Αναμνήσεις στιβαρής ηγεσίας

Εφέτος το Πάσχα είναι κάπως διαφορετικό. Δεν το αισθάνεσθε; Δεν νιώθετε ότι –εκτός από την ελπίδα για το μέλλον– λείπει και κάτι ακόμη; Ναι! Είναι η απουσία του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος αποφάσισε να περάσει τις γιορτές μακριά από τον τόπο στον οποίο προσέφερε την ικμάδα των καλύτερων και πιο δημιουργικών χρόνων του. Βρίσκεται οικογενειακώς στην Ιταλία μαζί με το ζεύγος Βαληνάκη. Ορισμένοι ίσως καγχάσουν, καθώς θα διαβάζουν τις παραπάνω γραμμές. Δεν πρέπει όμως. Ο τέως πρωθυπουργός έφυγε βαθύτατα πικραμένος, διότι όπως εκμυστηρεύεται στον στενό κύκλο των επισκεπτών που δέχεται στο πολιτικό γραφείο του (στο διάστημα μετά το γυμναστήριο και πριν από το «18», υποθέτω...) είναι απογοητευμένος «με αυτόν τον λαό που δεν θέλει να κυβερνηθεί».
Προς επίρρωσιν, λοιπόν, της διαπίστωσης αυτής, είπα να μοιραστώ μαζί σας δύο περιστατικά από την αλησμόνητη εποχή της πρωθυπουργίας του – αμφότερα απολύτως ενδεικτικά της ηρωικής προσπάθειας που κατέβαλε για να αλλάξει τη μοίρα αυτού του αδιόρθωτου λαού...
Σύμφωνα με την αφήγηση αρχηγού μεγάλου κόμματος της Κύπρου, όταν τη δεύτερη ημέρα της διαπραγμάτευσης του Σχεδίου Ανάν, στο ειδυλλιακό Μπούργκενστοκ, οι Τούρκοι στύλωσαν τα πόδια και η διαδικασία κόλλησε, η πολιτική ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας αποφάσισε να ζητήσει τη συνδρομή της Ελλάδος. Νωρίς το βράδυ, οι αρχηγοί των κομμάτων με επικεφαλής τον Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο ξεκίνησαν, εν σώματι, να συναντήσουν τον πρωθυπουργό της Ελλάδος, προκειμένου να του παρουσιάσουν την κατάσταση των πραγμάτων. Οι φρουροί στον διάδρομο δεν διανοήθηκαν να τους εμποδίσουν, οπότε του χτύπησαν την πόρτα. Ο Κώστας Καραμανλής τους άνοιξε αμέσως. Τον είδαν με περιβολή «casual». Ο αφηγητής του περιστατικού πρόσεξε ότι, στο βάθος του δωματίου, η τηλεόραση ήταν ανοιχτή. Προτού καν προλάβουν να θέσουν το ζήτημα, ο Κ. Καραμανλής, με μια χαρακτηριστική χειρονομία (τις παλάμες στραμμένες προς το πάτωμα και τα δάχτυλα προτεταμένα) τους έδιωξε. «Φύγετε, φύγετε! Μη σας δει κανένας ότι έρχεστε εδώ!», τους είπε και αυτοί συμμορφώθηκαν. Μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο, μπροστά σε τέτοια επίδειξη πυγμής;
Το δεύτερο είναι από την περιπέτεια της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, που επιχείρησε η κυβέρνηση Καραμανλή ή, σωστότερα, η Μαριέττα Γιαννάκου, όπως φαίνεται από το παρακάτω περιστατικό. Επειτα από προετοιμασία δύο μηνών, η τότε υπουργός Παιδείας επισκέφθηκε τον Κ. Καραμανλή στο Μαξίμου με τα χαρτιά της, για να του εκθέσει το πλήρες σχέδιο των αλλαγών που ήθελε να προωθήσει. Μετά από μόλις πέντε λεπτά παρουσίασης, ο πρωθυπουργός την έπιασε από τον βραχίονα (μια χειρονομία που συνήθιζε με όσους αισθανόταν οικεία) και της είπε: «Δεν χρειάζεται να συνεχίσεις! Εσύ ξέρεις, Μαριέττα μου. Σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη!» Ετσι αποφασίστηκε η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Μέσα σε πέντε λεπτά...
Τέτοια ήταν η στιβαρή ηγεσία του Κώστα Καραμανλή. Αυτόν τον ηγέτη προδώσαμε! Τώρα –θα σας το πω κι ας σας πληγώσει– κυκλοφορεί στους νεοδημοκρατικούς κύκλους η φήμη ότι ίσως αποφασίσει να μείνει αυτοεξόριστος στην Ιταλία. (Κυκλοφορεί ως αστείο – εννοείται...)
Tου Στεφανου Κασιματη-Καθημερινή