Χιτώνες και ακίνητα

Ετσι λοιπόν. Η μητρόπολη της Μυτιλήνης, υποθέτοντας πιθανόν ότι η εντολή για τους χιτώνες, οι οποίοι είναι κινητοί, μιας και τους βάζουμε και τους βγάζουμε κατά την όρεξή μας, δεν αφορά τα οικόπεδα, τα οποία τυγχάνουν παλαιόθεν ακίνητα, απαιτεί να της επιστραφεί το οικόπεδο στο οποίο βρίσκεται το «κέντρο υποδοχής» (και εξαθλίωσης) των μεταναστών που καταφέρνουν να σωθούν από χίλια μύρια κύματα και να φτάσουν στο νησί. Το θέλει, λέει, για τα φιλανθρωπικά καταστήματά της, θαρρείς και η φιλανθρωπία έχει εθνικότητα και υπηκοότητα, και δεν πρέπει να χαραμίζεται σε αλλόφυλους και αλλόθρησκους.
Θα διαθέτει οπωσδήποτε τους τίτλους της η μητρόπολη, φιρμάνια, συμβόλαια, δωρεές, όπως τους διαθέτουν τόσες τόσες μητροπόλεις και μοναστήρια. Αλλά υπάρχει τίτλος βαρύτερος και τιμητικότερος από τον τίτλο που αποφέρει η μέριμνα για τους ανθρώπους που δεν εξετάζει πρώτα το διαβατήριό τους, αν βέβαια δεν τους το άρπαξε η θάλασσα ή δεν τους το κατακράτησαν οι ανθρωποέμποροι, δικοί και ξένοι; Και ποιος, εντέλει, είναι όχι περισσότερο χριστιανός αλλά απλώς χριστιανός: Ο ιερέας του Αγίου Παντελεήμονος, λ. χ., που περιέθαλπε ταλαιπωρημένους μετανάστες στα υπόγεια του ναού ή οι νέοι σταυροφόροι που, με την ελληνική ή κάποια βυζαντινή σημαία στο ένα χέρι και με ρόπαλο αγαπητικό στο άλλο, βγαίνουν στο κυνήγι ξένων στα Πατήσια; Οι λευίτες της Αρτας που νοιάστηκαν για τους ξένους που δουλεύουν εκεί στα πορτοκάλια σαν σκλάβοι ή οι εκμεταλλευτές τους, πολλοί από τους οποίους θα στρατεύτηκαν σίγουρα ολοψύχως στον ιερό πόλεμο για να μη φύγει το «Χ. Ο.» από την αστυνομική τους ταυτότητα;
Οπως δεν φέρονται με τον ίδιο τρόπο όλοι οι οπαδοί των κομμάτων (άλλοι φέρουν κατάσαρκα και κατάψυχα τις ιδέες τους για έναν κόσμο ανθρωπινότερο και πληρώνουν γι’ αυτές, κι άλλοι τις έχουν σαν εντυπωσιακό κοστούμι και απλώς τις εξαργυρώνουν), έτσι διαφέρουν στη δημόσια και την ιδιωτική συμπεριφορά τους οι πιστοί των θρησκειών. Δεν λείπουν λοιπόν στους κόλπους του χριστιανισμού όσοι θυμούνται καλά εκείνα τα βαρυσήμαντα «ξένος ήμην και συναγάγετέ με» ή «δος μοι τούτον τον ξένον», και, παρά να αρκεστούν να τα παπαγαλίζουν δίχως να τα εννοούν και κυρίως να τα αισθάνονται, προσπαθούν να τα έχουν γνώμονα διαρκή και απαράγραπτο στο βίο τους. Αλλά δεν έλειψαν ποτέ στο πέρασμα του χρόνου κι εκείνοι που υποκατέστησαν το «Ιησούς Χριστός» με το «Ιησούς Χρυσός» και μπέρδεψαν την αγία τράπεζα με τις τράπεζες των καταθέσεων και των αναλήψεων, ή πάλι εκείνοι που δεν δαπανούν μισό δράμι ψυχής για να δοκιμάσουν έστω να σεβαστούν και να τηρήσουν πρώτα οι ίδιοι τα φιλάνθρωπα που διδάσκουν.
Ετσι γίνεται με τις ωραίες ιδέες, τη χριστιανική και οποιαδήποτε άλλη: Ορισμένοι τις βλέπουν ως κυριολεξία κι άλλοι, μάλλον οι περισσότεροι όπως βεβαιώνει η κίνηση της ιστορίας, ως μεταφορά· τη βλέπουν δηλαδή σαν ένα όχημα για να μεταφερθούν γρήγορα και ασφαλώς εκεί όπου ρέει το μέλι της δύναμης και το γάλα του πλούτου.
Tου Παντελη Μπουκαλα-Καθημερινή