Το ΚΚΕ μάς διδάσκει την ιστορία του

Μέχρι τώρα, το ΚΚΕ απείχε από όποιον διάλογο πρότεινε η όποια κυβέρνηση για το ασφαλιστικό, χρησιμοποιώντας τα ίδια απελπιστικά απλουστευτικά και λαϊκίστικα επιχειρήματα. Τώρα η πάλη των τάξεων ανέβηκε σε ανώτερο επίπεδο. «Στ’ άρματα στ’ άρματα» σάλπισε στις 23/11. Και τα κομμουνιστικά ΜΑΤ ντύθηκαν τ’ άρματα και έφραξαν την είσοδο του υπουργείου Εργασίας στους κοινωνικούς φορείς που ήθελαν να ακούσουν τις προτάσεις του υπουργού. Αποφάσισε το ΚΚΕ ότι γνωρίζει, μόνο αυτό, το συμφέρον του ελληνικού λαού. Οτι οι υπόλοιποι φορείς το προδίδουν συνειδητά. Οτι η ανταλλαγή απόψεων είτε με το υπουργείο είτε με τους υπόλοιπους φορείς είναι βλαβερή. Και έδρασε σύμφωνα με το «επαναστατικό δίκαιο», δηλαδή με την αυθαιρεσία και τον τραμπουκισμό.
Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 9/11 το ΚΚΕ απέκλεισε την αίθουσα όπου το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας είχε οργανώσει εκδήλωση για τα γεγονότα του 1989, με συμμετοχή προσωπικοτήτων από την Ανατολική Ευρώπη. Προφανώς αποφάσισε ότι η συζήτηση βλάπτει το συμφέρον του λαού.
Ανέφερα μόνο τα δυο πιο πρόσφατα περιστατικά. Από τέτοια παρόμοια βρίθει η μεταπολιτευτική πολιτεία του ΚΚΕ, έτσι που πια έχουμε εθιστεί και δεν τα θεωρούμε είδηση. Αλλού βρίσκεται η είδηση. Στο ότι στον μεν πρώτο τραμπουκισμό η επίσημη πολιτεία δεν αντέδρασε, παρά μόνο με μια φραστική καταδίκη, ο δε δεύτερος τραμπουκισμός δεν αναφέρθηκε από κανέναν, πλην του ριψοκίνδυνου Πάσχου Μανδραβέλη (ίσως γι’ αυτό αργότερα κάποιοι ανόητοι που πιθηκίζουν την επανάσταση του ΚΚΕ του έριξαν αυγά). Καμία ανακοίνωση διαμαρτυρίας, είτε του πανεπιστημίου είτε των οργανωτών της εκδήλωσης. Κανένα ρεπορτάζ από τον Τύπο. Άκρα του τάφου σιωπή. Γιατί; Μια μόνο ερμηνεία υπάρχει: ο φόβος. Φόβος ότι θα υποστούν αντίποινα. Από απεργίες των κομματικών συνδικαλιστών, μέχρι σωματική βία. Αυτή η τρομοκρατία δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τη βίαιη διάλυση παρουσίασης του βιβλίου του Γκουρογιάννη από χρυσαυγίτες. Δεν είναι λιγότερο φασιστική.
Αλίμονο όμως σε όποιον τολμήσει να την χαρακτηρίσει έτσι. Η λάσπη είναι έτοιμη: «Αντικομμουνιστής». Με αυτήν τη λέξη, που δεν είναι παρά ένας απλός ιδεολογικός προσδιορισμός, ουδέτερος ή και θετικός σε άλλες χώρες, υπάρχει ένα αρνητικό προηγούμενο στη χώρα μας, που την καθιστά βρισιά. Ζήσαμε ένα παρελθόν άθλιας εθνικοφροσύνης, με άθλιους αντικομμουνιστικούς νόμους και άθλια ανθρωπάκια που καταδίκαζαν αθώους στην ανεργία, στις φυλακές, στις εξορίες και στον θάνατο μόνο για τις φιλοκομμουνιστικές ιδέες τους. Αυτά τα θύματα καπηλεύεται το σταλινικό ΚΚΕ. Στο όνομά τους ρίχνει τη λάσπη του σε όποιον διαφωνεί μαζί του. Ομως τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα. Και διδάσκουν περισσότερο από πολλά ιστορικά βιβλία τον πραγματικό ρόλο του στη γερμανική κατοχή, στα δεκεμβριανά, στον εμφύλιο κ. λπ. Αλλωστε, το ίδιο το ΚΚΕ δεν παύει να διακηρύσσει ότι δεν άλλαξε, ότι συνεχίζει απαρέγκλιτα την ιστορία του εκείνης της εποχής. Αυτή η συνέχεια, εξάλλου, μας διδάσκει και το είδος της προλεταριακής δημοκρατίας που μας ετοιμάζει.
 Tου Διονυση Γουσετη-Καθημερινή