Τελικά, είναι ν’ απορεί κανείς με την προχειρότητα που αντιμετωπίζεται η β’ ξένη γλώσσα στη δημόσια εκπαίδευση. Αυτή η διαπίστωση δε σηματοδοτεί σε καμία περίπτωση συντεχνιακή διάθεση του γράφοντος αλλά ούτε και των συναδέλφων εν συνόλω.
Δυστυχώς, για ακόμα μια φορά θα επαναλάβω ότι η ξένη γλώσσα στο δημόσιο σχολείο απλά εισάγεται και δύσκολα εκμανθάνεται –ενίοτε δε καθόλου- λόγω ελλείψεως συγκροτημένης, συνολικής και στοχευμένης προς αυτό πολιτικής, παρά τις αξιέπαινες προσπάθειες των συναδέλφων, των μόνιμων, των αναπληρωτών και των ωρομισθίων.
Με την υπ’ αρ. 111800/Γ2/2-9-2008 εγκύκλιο του ΥΠΕΠΘ αποφασίστηκε η εισαγωγή και της ιταλικής ως β’ ξένης γλώσσας επιλογής. Συνεπώς, οι μαθητές καλούνται να επιλέγουν τη δεύτερη ξένη γλώσσα μεταξύ Γαλλικής, Γερμανικής και Ιταλικής. Σύντομα, καθώς λέγεται, θα ακολουθήσει ενδεχομένως και η Ισπανική. Το ζητούμενο δεν είναι, κατά την προσωπική μου άποψη, η δημιουργία συντεχνιών, υπό την έννοια ότι μόνο η δυνατότητα απασχόλησης και η διατήρηση των έτσι κι αλλιώς μειωμένων εβδομαδιαίων ωρών διδασκαλίας της β΄ξένης γλώσσας (από 3 σε 2 ώρες την οφείλουν να αποτελούν αυτοσκοπό. Έτσι κι αλλιώς, επί Υπουργίας της κ. Μ. Γιαννάκου κι εντεύθεν βίωσαν, βιώνουν και θα εξακολουθούν να βιώνουν οι συνάδελφοί μας την κινητικότητα σε όλο της το μεγαλείο. Όσο για την εξαγγελία του ΥΠΕΠΘ για τη δημιουργία οργανικών θέσεων καθηγητών Γαλλικής και Γερμανικής στα Δημοτικά «παραμένουμε στο ακουστικό μας». Για άλλα ζητήματα που έχουμε θέσει ως κλάδος και ειδικότητα και που αντιμετωπίζουν το ζήτημα στις ρίζες του, παραπεμπόμαστε στο μέλλον. Από την άλλη, ο «ανταγωνισμός των β’ ξένων γλωσσών» που προκύπτει, δεν πρέπει να ειδωθεί αποκλειστικά και μόνο υπό το πρίσμα της «επικράτησης», αλλά ως δυνατότητα βελτίωσης τόσο της διδασκαλίας όσο και της απαίτησης για συνθήκες που θα καθιστούν επιτέλους εφικτή την εκμάθηση των ξένων γλωσσών στο δημόσιο ελληνικό σχολείο. Και αυτό έχει πολλές παραμέτρους. Δεν είναι δυνατόν για παράδειγμα να μην υπάρχουν επίπεδα στη β’ ξένη γλώσσα, δεν είναι δυνατόν στη σύγχρονη εποχή, την εποχή της τεχνολογίας, να μιλάμε για απουσία «εργαστηρίων ξένων γλωσσών». Δε μπορεί να γίνονται συμπτύξεις τμημάτων (προσωπικά είχα διδάξει σε τάξη Α’ Γυμνασίου με 28 μαθητές), επειδή ο σχεδιασμός της πολιτικής για τη β’ ξένη γλώσσα γίνεται με κριτήρια που δεν δύνανται να ανταποκρίνονται στις σημερινές υποδομές των περισσότερων δημόσιων σχολείων και σε συνδυασμό με την υποχρηματοδότηση της δημόσιας εκπαίδευσης να καθίσταται το δικαίωμα των μαθητών τρόπον τινά ανενεργό, αφού δεν ανταποκρίνεται σε ένα αξιολογήσιμο και πρακτικό αποτέλεσμα. Δε μπορεί να μιλάμε για δωρεάν δημόσια ξενόγλωσση εκπαίδευση όταν οι μαθητές πληρώνουν έστω και ένα βιβλίο εργασίας. Δε μπορεί να μιλάμε για ουσιαστική προοπτική και με δυνατότητες βελτίωσης της διδασκαλίας και της δυνατότητας να μαθαίνουν τα παιδιά μας ξένες γλώσσες στο σχολείο όταν οι εφαρμοσμένες πολιτικές οδηγούν στα φροντιστήρια. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν τάσσομαι κατά του ιδιώτη, άλλωστε είχα ιδιωτεύσει και ο ίδιος και εξακολουθώ να κουβαλώ πάνω μου τα χαρακτηριστικά της προσπάθειας, όπως και άλλοι συνάδελφοί μου. Πιστεύω στον υγιή ανταγωνισμό και σε καμία περίπτωση στην απόλυτη και ολοκληρωτική επικράτηση ενός εκ των δύο: της δημόσιας ξενόγλωσσης εκπαίδευσης ή των φροντιστηρίων. Το ζητούμενο για τη δημόσια ξενόγλωσση εκπαίδευση φρονώ ότι θα πρέπει να είναι η δημιουργία ίσων ευκαιριών και όχι ευκαιριακών λύσεων. Προς αυτό χρειάζεται άμεσα η συσπείρωση των κλάδων των «ξενόγλωσσων ειδικοτήτων», χωρίς πατροναρίσματα ή άλλου είδους στόχους.
Απόστολος Γατής
Καθηγητής ΠΕ07 Γερμανικών, MSc
Πολλή καλά τα λες κύριε καθηγητά αλλά ποιος σε ακούει ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε αυτοί που είναι άμεσα θιγόμενοι δηλ. οι γονείς ,διαφορετικά οι κατά καιρούς υπουργοί παιδιας θα είχαν πάει δια παντός στο σπίτι τους μιας και τα χάλια της παιδιας είναι διαχρονικά.
ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑ ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΕΤΟΙΟΣ ΒΡΩΜΟΛΑΟΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΕΤΟΙΟΙ ΤΑΓΟΙ ΜΑΣ ΠΡΕΠΟΥΝ..