Η δυστυχία των προοδευτικών

Για τους μεν την έννοια τη συνοψίζει ο όρος «δημοκρατική αριστερά» και για τους δε, ο όρος «δημοκρατική παράταξη». Και οι μεν και οι δε βρίσκονται σήμερα σε κατάσταση απελπισμένης ορφάνιας. Δεν αποδέχονται πια καμιά συγγένεια με το νεοσταλινικό κουκουέ, ο Συνασπισμός αφαιμάσσεται από τις βδέλλες των συριζικών συνιστωσών και η μεγάλη κεντροαριστερή παράταξη του ΠαΣοΚ προσπαθεί να επιβιώσει σαν λαϊκό κίνημα όταν η ηγεσία της, με την αίσθηση της κυβερνητικής και εθνικής ευθύνης, προσυπογράφει το ένα αντιλαϊκό μέτρο μετά το άλλο για να επιβιώσει η χώρα.

Η σημερινή δυστυχία τού να είσαι αριστερός-κεντροαριστερός-προοδευ- τικός συμπληρώνεται και από μια διάχυτη κοινωνική μοναξιά καθώς και από την εντατικά καλλιεργούμενη γενικευμένη αποδοκιμασία του «πολιτικού συστήματος». Και τον ουσιαστικό και ουσιαστικά επικίνδυνο μηδενισμό που τη συνοδεύει. Δεν μας αρέσουν το σημερινό σύστημα πολιτικής και οι πολιτικοί. Ναι; Αλλά ποιος από όσους το λένε προτείνει ένα άλλο, δημοκρατικό όμως, σύστημα και ποιοι είναι οι περίφημοι άφθαρτοι και αδιάφθοροι που λένε ότι προσφέρουν όχι τις επιχειρήσεις τους φυσικά αλλά τον εαυτό τους στη χώρα για το καλό της;

Χωρίς να έχει ανακαλύψει ως τώρα κανέναν πραγματικό ένοχο για τα υπαρκτά και ανύπαρκτα σκάνδαλα των δύο ή τριών τελευταίων δεκαετιών (παραδόξως ξέχασαν οι τόσοι λαϊκοί εισαγγελείς τα προχουντικά και τα τεράστια χουντικά...) η μέθοδος των ανακρίσεων, των εξεταστικών επιτροπών και των «ΜουΜουΕ-δικείων» κατάφερε ως τώρα να ενοχοποιήσει γενικώς και αορίστως την ίδια την πολιτική και το σύνολο των πολιτικών με την αμέριστη συμπαράστασή τους μάλιστα. Είναι και αυτό ένα από τα αίτια της απελπισίας των προοδευτικών. Το άλλο αίτιο είναι η αδυναμία ουσιαστικής και ειλικρινούς απάντησης στο βασικό ερώτημα: Τι μπορούν να κάνουν, τι μπορούν να προτείνουν για τη χώρα, για την Ευρώπη, για τον λαό;

Είναι θλιβερή η κενότητα των όποιων ατομικών ή συλλογικών απαντήσεων σε αυτό το ερώτημα. Ακόμη, και ίσως κυρίως, σε κυβερνητικό επίπεδο. Αλλά και στο επίπεδο των πολιτικών οργανώσεων και της κοινωνίας των πολιτών. Η απάντηση ότι δεν μπορούμε κάτι σήμερα γιατί δεν υπάρχουν χρήματα δεν ικανοποιεί όσο πολλοί πιστεύουν. Γιατί είναι πολλές οι θεσμικές αλλαγές βαθύτατου προοδευτικού και απελευθερωτικού χαρακτήρα σε όλους τους τομείς, ακόμη και για τις σχέσεις εργαζομένων και εργοδοτών ή για την ίδια την κοινωνία, που μπορούν να προχωρήσουν χωρίς ουσιαστικές δαπάνες και χωρίς καμιά συμφωνία με το ΔΝΤ! Παράδειγμα; Ενα, τυχαίο: η αντιμετώπιση τού σε ανάπτυξη νεοφασισμού και ρατσισμού ακόμη και μέσα στη Δικαιοσύνη δεν χρειάζεται παρά μόνο την επένδυση της πολιτικής βόλισης και του πολιτικού θάρρους. 
Ρ.Σωμερίτης-ΤΟ ΒΗΜΑ