Αριστερά

Η Αριστερά λοιπόν. Η Κομμουνιστική. Που απαιτεί, εδώ και τώρα, την κρίση να την πληρώσουν η πλουτοκρατία και ο καπιταλισμός. Στ΄ αφτιά μου ακούγεται δίκαιο και σωστό. Όμως καθόλου ρεαλιστικό. Σαν να απαιτούν οι καπιταλιστές να απεμπολήσουν οι κομμουνιστές τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, τη δικτατορία του προλεταριάτου και τον μαρξισμό. Να αυτοαναιρεθούν, και το κόμμα τους ως δια μαγείας από αριστερό να μεταμορφωθεί σε Παπανδρέου και Καραμανλή. Παρανοϊκό. Αφού λοιπόν δεν γίνεται ποτέ των ποτών, γιατί επιμένουν και μονότονα αυτό ζητούν; Για να ξεσηκώσουν τον λαό. Έλα όμως που στην τελευταία δημοσκόπηση μετά βίας τσίμπησαν μια μονάδα δυσαρέσκειας για τα πρωτοφανή αντιλαϊκά μέτρα των πράσινων κυβερνητικών. Πράγμα που σημαίνει απλά και κατανοητά πως στη συντριπτική του πλειοψηφία ο ελληνικός εργαζόμενος λαός εξακολουθεί να βολεύεται και να πορεύεται με τον καπιταλισμό. Τόσο απλό. Θα μου πείτε είναι παραπλανημένος. Θα σας απαντήσω, είναι συνειδητά τοποθετημένος. Για πολλούς λόγους. Επειδή το σύστημα αντέχει ακόμη και αυτόν τον σεισμό. Επειδή η ατομική ελευθερία είναι αδιαπραγμάτευτη ακόμη και με δυσθεώρητο κόστος οικονομικό. Και επειδή ο υπαρκτός σοσιαλισμός γκρεμίστηκε από μόνος του και καθόλου δεν ανατράπηκε από κάποιους αμερικανόφιλους των Κεντρικών Επιτροπών. Γιατί αν μερικοί πράκτορες κατάφεραν να ανατρέψουν τον υπαρκτό σοσιαλισμό, τότε χάρτινος πύργος ο σοβιετικός μηχανισμός. Και γιατί ο κοσμάκης από παρατηρητής θα έπρεπε να είχε πάρει φαλάγγι ως την άκρη της γης όλους αυτούς που έβαλαν χέρι και κατέστρεψαν τις κατακτήσεις των σοσιαλιστικών λαών. Το εναλλακτικό, σοβιετικό, μοντέλο καθόλου μα καθόλου πειστικό. Γιατί η σοβιετική λαμογιά, διαπλοκή, διαφθορά και γραφειοκρατία απείρως τρισχειρότερες από οποιαδήποτε ελληνική απάτη και κλεψιά. Το συμπέρασμα γνωστό. Κάλλιο πέντε από καπιταλιστικό χέρι παρά δέκα πέτσινα από σοβιετικό καρτέρι! 
Δ. Δανίκας-ΤΟ ΒΗΜΑ