Η λύση Τ. Γιαννίτση

Χθες περιγράψαμε κάπως την ακάθεκτη πορεία του συνταξιοδοτικού συστήματος προς τη μοιραία εξίσωση 1=1, όπου ασφαλισμένοι εργαζόμενοι θα εργάζονται για να συντηρήσουν ισάριθμους ή και περισσότερους συνταξιούχους. Μπορεί να φτάσουμε και στην εντελώς παράλογη «εξίσωση» 0,9=1 ή 0,8=1, επειδή και τα δύο σκέλη της εξίσωσης είναι πλασματικά: το πρώτο γιατί μειώνεται με την παράνομη και ανασφάλιστη εργασία και το δεύτερο γιατί αυξάνεται δραστικά με πλασματικές συντάξεις ή αναντίστοιχες με τις εισφορές. Εδώ ίσως βρίσκεται το πρώτο τουλάχιστον στάδιο σε μια προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος: να καθαρίσουμε και τα δύο σκέλη της εξίσωσης από τα εξωγενή αυθαίρετα και πλασματικά στοιχεία. Από την παρανομία, από την ανασφάλιστη εργασία, από τη μη καταβολή των εισφορών, από χαριστικές ελαφρύνσεις. Αυτά και άλλα για το πρώτο σκέλος. Και να απαλλάξουμε το δεύτερο σκέλος από τις πλασματικές συντάξεις, όταν δεν ανταποκρίνονται σε προηγούμενη εργασία ή όταν είναι δυσανάλογες με τις καταβληθείσες εισφορές ή όταν οι συνταξιοδοτικές παροχές είναι παντελώς αυθαίρετες και χαριστικές.
Αυτή την κάθαρση επιχείρησε το 2002 ο καθηγητής Τάσος Γιαννίτσης ως υπουργός Εργασίας της κυβέρνησης Σημίτη. Ωστε το σύστημα να ισορροπήσει κατά το δυνατό, να γίνει δικαιότερο χωρίς παρανομίες και συντεχνιακές εύνοιες, αλλά και αναλογικότερο, για να είναι οι παροχές κατά το δυνατόν ανάλογες με τις εισφορές. Από όσο θυμάμαι ο Τάσος Γιαννίτσης δεν θέλησε να προτείνει ριζοσπαστικότερες λύσεις, όπως είναι η προσαρμογή των ορίων συνταξιοδότησης στη γήρανση του πληθυσμού ή η παράλληλη αναδιοργάνωση της αγοράς εργασίας με την οποία στενά συνδέεται το συνταξιοδοτικό. Την απλή λογική και τη δημοκρατική νομιμότητα θέλησε να αποκαταστήσει.
Ποιος είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε! Πρώτα τον πρόδωσε το κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τα εντόσθιά του, τι πραγματικά είναι βαθιά μέσα του. Ενα κόμμα που έκανε την εξουσία και τη νομή της αυτοσκοπό και δεν επιδιώκει (ούτε μπορεί να επιδιώξει) τη λύση των προβλημάτων. Απλώς τα διαχειρίζεται, συχνότατα διαχειρίζεται τον παραλογισμό τους, μέσα από ένα σύστημα πελατειακών κομματικών σχέσεων και ανάλογα με τις ανάγκες διατήρησης της εξουσίας. Δεν πρόκειται μόνο για το παρελθόν. Σήμερα, με το «νέο» και νικηφόρο ΠΑΣΟΚ παρατηρούμε τα ίδια φαινόμενα και την ίδια πολιτική.
Λυπάμαι που το γράφω, αλλά ο δεύτερος που εγκατέλειψε τον Τάσο Γιαννίτση ήταν ο πρωθυπουργός του, ο Κώστας Σημίτης, πιστεύοντας ενδεχομένως ότι έτσι θα διατηρούσε την κομματική και κυβερνητική εξουσία. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο: αμαχητί έβαλε ο ίδιος τέλος στην πολιτική του καριέρα. Από τότε άρχισε ο κατήφορος του ίδιου και του ΠΑΣΟΚ…
Αλλά και το πιο σημαντικό. Δύο εκατομμύρια πολίτες σε όλη την Ελλάδα κατέβηκαν στους δρόμους για να υπερασπισθούν τον παραλογισμό και τις αδικίες που συσσώρευσε μέσα του το συνταξιοδοτικό σύστημα. Σύμφωνοι. Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς την κοινωνία. Μπορούμε όμως να αναρωτηθούμε προς τα πού βαδίζει αυτή η κοινωνία.
Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη-Καθημερινή
Σχόλιο: Το άρθρο αφιερώνεται στον βουλευτή του ΚΚΕ  Αγγ. Τζέκη που απείλησε  ότι "θα γίνει του Γιαννίτση ξανά".