Ακραίες επιλογές

Ο κύβος ερρίφθη. Δεν μπορούσε άλλωστε να γίνει κι αλλιώς. Στην κατάσταση που έφθασε η χώρα δεν υπήρχαν περιθώρια για οτιδήποτε άλλο. Η κυβέρνηση ή θα αποδεχόταν τη μεικτή βοήθεια ΕΕ- ΔΝΤ με τους όρους και τις προϋποθέσεις των εταίρων και των δανειστών ή θα κατέρρεε εν μια νυκτί και θα ξέμενε αβοήθητη στο έλεος των αγορών.
Ο κ. Παπανδρέου προφανώς επέλεξε τη βοήθεια και αποδέχθηκε τους σκληρούς όρους. Κατόπιν αυτών, οι πολιτικές δυνάμεις και η ελληνική κοινωνία θα κληθούν να συμφιλιωθούν με την ιδέα μιας γενικευμένης βίαιης παρέμβασης στον δημόσιο, στον κοινωνικό και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, η οποία δεν θα έχει προηγούμενο στη μεταπολεμική οικονομική ιστορία της χώρας.
Κατά τα φαινόμενα, η κυβέρνηση αναγκάζεται να αποδεχθεί ένα τριπλό πακέτο, που θα επιχειρεί να ελέγξει δυναμικά τα δημόσια οικονομικά, θα επεμβαίνει δραστικά στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης και θα οδηγεί σε νέους όρους λειτουργίας του ιδιωτικού τομέατης οικονομίας.
Το τριπλό αυτό πακέτο θα επιβάλει νέες μειώσεις μισθών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, περικοπές δώρων Χριστουγέννων- Πάσχα και επιδομάτων αδείας στον ιδιωτικό τομέα, αντίστοιχες περικοπές στις υπάρχουσες συντάξεις, επίσπευση των αλλαγών στο Ασφαλιστικό και μαζί νέες αυξήσεις των συντελεστών του ΦΠΑ και των ειδικών φόρων κατανάλωσης σε ποτά, τσιγάρα και καύσιμα, όπως και πλήθος άλλα διαρθρωτικά μέτρα, τα οποία θα καθιστούν την ελληνική οικονομία πιο ανοιχτή και πιο φιλελεύθερη, χωρίς εμπόδια και περιορισμούς στην ανάπτυξη των αγορών εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών.
Ουσιαστικά πρόκειται για μια επιχείρηση βίαιου αποπληθωρισμού, με την ελπίδα ότι η υποχώρηση του γενικού επιπέδου ευημερίας θα καταστήσει τη χώρα φθηνότερη, παραγωγικότερη, ανταγωνιστικότερη και ικανή να παραγάγει νέο πλούτο, που προσφέρει το εχέγγυο για την αποπληρωμή των ρυθμιζόμενων χρεών μας.
Αυτή είναι η κατάσταση και αυτή η μόνη επιλογή εντός του υπάρχοντος συστήματος.
Οποιαδήποτε άλλη επιλογή προϋποθέτει την πτώχευση και βεβαίως την ανατροπή των πάντων, του ίδιου του συστήματος και των συνθηκών που το συνοδεύουν. Όσοι λοιπόν μιλούν για άλλες λύσεις είναι φανερό ότι επιλέγουν την πτώχευση και συμφωνούν με την έξοδο από την ΟΝΕ, με την αντικατάσταση του ευρώ, και βεβαίως με τη διεθνήπεριθωριοποίηση, τουλάχιστον σε πρώτη φάση.
Αν αυτό είναι το μέλλον που διεκδικούν όσοι οικτίρουν τη συμφωνία διάσωσης, ας το προπαγανδίσουν και, αν εξασφαλίσουν τη συναίνεση του ελληνικού λαού, ας το επιβάλουν.
Έως τότε όμως οφείλουν να γνωρίζουν ότι το παρόν σύστημα δεν έχει άλλη επιλογή, παρά μόνο αυτήν της γενικευμένης υποτίμησης και του αποπληθωρισμού των πάντων. Και αν πραγματικά θέλει να διασωθεί, θα την επιβάλει με όποιο τίμημα. 
Αν. Καρακούσης-ΤΟ ΒΗΜΑ