Ποιοι Σαιν Ζυστ και Ροβεσπιέροι; Αναστημένοι Λουδοβίκοι και Μαρίες Αντουανέτες!

του Απ. Γατή

Πάει καιρός που σε κάποιους η επαναστατική ιδεολογία του Μπαϊρακτάρη ενάντια στους νταβατζήδες ζυμώθηκε με τα γονίδια της αστικής προέλευσης. Μέσα από αυτή την -ειρωνικά- "Πράξη" (κατά την κοινωνική ιδεολογία του Μαρξ) ή κατ' άλλους περίεργη διαλεκτική σχέση, επικράτησε ως σύνθεση η δεύτερη! Η ουσιαστική φύση τους δηλαδή. Τζάμπα επαναστάτες, τζάμπα μάγκες. Για όλα, βέβαια, υπάρχουν αίτια και αιτίες, δράσεις εσωγενείς ή εξωγενείς που μπορούν και αποτελούν τη βάση για μια "θαμπή" (κατά Μαρξ πάλι) πραγματικότητα. Και αυτή τη "θαμπή πραγματικότητα" τη βιώνουμε σήμερα σε πολλές διαστάσεις και μάλιστα με πρωτοφανείς μεθοδεύσεις που θέτουν σε δοκιμασία τους ίδιους τους θεσμούς.
Αυτοί οι επαναστάτες αγωνιστές, οι αδιάφθοροι της επανίδρυσης του ελληνικού κράτους που μεταξύ σουβλακίου και τζατζικίου βάφτισαν εν μια νυκτί τον ελληνικό λαό πεπλανημένο, παρουσιάζονταν -ίσως και από την εποχή των αμφιθεάτρων και των διαδηλώσεων των νεανικών τους χρόνων- ως οι "Σαιν Ζυστ" της ελληνικής κοινωνίας. Ατίθασοι, παθιασμένοι για ανατροπές, για το δίκαιο και τα δίκαια του λαού ενάντια σε ένα "σύστημα ΠΑΣΟΚ" (έτσι το αποκαλούσε ο Ρουσόπουλος τότε), που του είχε κάνει λοβοτομή. Μαζί με στρατευμένους στην ιδιοτέλεια προβληματικούς κλώνους "Ροβεσπιέρος style", φαντάζουν σήμερα αυτό που πραγματικά είναι: αναστημένοι Λουδοβίκοι και Μαρίες Αντουανέτες που κατά λάθος ή από καπρίτσιο μιας άγονης πολιτικής εφηβείας και μιας ύστερα το ίδιο άγονης πολιτικής ενηλικίωσης φαίνεται τελικά ότι είχαν εμβαπτιστεί από πονηρούς φεουδάρχες ή κομφορμιστές αστούς. Φταίει το σύστημα για όλα; Αυτό είναι η εύκολη λύση. Όμως, το σύστημα παύει να αποτελεί αφηρημένη έννοια και παράσταση όταν αποκτά δομικά χαρακτηριστικά ανάλογα των σχέσεων και των πρακτικών που καλλιεργούμε εμείς (για όσους δομιστές μαρξιστές αυτό που τελούν ακόμα σε σύγχυση). Σε μας εναπόκειται αν θα παραμείνουμε όχλος, λαουτζίκος ή όχι.