Τέλος Χρόνου

Δύο μέρες πριν το τέλος αυτού του χρόνου πρέπει να γράψω κάτι. Δεν γίνεται να μην ξεπροβοδίσω και εγώ μια χρονιά που φεύγει. Αν και φοβάμαι ότι και του χρόνου πάλι "κάθε πέρυσι και καλύτερα" θα λέμε, πρέπει να πω και εγώ τα ... κάλαντα μου και τις ευχές μου!

Τι μας αφήνει λοιπόν αυτός ο χρόνος στο πολιτικό σκηνικό?

Πρώτα πρώτα την απίστευτα γρήγορη κατάρρευση της κυβέρνησης του " καταλληλότερου". Μια κατάρρευση δεδομένη πολύ πριν γίνει. Μια κατάρρευση που οι μπουκ είχαν κόψει στα στοιχήματα. Μια κατάρρευση που αποδεικνύει πως όταν τελικά είσαι ανίκανος δεν στέκεσαι με κανένα δεκανίκι στην εξουσία.

Το δεύτερο που μας αφήνει αυτός ο χρόνος είναι μια  βαθιά οικονομική κρίση, κρίση εξόχως ελληνική και σε καμιά περίπτωση εισαγόμενη, κρίση όχι μόνο αριθμών και ελλειμμάτων, αλλά πρώτιστα κρίση αξιών μιας οικονομίας που έμαθε να λειτουργεί μόνο ως παραοικονομία σε όλα τα επίπεδα.  Και το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχει φως στο τούνελ. Η κρίση βαθαίνει και τίποτα δεν δείχνει ότι θα ξεπεραστεί στο ορατό μέλλον.

Το τρίτο σημαντικό, ίσως το σημαντικότερο και το μόνο που, θεωρητικά, δημιουργεί ίχνη ελπίδας είναι η νίκη του Γ.Παπανδρέου (και όχι του ΠΑΣΟΚ) στις τελευταίες εκλογές και η επάνοδος του ΠΑΣΟΚ (και του ΓΑΠ) στην εξουσία μετά από 5,5 χρόνια. Η επιλογή των πολιτών ήταν σαφής και όχι απλά ψήφος διαμαρτυρίας. Και η προσμονή για τα αυτονόητα και τις ανατροπές είναι φανερή σε όποιον κινείται και επικοινωνεί με την πραγματική κοινωνία.

Και τι αναμένουμε από το 2010?

Όχι πολλά. Λίγα και καλά. Κατ'  αρχήν τα αυτονόητα. Την επάνοδο της αξιοπιστίας στην πολιτική, την επάνοδο του πολίτη στο επίκεντρο, το βάρος που πρέπει επιτέλους να δοθεί στο κρίσιμο πια ζήτημα περιβάλλον. Και μετά την στροφή προς την ανάπτυξη, την πράσινη ανάπτυξη που είναι πια μονόδρομος όχι για απλά καλύτερες μέρες, αλλά για την επιβίωση αυτής της χώρας.

Τα πρώτα δείγματα, τόσο στις προεκλογικές δεσμεύσεις όσο και στις κυβερνητικές εξαγγελίες υπήρξαν ενθαρρυντικά. Το πρόγραμμα των 100 ημερών έδειχνε να πιάνει τον παλμό της κοινωνίας. Όμως από τη στιγμή που περάσαμε στην υλοποίηση των επί μέρους θεμάτων, φάνηκε ξανά στον ορίζοντα η απίστευτη αγκύλωση της ελληνικής πολιτικής εξουσίας και κατ' επέκταση της διοίκησης σε πρακτικές του προηγούμενου αιώνα και σε μια εκνευριστική άρνηση να προχωρήσει τα αυτονόητα. 

Ψάχνουμε να βρούμε τι φταίει. Κάθε μέρα διαβάζω και ακούω (όσο αντέχω) στα ΜΜΕ απίστευτες βλακείες για θέματα που πραγματικά απορώ, ποιος πιστεύει ότι θάπρεπε να απασχολούν τους Έλληνες πολίτες. Ακόμη και στα νέα μέσα διακρίνω μια αμηχανία και συχνά απογοήτευση. 

Νομίζει κανείς αλήθεια ότι έχουμε αυτή τη στιγμή σαν κοινωνία και χώρα την πολυτέλεια να ασχολούμαστε ξανά και ξανά με τα "πολιτικά εγκλήματα" του παρελθόντος? Δηλαδή τι διαφορετικό έκανε η ΝΔ 5,5 χρόνια?  Σε τελική ανάλυση ας πάνε κάποιοι φυλακή κι ας δημιουργηθούν εκείνοι οι θεσμοί και οι ασφαλιστικές δικλείδες για να μην επαναληφθούν στο μέλλον! Τόσο δύσκολο είναι να ξεκινήσει έστω μια τέτοια διαδικασία?  

Νομίζει κανείς αλήθεια ότι έχουμε την πολυτέλεια να συζητάμε σε ατελείωτες συνεδριάσεις το αν θα καταργηθεί η βάση του 10 στις πανελλήνιες εξετάσεις? Μήπως είναι πιο σημαντικό, εκτός από αυτονόητο, να γυρίσουν οι χιλιάδες αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί στις οργανικές τους θέσεις ώστε να πάψουμε να έχουμε σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς, αν και έχουμε την καλύτερη αναλογία εκπαιδευτικών - μαθητών στην Ευρώπη?

Νομίζει κανείς αλήθεια ότι η κοινωνία ασχολείται με τη γρίπη? Και επειδή ο "κύριος τίποτα" είχε τη φαεινή ιδέα να παραγγείλει εμβόλια και για τις ...γάτες, θα πρέπει τώρα να το κάνουν με το ζόρι όλοι και σπαταλάμε απίστευτα λεφτά σε διαφημίσεις? Μήπως και εδώ η στελέχωση των μονάδων υγείας με το προσωπικό που θάπρεπε να έχουν (και που κάπου αλλού περιδιαβαίνει) είναι αυτονόητη προτεραιότητα? 

Αυτό το τραγικό άγχος των κυβερνητικών στελεχών να παράξουν σε βασικούς τομείς κυβερνητικό έργο χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα δείχνει το τεράστιο κενό που υπάρχει εδώ και πάνω από μια δεκαετία μεταξύ του πολιτικού συστήματος και των πολιτών. Κενό το οποίο συντηρείται και από την κυριαρχία των διαφόρων πανίσχυρων συντεχνιών, αυτών που κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου τους ονόμασε "μη προνομιούχους" και το ΠΑΣΟΚ (και φυσικά μετά και η ΝΔ) τους έκανε, όχι απλά προνομιούχους αλλά "άρχοντες" και κλειδοκράτορες της εξουσίας που επέβαλαν το "θέλω προνόμια- δεν δουλεύω" και απαγορεύουν οποιαδήποτε διαταραχή στο βάλτο που λέγεται Ελληνικό Δημόσιο.

Για όσους ψάχνουν λοιπόν αυτό που λείπει για να ξεκινήσουν ανατροπές και αλλαγές είναι ένα και επίσης αυτονόητο. Λείπει ο μηχανισμός επικοινωνίας της εξουσίας με την κοινωνία και τους πολίτες. Κι μην γυρίσουν τώρα κάποιοι να μουν πουν : "μα πως ? εμείς φέρνουμε την ηλεκτρονική διακυβέρνηση και την δημόσια διαβούλευση σε όλα τα θέματα". Καλά είναι αυτά αλλά πρέπει να έχεις και τους κατάλληλους ανθρώπους να το κάνεις! Τους έχεις? Έψαξες στοιχειωδώς να τους βρεις? Έχεις τους "opinion makers"  μέσα στις τοπικές κοινωνίες? Αυτούς που χωρίς δεσμεύσεις θα ακούσουν, με σεβασμό στο διάλογο, τη γνώμη των πολιτών και θα τη μεταφέρουν χωρίς φτιασιδώματα και στεγανά στην κορυφή της εξουσίας? Και μετά θα προωθήσουν πάλι προς τα κάτω τις σωστά επεξεργασμένες προτάσεις που θα γίνουν αποδεκτές από την κοινωνία ώστε να γίνουν οι απαιτούμενες αλλαγές? Όχι! Δεν έψαξες! Πιστεύεις πως αυτός είναι ο ρόλος του κόμματος. Λυπάμαι αν είναι  αυτή η άποψη σου! Τίποτα άλλο.

Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στην ελληνική κοινωνία? Φυσικά και υπάρχουν! Περισσότεροι από όσο φαντάζεται κανείς! Και όχι απλά υπάρχουν, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα ανταποκριθούν με απίστευτη δυναμική σε ένα τέτοιο κάλεσμα. Ιδού η Ρόδος λοιπόν. Θέλουμε τομές και αλλαγές? Βρείτε πρώτα τους κατάλληλους ανθρώπους... είναι εδώ ... ανάμεσα μας. Έχουν άποψη και διάθεση να προσφέρουν. Και μετά σπάστε τα στεγανά των κομμάτων, των συνδικαλιστών, των συντεχνιών που δεν θέλουν αλλαγές. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.   

Ο χρόνος εξαντλείται! Το 2010 θα είναι σημαντική χρονιά για το που θα πάει αυτός το τόπος! Αν δεν τολμήσουμε τώρα θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά, μα το κυριότερο θα το πληρώσουν ακριβά τα παιδιά μας.

thelonapo.blogspot.com