Τρέξιμο

ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ - για μία φορά- αισιόδοξοι. Μπορείς να εγκαινιάσεις τον ουρανοξύστη σου, ακόμη και αν έχεις πτωχεύσει! Το αποδεικνύει η περίπτωση του Ντουμπάι που, συμπτωματικά, αυτές τις ημέρες προχωρεί στην αναδιάρθρωση του χρέους του. Η ΕΛΛΑΔΑ ποτέ δεν πεθαίνει, έστω και αν κάνα δυο φορές ανά πενήντα χρόνια χρεοκοπεί. Η ένταξη στην ευρωζώνη- όπως έγραφε ένας ξένος σχολιαστής- ήταν το πάρτι μιας ζωής. Όχι για την Ελλάδα αλλά για τον ευρωπαϊκό Νότο. Οι χώρες αυτές ούτε σκέφτηκαν να συμπιέσουν το κόστος εργασίας, να προχωρήσουν σε ένα σοβαρό συμμάζεμα που θα τις κάνει ανταγωνιστικές απέναντι στη Γερμανία. Εδώ που τα λέμε, δεν ήταν κι εύκολα. Αναπόφευκτα, ένα πρωί το πάρτι τελείωσε.

ΓΙΑ ΤΟΝ Γιώργο Παπανδρέου, η Σύνοδος Κορυφής του Μαρτίου συνιστά ορόσημο. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός μάζεψε χιλιάδες αεροπορικά μίλια μεταξύ Μόσχας, Ουάσιγκτον και ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Χαμένος δεν βγήκε- όπως κι εμείς μαζί του. Οι τελευταίες εβδομάδες ήταν ένας θρίαμβος δημοσίων σχέσεων για την Ελλάδα. Η εστία της φασαρίας δεν είμαστε πια- μόνο- εμείς. Είναι επίσης τα παράγωγα, είναι ο Νότος- είναι, τελικά, και η Γερμανία. Το Βερολίνο στέλνει αβέρτα επιστολές στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» για να απαντήσει στους αρθρογράφους, οι οποίοι επισημαίνουν ότι η Γερμανία θέλει να διατηρήσει το εξαγωγικό πλεονασματικό μοντέλο της αδιαφορώντας αν αυτό καταδικάζει σε φτώχεια τη Νότια Ευρώπη.

ΩΣΤΟΣΟ ΚΑΘΕ επίθεση γοητείας- αλλά και κάθε άσκηση δημόσιας ειλικρίνειας- έχει τα όριά της. Η Ελλάδα πρέπει τώρα να μεταμορφωθεί. Το προεκλογικό σύνθημα «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» έρχεται να στοιχειώσει τον Παπανδρέου, που πρέπει να το κάνει πράξη. Δεν μπορούμε πια να είμαστε χώρα πεντακοσίων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων. Ούτε μπορούμε να είμαστε υποζύγια ενός μετα-οθωμανικού δημόσιου τομέα που, αντί να μας διευκολύνει, κάνει τη ζωή μας δύσκολη. Η χώρα πρέπει να ανοίξει σε ξένες και ντόπιες επενδύσεις κι αυτό θα γίνει με γενικές ρυθμίσεις και όχι με VΙΡ αποστολές σε εμίρηδες. Άλλωστε, το μεγάλο πλεονέκτημα της Ελλάδας είναι η γεωγραφία της- από τον τουρισμό μέχρι την πράσινη ανάπτυξη.

Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ τρέχει χιλιόμετρα στον διάδρομο για να ηρεμεί και να διατηρεί την αυτοκυριαρχία του. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος της κυβέρνησής του, όμως, είναι να βρεθεί να τρέχει στο κενό. Δηλαδή, να εξαγγέλλει χωρίς να υλοποιεί. Να καθυστερεί, εκεί που θα έπρεπε να τολμήσει. Να στρογγυλεύει, εκεί που πρέπει να πει την αλήθεια. Η χώρα δεν έχει ούτε λεπτό για χάσιμο. 
Δ. Μητρόπουλος -ΤΑ ΝΕΑ