H αφόρητη σοβαροφάνεια της Αριστεράς

Τον καημένο τον Περικλή Κοροβέση... Και μόνο το επιχείρημα, από τη δήλωση με την οποία προσπάθησε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, ότι δηλαδή επανέφερε στην επικαιρότητα τα θρυλούμενα περί εμπλοκής της Αριστεράς με τη Siemens, ως μία οιονεί «έκκληση προς την Αριστερά να διαψεύσει δημόσια και κατηγορηματικά αυτούς τους υπαινιγμούς», δείχνει τη δυσκολία της θέσης του. Η αφέλεια του επιχειρήματος θα έφθανε για να δώσει στο ιλαροτραγικό περιστατικό τον χαρακτήρα ανεκδότου. «Ε... Συγγνώμη, κυρ αστυφύλαξ», είπε ο διαρρήκτης μόλις τον τσάκωσαν στα πράσα οι αστυνομικοί. «Δεν ήταν σκοπός μου να κλέψω - ήθελα μόνο να δω αν η Αστυνομία επαγρυπνεί...».

Το συμβάν θα χανόταν στη σφαίρα της νεοελληνικής γραφικότητας (την αχανή, ούτως ή άλλως!...), αν δεν προκαλούσε τη δυσανάλογα λυσσαλέα αντίδραση των συντρόφων του Π. Κοροβέση. Από τη μια τον περιγράφουν ως άνθρωπο «σε μόνιμη κατάσταση ευφροσύνης, μακαριότητας και ανευθυνότητας» (δήλωση του όντως σοβαρού κοινοβουλευτικού Θανάση Λεβέντη), από την άλλη ζητούν τον δημόσιο ανασκολοπισμό του. Σε τι οφείλεται η απώλεια του μέτρου; (Υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ το είχε...) Αν πράγματι ο Π. Κοροβέσης είναι ο άνθρωπος που περιγράφουν, τότε γιατί σκούζουν εναντίον του; Ας τα βάλουν με τον Αλέκο Αλαβάνο που του άνοιξε τον δρόμο για το ψηφοδέλτιο ή με τους ψηφοφόρους που τον επέλεξαν!

Αν δεν έχουμε να κάνουμε με τον πουριτανικό καθωσπρεπισμό της Αριστεράς, την αυτάρεσκο χρηστοήθειά της (που ταιριάζει και σε εκκλησιαστικές οργανώσεις...), τότε φοβάμαι ότι πρέπει να αρχίσουμε να ψάχνουμε για την παροιμιώδη «μύγα»

Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή