Πρόεδρος του μουσείου είναι πάντα ένας απόστρατος στρατηγός, ναύαρχος ή πτέραρχος, που έχει επανέλθει στην υπηρεσία γι’ αυτό τον σκοπό. Ο Πρόεδρος είναι πάντα άνθρωπος του υπουργού Άμυνας. Η διάρθρωση της διοίκησης δεν είναι στρατιωτική, αλλά διάρθρωση μουσείου. Υπάρχουν διάφορες «εφορείες», επικεφαλείς των οποίων είναι ανώτεροι (εν’ ενεργεία ή με επαναφορά) αξιωματικοί. Αυτοί οι αξιωματικοί-έφοροι, είναι τριών κατηγοριών. Είτε απόστρατοι με μέσον που επανέρχονται για να ξαναπάρουν τον κανονικό μισθό τους και να αυξήσουν μελλοντικά τη σύνταξη τους, είτε αξιωματικοί με κάποιο πρόβλημα υγείας που δεν τους επιτρέπει να είναι σε μάχιμα ή κουραστικά πόστα, είτε πολιτικά ανεπιθύμητοι αξιωματικοί που εξορίζονται στο μουσείο. Καριερίστας αξιωματικός δεν πάει να θαφτεί εκεί.
Κάθε έφορος έχει δυο-τρεις τέτοιους φαντάρους υπερπολυτελείας στο γραφείο του. Τα «φαντάρια», χαλαρά και ανάμεσα σε καφέδες και μπουγάτσες (το μουσείο έχει μια θαυμάσια καφετέρια στο ισόγειο) υποτίθεται ότι κάνουν κυρίως γραφική δουλειά που αφορά τις ανάγκες λειτουργίας του μουσείου. Τακτοποίηση των εκθεμάτων, των αποθηκών, των αρχείων, διοργάνωση εκδηλώσεων, εκθέσεων, προβολών, κλπ. Δεν θα έλεγα ότι είναι εντελώς άπραγοι, αλλά δεν σκίζονται κιόλας στη δουλειά. Κανένα διωράκι την ημέρα, μπορεί και να ασχολούνται με τη «δουλειά» τους. Χειρονακτική εργασία ή αγγαρεία δεν υφίσταται. Υπάρχουν πολιτικοί υπάλληλοι φύλακες για τους εκθεσιακούς χώρους, καθαρίστριες, κλητήρες, κλπ. . Οι «φαντάροι» γράφουν…
Η σχέση των φαντάρων με τους αξιωματικούς τους, είναι σχέση συναδέλφων. Η στρατιωτική ιεραρχία όπως την ξέρουμε στις Ένοπλες Δυνάμεις δεν υφίσταται. Εξαρτάται βέβαια και από τους ανθρώπους. Κατά καιρούς, υπάρχουν αξιωματικοί που καταφέρνουν να κάνουν τους φαντάρους τους να δουλέψουν χρησιμοποιώντας το κύρος τους ή ρίχνοντας τους στο φιλότιμο. Επίσης, έχουν υπάρξει φαντάροι πολυτελείας που διαθέτουν στοιχειώδη σεβασμό και κρατάνε τα προσχήματα απέναντι στον ταξίαρχο ή τον υποπτέραρχο που έχουν απέναντι τους. Η γενική εικόνα πάντως, είναι ότι αποτελούν όλοι μαζί μια παρέα που φροντίζει να περνά καλά, χωρίς εντάσεις ή προβλήματα. Ποινές, φυλακές, αναφορές, στολές, κουρέματα, ξυρίσματα και τέτοια, δεν υπάρχουν στο μουσείο κι ας είναι (τυπικά) μια κανονική στρατιωτική μονάδα. Εξ’ άλλου, υπάρχει κι ένας υπόγειος φόβος. Ποιος αξιωματικός θα τολμήσει να ρίξει φυλακή στον γιο ενός κορυφαίου υπουργού ή ενός μεγαλοεργολάβου; Φοβάται ότι θα πάθει ζημιά. Από αποστράτευση (αν είναι με επαναφορά) έως μετάθεση αν είναι εν’ ενεργεία.
Αντί λοιπόν να παίζουν τα στρατιωτάκια, προτιμούν όλοι μαζί να αλληλοεξυπηρετούνται. Χρησιμοποιούν ο ένας το μέσον του άλλου και φροντίζουν να μην εκθέτουν αυτούς που τους έκαναν την εξυπηρέτηση να τους τοποθετήσουν σ’ αυτή την εξαίρετη (για όλους) θέση. Οι αξιωματικοί, αντί να τσακώνονται, προτιμούν να συνομιλούν με τους επιφανείς πατεράδες των φαντάρων τους και να κολακεύονται απ’ αυτό. Οι πατεράδες πάλι, δεν το ‘χουν σε τίποτα να λένε καμιά τηλεφωνική κουβέντα στον αξιωματικό που φροντίζει για την καλοπέραση του κανακάρη τους. Ίσως τού κάνουν και καμιά ανώδυνη μικροεξυπηρέτηση, αν τους ζητηθεί. Έτσι, οι μεν αξιωματικοί έχουν την ησυχία και τον μισθό δίπλα στο σπίτι τους, οι δε φαντάροι περνάνε ζωή και κότα. Κάνουν τις βόλτες τους στο κέντρο, πάνε στο Κολωνάκι για καφέ, παίρνουν σωρεία ατύπων αδειών πέραν των κανονικών και γενικώς υπηρετούν την πατρίδα χωρίς να υπηρετούν. Είναι όλοι τους μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα.
Η μόνη αγγαρεία που έχουν οι «φαντάροι» στην μονάδα τους πέραν του πενθημέρου-οκταώρου, είναι να κάνουν μια βραδινή «υπηρεσία» περίπου δυο φορές τον μήνα. Ας δούμε τι ακριβώς είναι αυτό, διότι σε μια τέτοια υπηρεσία έγινε το συμβάν με τον υιό Ζαγορίτη. Κάθε μεσημέρι το μουσείο κλείνει τις πόρτες του, μπαίνουν οι συναγερμοί και παραμένει ενεργή μόνο μια πύλη από τη ράμπα που οδηγεί στο υπόγειο γκαράζ του μουσείου, στην οδό Ριζάρη. Πίσω από την πόρτα του γκαράζ υπάρχει ένα δωματιάκι-φυλάκιο, στο οποίο κάνουν υπηρεσία ένας «φαντάρος» από το μουσείο κι ένας δόκιμος που μεταφέρεται από το στρατόπεδο στο Γουδί. Έχουν κρεβάτια, τηλεόραση και η μόνη τους δουλειά είναι να ειδοποιήσουν την αστυνομία αν ηχήσει ο συναγερμός και να απαντήσουν στο τηλέφωνο αν χτυπήσει. Η γκαραζόπορτα είναι κλειδωμένη από μέσα, αυτοί έχουν το κλειδί και ουδέποτε εμφανίζεται κανένας να τους ενοχλήσει. Ένας άνθρωπος είναι υπεραρκετός γι’ αυτή τη «δουλειά», οπότε ο άλλος συνηθέστατα την κοπανάει για νυχτερινή τσάρκα.
Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που συμβεί κάτι, αυτός που έμεινε πίσω μπορεί να ισχυριστεί ότι ο άλλος βγήκε για να φάει κάτι και τον ειδοποιεί με το κινητό να επιστέψει. Αν τώρα αυτός που έφυγε, γυρίσει μέσα στα άγρια μεσάνυκτα παρέα με τη Τζούλια για να πουλήσει μούρη στο κορόϊδο που άφησε πίσω, ποιος θα τον δει; Κι αν κάνει στην Τζούλια μια μικρή βόλτα στο άδειο υπόγειο πάρκιν του μουσείου ή τη βάλει να καθίσει στο κρεβάτι του δωματίου-φυλακίου, ποιος θα το αντιληφθεί εκτός από τον φίλο του; Είναι ίσως η πιο ασφαλής στρατιωτική ζαβολιά που μπορεί να υπάρξει. Εκτός αν η Τζούλια τον χρησιμοποιήσει για να ξαναβρεθεί στην επικαιρότητα. Τότε το μοσχαναθρεμένο θα αντιληφθεί ότι ενίοτε η ζωή είναι σκληρή για όλους…
του ειδικού συνεργάτη
www.protagon.gr
Σχόλιο : Το μοσχαναθρεμένο του Ζαγορίτη έφαγε 60 μέρες φυλακή και μετάθεση για το φυλάκιο της Λήμνου και ήθελε το κακόμοιρο 2 μήνες για να απολυθεί... Η Τζούλια ακόμη πίνει εις υγείαν του κορόιδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.