Για διάδοχο ξεκίνησαν, σε αρχηγό κατέληξαν

Η διαδικασία ανάδειξης προέδρου στη Ν. Δ. -ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας- ήταν αντάξια της πρόσφατης διακυβέρνησης της χώρας από τη Ν. Δ. Οργανωτική ανεπάρκεια, ρηχός σχεδιασμός, καμία μελέτη εναλλακτικών λύσεων - τα ζήσαμε όλα στην πορεία προς τις κάλπες. Ξεκίνησε με τον μακρύ καβγά περί το διαδικαστικό και έκλεισε με την ταλαιπωρία των ψηφοφόρων την ημέρα της εκλογής. Περιέργως όμως, είναι αυτό το υπόβαθρο που δίνει μεγαλύτερη αξία στη νίκη του Αντώνη Σαμαρά. Παρ’ ότι το κόμμα τους έκανε ό, τι μπορούσε για να τους απογοητεύσει, ο κόσμος της Ν. Δ. προσήλθε στην ψηφοφορία αποφασισμένος να φέρει μια καινούργια αρχή. Το πέτυχε με την απρόβλεπτα μεγάλη προσέλευσή του στις κάλπες και με την καθαρή, πέραν πάσης αμφισβητήσεως, νίκη που έδωσε στον Σαμαρά. Ετσι, ενώ η Ν. Δ. ξεκίνησε αυτή την περιπέτεια για να εκλέξει τον διάδοχο του Κώστα Καραμανλή, κατέληξε να αναδείξει αρχηγό.
Αν όμως η νίκη του Σαμαρά ήταν περίπατος, η ανηφόρα που έχει να διανύσει μόλις ξεκινάει. Μια ιδέα της πραγματικότητας που καλείται να αλλάξει ο νικητής των εκλογών δέχθηκε το βράδυ της νίκης του. Πήγε στη Ρηγίλλης για να κάνει από εκεί την επινίκια δήλωση, αλλά δεν μπόρεσε να χρησιμοποιήσει -ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις- τον εξώστη του προεδρικού γραφείου για τη δήλωσή του. Το γραφείο είχε κλειδώσει ο απερχόμενος πρόεδρος και δεν μπορούσε να βρεθεί δεύτερο κλειδί πουθενά στη Ρηγίλλης. Ποιος να τρέχει τώρα στη Ραφήνα ξημερώματα! Αφήστε δε ότι ο Καραμανλής, συντετριμμένος λόγω της ήττας του Παναθηναϊκού από τον Ολυμπιακό με 2 - 0, δεν θα σήκωνε το τηλέφωνο! Ετσι, προέβη στην καθιερωμένη δήλωση από τα σκαλοπάτια της εισόδου.
Το χαστούκι
Θα ήταν λάθος να θεωρηθεί το παραπάνω περιστατικό ως δηλωτικό των μύχιων προτιμήσεων του τ. πρωθυπουργού - ότι δήθεν δεν ήθελε τον Σαμαρά στην αρχηγία και τα τοιαύτα. Οχι! Απλώς το ξέχασε. Δεν του πέρασε από τον νου, βρε αδερφέ. Δε νοιάστηκε -π ώς το λένε; Ηταν εκδήλωση της ακηδίας που επέδειξε η Ν. Δ. ως κυβέρνηση ιδίως τα δύο τελευταία χρόνια και την οποία πλήρωσε με το 33,4 % στις 4 Οκτωβρίου. Δεν γνωρίζω κατά πόσον ο Αντ. Σαμαράς το έχει καταλάβει αυτό, είναι όμως εκπληκτικό ότι πολλοί άλλοι στη Ν. Δ. δεν έχουν ακόμη πλήρως αντιληφθεί πόση οργή εξέφραζε το χαστούκι της 4ης Οκτωβρίου. Τόσο μεγάλη οργή, ώστε δεν εκτονώθηκε όλη στις βουλευτικές εκλογές. Περίσσεψε και για ένα δεύτερο χαστούκι στις 29 Νοεμβρίου. Γιατί χαστούκι ήταν οι δέκα μονάδες διαφοράς της Ντόρας από τον νικητή...
Το επιτελείο
Ενα πράγμα συζητούσε χθες όλη η Αθήνα - δηλαδή ένα πολύ μικρό μέρος της, το αποτελούμενο από τους επαγγελματίες οι οποίοι ζουν από κάτι τέτοιες συζητήσεις: Ποια πρόσωπα θα συνθέσουν το επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά. Αν θα επιλέξει ανθρώπους σοβαρούς, με γνώμονα την εκτίμησή του στην κρίση τους και τη χρησιμότητα των απόψεών τους για τον ίδιο, ή αν θα αφεθεί στην ανασφάλεια και τη μυστικοπάθεια και προτιμήσει να περιβληθεί από τους τυφλά αφοσιωμένους κολλητούς του. Αν κάνει το δεύτερο, θα έχει επιλέξει τον δρόμο που, αργά ή γρήγορα, οδηγεί τον ηγέτη στην απομόνωση και την απώλεια επαφής με την πραγματικότητα. Ας ρωτήσει και τον προκάτοχό του..
Προαισθήματα
Δεν λέω ότι ήταν τίποτε περισσότερο από συμπτωματικό, ωστόσο, αν συνέκρινε κάποιος το πανηγυρικό φινάλε στην τελευταία ομιλία του Αντώνη Σαμαρά με το αντίστοιχο μέρος της ομιλίας της Ντόρας στην Κοτζιά, μπορούσε να προαισθανθεί το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής. Στο Ζάππειο -χώρο ιερό για τις αξίες του συντηρητικού κόσμου- ο Σαμαράς φιλιόταν αγκαλιασμένος με τον Αβραμόπουλο, με φόντο το αέτωμα και τους κορινθιακούς κίονες του μεγάρου· και όλα αυτά, με μουσική υπόκρουση από τις «Τέσσερις Εποχές» του Βιβάλντι. Με λίγα λόγια, το απόλυτο chic για όσους έχουν δεξιά γούστα. Την ίδια ώρα, στην τριτοκοσμική πλατεία Κοτζιά, η Ντόρα ανέβαζε στην εξέδρα ένα πλήθος αγνώστων, διασημότερος των οποίων ήταν ο Βύρων Πολύδωρας. (Ο Αρης, συμπτωματικώς, απουσίαζε...) Ηταν ένα γκρίζο πλήθος, μέσα στο οποίο το μόνο στοιχείο που έδινε λάμψη ήταν το απαστράπτον, βαθύ καστανό μαλλί του Βύρωνα. Η «μπιτάτη» ηλεκτρονική μουσική. Διαισθανόσουν αμέσως πού είναι το τέλος και πού η αρχή...
Με ελαφρά πηδηματάκια
Εκείνος πολιτική έκανε, όταν ανέβαινε μαζί με την Ντόρα στις εξέδρες και τίποτε περισσότερο. Ούτε πίεσε κανέναν από τους φίλους του να ψηφίσει την Ντόρα. Αυτά έλεγε χθες, σε τηλεοπτική συνέντευξη, τελείως ανερυθρίαστα, ο Αρης Σπηλιωτόπουλος. Δεν ήταν απαραίτητο όμως να τα πει, καθώς όλοι οι παροικούντες είχαν καταλάβει ήδη από την περασμένη εβδομάδα ότι σταδιακά έπαιρνε τις αποστάσεις του από την πτέρυγα της Ντόρας. Κατανοητές οι «στοχαστικές προσαρμογές», αφού χωρίς αυτές δεν θα υπήρχε η πολιτική όπως την ξέρουμε. Με λίγη περισσότερη χάρη όμως! Με ελαφρά πηδηματάκια, όχι κουτρουβαλώντας...
Ο Πάκης;
Μια έγνοια έχω τώρα, που επισκιάζει όλες τις άλλες:
Ο Πάκης τι θα κάνει; Εντάξει, θα φύγει άρον άρον από τα υπόγεια της Αραβαντινού. Πώς θα μεταπηδήσει όμως στην πλευρά του Σαμαρά; Εχει πολλά ακόμη να προσφέρει στην παράταξη και τον τόπο!
Tου Στεφανου Κασιματη-Καθημερινή