Καρατζαφέρης: ο κομιστής του δισκοπότηρου στον Καραμανλή

Η στροφή 180 μοιρών του κ. Καρατζαφέρη σε σχέση με την υπόθεση Παυλίδη είναι στην ουσία πολιτικός ελιγμός. Όσο ακραίος και αν είναι ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, όπως άλλωστε και οι θέσεις του κόμματός του, δεν παύει να χειρίζεται με μαεστρία την πολιτική.
Δεν πάει πολύς καιρός που μίλησε για μια «άτυπη συγκυβέρνηση». Η δήλωση κάθε άλλο παρά αθώα ήταν, αφού στη γλώσσα της πολιτικής και της διπλωματίας ερμηνεύεται ως μια έντιμη -όσο μπορεί να είναι- πιθανή (αφήνεται να αιωρείται) συναλλαγή μεταξύ δύο πιθανών συμβαλλομένων. Απλά, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ προσπάθησε σε ρόλο πλασιέ -έμπειρος διαφημιστής άλλωστε- να πουλήσει κάτι που αν ο Κ. Καραμανλής είχε την αφέλεια να αγοράσει θα έπρεπε την ίδια στιγμή να αναχωρήσει για τον τόπο των ελεφάντων που νοιώθουν ότι το τέλος τους είναι πάρα πολύ κοντά. Αυτή η προσέγγιση είναι πάρα πολύ εύκολα ερμηνεύσιμη για να είναι και η αληθινή. Είναι, όμως, το «φαίνεσθαι» και όχι η ουσία. Είναι αυτό που ενδεχομένως έπρεπε να περάσει στον κόσμο μέσω των επικοινωνιακών διαύλων που εν οίκω φιλτράρουν και ερμηνεύουν τις οποιεσδήποτε δηλώσεις και ενέργειες των πολιτικών σε συγκεκριμένο timing, εξυπηρετώντας τη σκοπιμότητα της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής: όχι πρόωρες εκλογές. Η χώρα μπορεί να βρίσκεται στην εντατική με αβέβαιη την εξέλιξη της κατάστασής της, όμως το σύστημα δεν είναι καθώς φαίνεται έτοιμο όχι να αντιμετωπίσει αλλά να προ-διαμορφώσει το τοπίο ή έστω ένα τμήμα του που δε θα του στερεί την ευελιξία.
Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, όχι σαν αφελής Αντώνιος ή ερωτευμένη Κλεοπάτρα, έπαιξε ακριβώς έναν ρόλο που, ενώ παρουσιάζεται ως δεκανίκι στήριξης προς την κυβέρνηση, αποτελεί ουσιαστικά προειδοποίηση. Μια προειδοποίηση που ως έμπειρος παίκτης αναγνωρίζει την εξωγενή της φύση αλλά την προσαρμόζει κατά τέτοιον τρόπο που να μπορεί να του αποφέρει το μέγιστο δυνατό κέρδος που δε θα μπορούσε να αποφέρει μια καλοστημένη μπλόφα ή ένας αιφνιδιασμός σε ένα σκληρό προεκλογικό πόκερ.
Ο Κ. Καραμανλής δέχεται στριμωγμένος στο ρινγκ απανωτά κροσέ. Μπορεί να κρέμεται στα σχοινιά, αλλά το καμπανάκι δε χτυπάει. Ο γύρος δεν έχει τελειώσει ακόμα. Ο Καρατζαφέρης ξέρει ήδη τι ποσοστά μέλλει να λάβει το κόμμα του στις ευρωεκλογές, όπως γνωρίζει τι ακριβώς θα εισπράξει και αν γίνουν πρόωρες εκλογές. Γνωρίζει τί σημαίνει να είσαι πλειοψηφών που στέκεται στο ένα πόδι και να σου πριονίζουν την πατερίτσα. Ποιες όμως προοπτικές ήθελε να εξυπηρετήσει; Πρώτον, ότι μπορεί να αποτελέσει έναν έντιμο συμβαλλόμενο και να αυξήσει, επικοινωνιακά πάντοτε, τη δυναμική του κόμματός του. Να φανεί ότι συν-καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις στον τόπο. Η κατεδάφιση του δικομματισμού και η ανάκαμψη ενός τρίτου πόλου (βλ. ΣΥΝ) δεν απέδωσαν ως εγχειρήματα, όπως δεν απέδωσε και ούτε πρόκειται να αποδώσει η εξωγενής προοπτική ενός συστήματος Μέρκελ επί ελληνικού εδάφους. Δεύτερον, να προεξοφλήσει μέσω μιας βραχύβιας δήλωσης στήριξης την επόμενη μέρα για τον ίδιο, ακόμα και αν από άγγελος του Πρωθυπουργού στη συγκεκριμένη στιγμή αποδειχθεί αργότερα ένας πεπλανημένος αρχάγγελος της Ντόρας, καταγράφοντας ωστόσο μακροπρόθεσμο κέρδος σε μια νέα Ευρωβουλή που θα προκύψει. Δε πιστεύω να υπάρχουν και αφελείς σε αυτό τον τόπο που να πιστεύουν ότι θα μπορούσε ο Καρατζαφέρης να διεκδικήσει και έναν υπουργικό θώκο σε μια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΛΑΟΣ. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται η ουσία: ο Καρατζαφέρης ήταν ο κομιστής του δισκοπότηρου στον Καραμανλή, απλά γιατί ο ίδιος έχει προ-διασφαλίσει το ρόλο του, οπότε η κίνησή του και η δήλωση περί «άτυπης συγκυβέρνησης» ήταν άνευ περιεχομένου και έδρασε σκοπίμως ως ελιξίριο για απλοϊκούς ,ενώ ο Καραμανλής, όπως γνωρίζει και ο ίδιος, είναι υπό προθεσμία. Ας μην παραξενεύει κανέναν ότι ο Καρατζαφέρης τάχθηκε υπέρ της παραπομπής Παυλίδη, γιατί αυτό ακριβώς το μήνυμα είχε προεπιδώσει στον Καραμανλή με το περιτύλιγμα της «άτυπης συγκυβέρνησης», δείχνοντας σεμνά και με τρόπο έξωθεν βουλές.

Απ. Γατής