Παιδικές και άλλες αρρώστιες...

Από πρακτική άποψη, η προοπτική της κ. Αλέκας Παπαρήγα να κηρύξει οποιονδήποτε πόλεμο, με το σταθερό και αμετακίνητο επί σαράντα χρόνια το περίπου 6-7%, μάλλον εναποτίθεται στην έμπνευση και το ταλέντο ενός νέου Θερβάντες, ο οποίος όμως δεν εμφανίσθηκε ακόμη στην Ελλάδα. Πράγματι ο Ινδαλγός Ιππότης (και κάπως αλλιώς τον ονομάζει ο μεγαλοφυής Ισπανός συγγραφέας και τυχοδιώκτης, αλλά φοβάμαι μήπως παρεξηγηθώ γιατί δεν είναι «πολιτικώς ορθό» να το επαναλάβω), ο Ινδαλγός Ιππότης, λοιπόν, δέσμιος των νεανικών φαντασιώσεων από ηρωικά αναγνώσματα και έτι ηρωικότερες αφηγήσεις, ή απλώς πνευματικά ανίκανος να κατανοήσει και να προσαρμοσθεί σε νέες και δυσάρεστες πραγματικότητες (ήταν, νομίζω, η πολύ συγκινητική ερμηνεία του Ντοστογιέφσκι), έβλεπε παντού εχθρούς και πολέμους εναντίον των οποίων επιτίθετο με περισσή γενναιότητα, αλλά με ελεεινά σωματικά και ψυχικά αποτελέσματα για τον ίδιο και τον δυστυχή λαϊκό υπηρέτη του, τον Πάντζο. Με συγχωρείτε για τη σχινοτενή πρόταση, αλλά έτσι μακροπερίοδο, αν θυμάμαι καλά είναι και το κείμενο του Θερβάντες.
Λυπάμαι ειλικρινά που με τόσο χαμηλής εμπνεύσεως γεγονότα, χωρίς επίγνωση, συντριβή και τραγικότητα, έτσι ψευτοηρωικά και χαζοχαρούμενα, βιώνουν την παρακμή τους τα κατάλοιπα της σταλινικού τύπου ηγεσίας που στο κάτω κάτω και μεγάλα γεγονότα είχε, και μεγάλα οράματα και μεγάλα ονόματα αλλά και κάποιο μεγαλείο, το οποίο ακόμα και ο «θρυλικός» Κάστρο το διεκδικεί. Οσο για το σύμπλεγμα απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και του «μικροαστικού» κέντρου γενικότερα, αυτό είναι πολύ παλαιότερο, σχεδόν προπολεμικό, ανάγεται μάλλον στα τρυφερά παιδικά χρόνια και στις γνωστές «αρρώστιες» του με τις οποίες διεξοδικά ασχολήθηκε ο Λένιν, αλλά σήμερα νομίζω ότι ανήκουν στην αρμοδιότητα των ψυχαναλυτών.
Ωσπου όμως να εμφανισθεί ο Ελληνας Θερβάντες και να ασχοληθούν οι ψυχαναλυτές, υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα, που είναι και πρόβλημά μας. Είναι η Δημοκρατία και η δημοκρατική νομιμότητα. Δεν παραγνωρίζω καθόλου τα πολύ σοβαρά εμπόδια που συναντάει η νομιμοποίηση της Δημοκρατίας και της δημοκρατικής νομιμότητας, αλλά ο πιο έγκυρος ορισμός του φασισμού και του πολιτικού τραμπουκισμού εστιάζεται στη χρήση βίας και αυθαιρεσίας στην επιδίωξη οποιωνδήποτε πολιτικών σκοπών, ακόμη και της κρατικής βίας και αυθαιρεσίας. Ακόμη και για τη διεκδίκηση βασικών κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Και μη μου πείτε το τετριμμένο ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Η Ιστορία δείχνει ακριβώς το αντίθετο: ότι τα μέσα γίνονται σκοπός και αυτοαγιάζονται αναπαραγόμενα.
Χαρακτήρα βίας και αυθαιρεσίας είχαν τα γεγονότα που οργάνωσε το ετερόφωτο ΠΑΜΕ στο υπουργείο Εργασίας και απειλεί ότι θα τα επαναλάβει για να ματαιώσει κάποιον διάλογο με τον οποίο διαφωνεί! Να μας πουν πρώτα τη γνώμη τους γι’ αυτήν τη Δημοκρατία που έχουμε, την κουτσή, τη στραβή και την ανάποδη, που όμως κάθε τόσο επιβεβαιώνεται στις εκλογές, με τη συμμετοχή όλων των παρατάξεων και με τα ποσοστά που αποδίδει ο λαός σ’ αυτές. Με τον ίδιο τρόπο επιβεβαιώνεται και το κοινωνικοπολιτικό μας σύστημα. Το επίσης κακό, στραβό και ανάποδο. Έχουμε τον φόβο ότι κάτι θα χειροτερέψει, αλλά και κάτι θα βελτιωθεί και θα αλλάξει. Να μας πει, λοιπόν, το «μαζικό» ΠΑΜΕ τη γνώμη του. Τι θα πρέπει να κάνουμε; Να αλλάξουμε αυτές τις διαδικασίες και να υιοθετήσουμε ποιες; Τη βία και την αυθαιρεσία που μόνο το ακριβώς άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος εμπνέει και διογκώνει;
Αλλά περισσότερο επείγον και αναγκαίο είναι να μας πουν οι άλλες παρατάξεις και τα κόμματα πόσο είναι αποφασισμένα ειλικρινά, χωρίς συμπλέγματα και προκαταλήψεις και με ποια πολιτικά μέσα, να υπερασπισθούν τη Δημοκρατία και τη δημοκρατική νομιμότητα.
Αν. Καρκαγιάννη-Καθημερινή