Παλεύοντας με τα... κόμματα

Η πολυσήμαντη ελληνική κρίση δεν κρύβεται πια. Το κράτος είναι υπερχρεωμένο και η εύρυθμη λειτουργία του εξαρτάται ευθέως από τον δανεισμό.

Ταυτόχρονα οι επιχειρήσεις της, ακόμη και οι υγιέστερες, αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Οι πωλήσεις υποχωρούν, τα κέρδη εξανεμίζονται και η εξάρτηση από τις τράπεζες πολλαπλασιάζεται. Την ίδια στιγμή σημαντική μερίδα των νοικοκυριών οφείλει πολλά στο πιστωτικό σύστημα, χωρίς να έχει προσδοκίες εισοδηματικής βελτίωσης.

Η ανεργία πνίγει τις ασθενέστερες τάξεις, τη νεολαία και τις γυναίκες, η άλλοτε ακμάζουσα μεσαία τάξη βλέπει τις ευκαιρίες προόδου να περιορίζονται, πολλά μέλη της κατρακυλούν στα σκαλιά της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, βεβαιότητες και ασφάλειες χάνονται, η εμπιστοσύνη απέναντι στην πολιτεία κάμπτεται και αντικαθίσταται από αισθήματα απογοήτευσης, αντίδρασης, βίας, φόβου και ρατσισμού. Τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία μοιάζει πιο ατίθαση και πιο άναρχη από ποτέ.

Ανέχεται την ανομία, ασκείται στην παραοικονομία, αποδέχεται το οικονομικό έγκλημα, θαυμάζει τις πολλές εγκληματικές φιγούρες που βρίσκουν πρόθυμους συνεργάτες στο κράτος, στην Αστυνομία, στη Δικαιοσύνη ή στις φυλακές, αλλά μαζί εξοργίζεται με τους ξένους που κλέβουν τις δουλειές και τα πορτοφόλια.

Η ελληνική κοινωνία μεταλλάσσεται τα τελευταία χρόνια και η πολιτική την παρακολουθεί κατά πόδας, δεν αντιστέκεται, δεν συγκρούεται, ούτε μεταδίδει σήματα και μηνύματα, παρά μόνο απολαμβάνει στις περισσότερες των περιπτώσεων. Τα κόμματα μοιάζουν στην κοινωνία, προσαρμόζονται απολύτως στα σημεία των καιρών, καθοδηγούνται και δεν καθοδηγούν, γι΄ αυτό και αδυνατούν ως τώρα να βρουν τις λύσεις και να οδηγήσουν τη χώρα σε δρόμο σταθερό και βέβαιο.

Η Νέα Δημοκρατία είναι εξουθενωμένη, ξόδεψε τα αποθέματα ανοχής και εμπιστοσύνης και ξοδεύτηκε η ίδια, δεν δύναται πλέον να μεταδώσει πίστη και προσδοκία για το μέλλον. Δεν έχει πια τις δυνάμεις να επιβάλει αλλαγές και τομές και κυρίως δεν μπορεί να υπερασπισθεί πολιτικά τις όποιες ιδέες ή το όποιο σχέδιο ανόρθωσης της χώρας.

Στον αντίποδα, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης παλεύει ακόμη με το παρελθόν, με τις φοβίες, με τις δεσμεύσεις και τις ενοχές του για το μερίδιο ευθύνης που διαχρονικά φέρει. Γι΄ αυτό και κρατιέται, δεν αντιδρά δυναμικά, δεν ξεκαθαρίζει, αποφεύγει ακόμη και την επεξεργασία για να μη δεσμευθεί. Κάνει ο κ. Παπανδρέου το ίδιο λάθος με εκείνο του κ. Καραμανλή: προτιμά τη λογική του ώριμου φρούτου, τη θεωρεί πιο ασφαλή, πιο βεβαία. Κινδυνεύει να πάθει τα ίδια, να κερδίσει τις εκλογές και να ακυρωθεί λίγους μήνες μετά επειδή θα έχει απέναντί του μια κοινωνία δύσπιστη και αντιδρώσα σε καθετί.

Αλλά και στις δύο άκρες του πολιτικού τόξου δεν φαίνεται να υπάρχει φως. Το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη έλκεται εμφανώς πια από το πρότυπο της ιταλικής λαϊκιστικής Ακροδεξιάς, επενδύει στα φοβικά σύνδρομα και επιχειρεί να χτίσει ασφάλειες σε σχήματα στρατιωτικής έμπνευσης, ονειρεύεται την ανασύσταση της ΜΟΜΑ και άλλα αναχρονιστικά.

Το ΚΚΕ επίσης όσο περνάει ο καιρός κλείνεται ολοένα περισσότερο, μετατρέπεται σε δύναμη απρόσιτη, περιχαρακωμένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει και χάνεται, ενώ οι Οικολόγοι δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον ερασιτεχνισμό που διακρίνει τέτοια μονομερή σχήματα.

Με άλλα λόγια, φαίνεται ότι η κρίση ήλθε για να μείνει. Θα τη ζήσουμε τελικώς ολόκληρη με τα κόμματα και τους ηγέτες που μας... ταιριάζουν.
Αντώνης Καρακούσης-ΤΟ ΒΗΜΑ