Κιγκινάτος

Από παιδάκι με γοήτευε ο Κιγκινάτος

κι απ' όταν μεγάλωσα τον μακαρίζω...

Όχι τόσο διότι επέστρεψε για να σώσει την πατρίδα, όταν αυτή κινδύνευσε και τον κάλεσε επί τούτου

αλλά διότι ευθύς εξαρχής είχε το σθένος ή μάλλον το κέφι να αποσυρθεί για ωραία στερνά στα χωράφια του.

....................................

Γοητευτικός και γόνιμος για την αρετή -έτσι όπως την εννοούσαν- των Ρωμαίων μύθος.

Ο Κιγκινάτος ήταν ο αρχετυπικός Λατίνος γεωργός-πολεμιστής που ανήκε στην πόλη του, τη Ρώμη. Αριστοκράτης, έζησε τον σκληρό κι άγριο βίο των δημοσίων πραγμάτων μπάι δε μπουκ, τότε στο λυκαυγές της Ιστορίας

και ο (διδακτικός) μύθος της παρακαταθήκης του δημιουργήθηκε όταν, παρ' ότι είχε αποσυρθεί στον όλβιο βίο της εξοχής και ήσυχος ιδιώτευε περιμένοντας να πεθάνει πλήρης, εκλήθη να κατεβάσει πάλι την ασπίδα του από το τζάκι, διότι η Επτάλοφη κινδύνευε.

Υπήκοος πολίτης ο γέρων πλέον γαιοκτήμονας, όχι μόνο ζώστηκε τ' άρματα κι απώθησε τους κινδύνους, αλλά κατόπιν επέστρεψε και τις έκτακτες εξουσίες (δικτάτορας) με τις οποίες τον είχε προς τούτο επιφορτίσει η Πόλη και επανέκαμψε οριστικά στα χωράφια του...

Σήμερα τον Κιγκινάτο θα τον παίρναμε με τις λεμονόκουπες. Πρώτον, διότι πολιτεύτηκε σύμφωνα με τα πάτρια και τα θέσμια

σαν γεροξεκούτης, σχολαστικός, στριμμένος και συντηρητικός.

Δεύτερον,

θα παίρναμε τον Κιγκινάτο με τις λεμονόκουπες, διότι ενώ ανέβηκε στα ύπατα αξιώματα, έκανε αυτό που επέτασσε το πολίτευμα: όταν τέλεψε, κατέβηκε και πήγε σπίτι του

να βελτιώνει τα αρδευτικά στα χωράφια του,

να κάνει το λουτρό του, να τρώει και να πίνει στην ώρα του

να χαζεύει τα νεαρά λυγερά κορίτσια να τραγουδούν και να χορεύουν στις γιορτές

προς τιμήν των θεών, για τις σοδειές, την καλή τύχη και τον ήσυχο θάνατο.

Τρίτον

θα παίρναμε τον Κιγκινάτο με τις λεμονόκουπες, διότι χάλασε τη ζαχαρένια του και πήγε ξανά του σκοτωμού για τον λαό και τη Σύγκλητο της Ρώμης, κάτι άξεστους πληβείους δηλαδή και κάτι αγροίκους ου μην και κλεφτοκοτάδες πολιτικούς -με ένα λόγο, το όλον σώμα της Ρώμης συν κάτι θεομπαίχτες ιερείς, πονηρούς εμπόρους, άρπαγες μετοίκους κι άπληστους ιππείς - έναν όχλο δηλαδή, μια πατρίδα γ' εθνικής και τρισβάρβαρη,

όπως θα έλεγαν καγχάζοντας οι Ελληνες της εποχής

πριν, αργότερα, να υποταγούν και να αναγορεύσουν μετά βαΐων και κλάδων τη Ρώμη «πόλιν Ελληνίδα» οι γραικύλοι - όμως αυτό είναι, πάλι, μια άλλη ιστορία.

Για εκείνο όμως

που, τέταρτον και τέλος, θα παίρναμε τον Κιγκινάτο με τις λεμονόκουπες αλλά αυτήν τη φορά με το καντάρι, θα ήταν η παραίτησή του από τις έκτακτες εξουσίες και η επιστροφή του στο τζάκι και τους δούλους του...

Δεν θυμάμαι το όνομα του πατέρα τού Κιγκινάτου ούτε της γενιάς του ούτε των παιδιών του. Αυτοί όμως που τα θυμούνταν όλα αυτά κράτησαν χίλια χρόνια

κι ορισμένων εξ αυτών

άλλα χίλια χρόνια μετά πολλοί εξ ημών γνωρίζουμε σήμερα το όνομα, το όνομα της γενιάς τους, το όνομα των παιδιών τους, τις σκέψεις τους, τις πράξεις τους, το έργο τους.

Μυστήριο «φαντασιακό» είχε αυτός ο Κιγκινάτος - άσε που ήταν και δουλοκτήτης

προφανώς δε και σεξιστής,

τι να μας πει λοιπόν σήμερα ο «ποιητής», τι δηλοί ο μύθος του; παραδέχομαι, ουδέν

αν μάλιστα οι Κιγκινάτοι τότε κυκλοφορούσαν στην Αγορά με μία τήβεννο χωρίς μανίκια (οι τσέπες της εποχής) για να δείχνουν κιόλας ότι δεν χρηματίζονταν, ξύλα της Φώτως έκοβαν, διότι χρηματίζονταν πλήθος άλλοι. Κι αν ο Κιγκινάτος έκανε τη διαφορά, οι άλλοι ήταν το ποσοστό, ο συσχετισμός, η απάντηση στα γκάλοπ και τις εκλογές.

Δεν ήξερε από Σοφοκλή και Ευριπίδη ο Κιγκινάτος,

αλλά αν ήξεραν αυτοί γι' αυτόν

θα του αφιέρωναν τις τραγωδίες τους.

Εμείς θα τον παίρναμε με τις λεμονόκουπες -ουπς! συγγνώμην, σας το είπα ήδη αυτό, αλλά η τάση μου να βγάζω ηθικόν δίδαγμα από τις ιστορίες με παρασύρει -τάση, οφείλω να ομολογήσω, παιδαριώδης, μη σας πω και αρχαιόπληκτη

με βγάζει από τα ασφαλή μου στερεότυπα

κι ανάβοντας μια λάμπα πετρελαίου σαν Σάββατο που νυχτώνοντας ψάχνει να βρει την Κυριακή του

ανασυνθέτω στο ημίφως σκηνές από τη ζωή του Κιγκινάτου...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. Ελευθεροτυπία