοτρώνης, ατάραχος, του λέει: «Αν είναι καμιά εικοσαριά, πες το μου, να πάρω έναν σουγιά και να τους καθαρίσω!». «Είναι πιο πολλοί», τον πληροφορεί ο νεαρός.

«Αν είναι καμιά πενηνταριά, θα πάρω το καριοφίλι και θα τους στείλω στον διάολο». «Είναι πιο πολλοί, δυστυχώς, καπετάνιε...». «Αν είναι καμιά εκατοστή, θα πάρω το ντουφέκι μου και θα τους λιανίσω όλους, έναν-έναν». Ο νεαρός, λίγο φοβισμένος, του εξηγεί: «Είναι πάρα πολλοί, μιλιούνια...». Και ο Κολοκοτρώνης: «Αφού είναι μιλιούνια, δεν θα πάρω ούτε τον σουγιά, ούτε το καριοφίλι, ούτε το ντουφέκι. Θα κάνω κάτι πιο απλό: θα πάρω τον πούλο!» (και για όσους δεν ξέρουν τι σημαίνει «θα πάρω τον πούλο», εξηγώ: «Θα πάρω δρόμο και θα φύγω»...).
Λευτ. Παπαδόπουλος ΤΑ ΝΕΑ