Εξουσία

Επιστρέφω λοιπόν. Στην Αριστερά και στον Κομμουνισμό. Γιατί μερικοί αναγνώστες με χαρακτηρισμούς «δούλος των αφεντικών» και «κονδυλοφόρος των καπιταλιστών» προσπέρασαν το γιγαντιαίο πρόβλημα της ακούνητης στασιμότητας των αριστερών ποσοστών. Να προχωρήσουμε λοιπόν. Γι΄ αυτό προσπερνάω τον χαρακτηρισμό. Καθώς και το μοντέλο το σοβιετικό. Έχουμε και λέμε. Πρώτα ο κρατισμός. Αυτή η διαρκής εμμονή των αριστερών καθοδηγητών. Να βολευτούμε όλοι σε μια θεσούλα των δημόσιων οργανισμών. Αποτέλεσμα. Η παραγωγικότητα γκρεμίζεται. Οι νέοι ακυρώνονται. Οι γονείς σε ψήφους του δικομματισμού μεταμορφώνονται. Και οι οπαδοί της αλλοτριώνονται. Δηλαδή και κερατάς και δαρμένος. Δεύτερο, ο άκρατος εργατισμός. Κάθε απεργιακή κίνηση μια ευκαιρία για αριστερή κινητοποίηση. Αποτέλεσμα. Οι προνομιούχοι λιμενεργάτες να κερδίζουν εκατοντάδες χιλιάδες και με τη στάση και το παράδειγμά τους να συκοφαντούν και να διαφθείρουν τους αληθινούς εργάτες. Ποια η σχέση του προλετάριου από τα κάτεργα εργασίας με την κάστα του βολεμένου λιμενεργάτη; Η καμία. Τρίτο, ο μικροαστισμός. Οκτώ στους δέκα εργαζομένους είναι κάτοχοι μιας παράπλευρης, μικρής ιδιοκτησίας. Έτσι κουτσοβολεύονται. Έτσι περισσότερα καρβέλια ονειρεύονται. Έτσι με τον δικομματισμό πορεύονται. Τέταρτο, οι αγροτικές επιδοτήσεις. Παρασιτικές. Για τη δημιουργική καλλιέργεια καταστροφικές. Για τη συνείδηση του αγρότη εκμαυλιστικές. Δηλαδή αν το ΚΚΕ ήταν στην εξουσία τι θα έκανε; Μπαμπάκι και καπνά και ο αγρότης στα καφενεία τα γνωστά; Πέμπτο, οι πολιτικές συμμαχίες. Όλοι ορκισμένοι εχθροί. Όλοι οπορτουνιστές. Όλοι υποταγμένοι. Με το καπιταλιστικό κτήνος συμβιβασμένοι. Ας πούμε πως μπορεί να είναι αλήθεια αυτό. Πώς όμως θα πείσεις; Με ένα «Όχι» μόνιμο και κατηγορηματικό; Όλα αυτά και πολλά άλλα συγκλίνουν σε ένα κρίσιμο και ανομολόγητο, από τους ίδιους, πρόβλημα ιδεολογικό. Η κομμουνιστική Αριστερά η καλύτερη για κάθε αγώνα και κάθε απεργία. Παντελώς ακατάλληλη για την εξουσία! 
Δ. Δανίκας-ΤΟ ΒΗΜΑ