Κόμματα που παίζουν την κολοκυθιά...

Υπάρχει κάτι που με τρελαίνει με όλα αυτά που συμβαίνουν κάθε μέρα γύρω μας. Τι δηλαδή; Οτι η πολιτική ζωή της χώρας είναι χαμένη ανάμεσα σε μαραγκούς και μπατζανάκηδες, και χωμένη ως τον λαιμό στον βούρκο των σκανδάλων. Σε «τελειωμένους» πολιτικούς που έχουν πάθει αγκύλωση στα άνω άκρα από το πολύ «πιάσιμο» και σε αγχωμένους βουλευτές Β΄ Εθνικής που θα σκότωναν και τη μάνα τους για ένα δεκάλεπτο στα παράθυρα του Χατζηνικολάου ή της Τρέμη. Σε κόμματα που παίζουν την κολοκυθιά- «εσείς φταίτε», «όχι εσείς φταίτε»- και συμβάλλουν δραστικά στην επιβολή μιας γενικευμένης κοινωνικής αφασίας που θυμίζει έντονα αποτυχημένη λοβοτομή. Και σε μια κοινωνία που βρίζει το σύμπαν (από πολιτικούς και δημοσιογράφους μέχρι τον απέναντι) για το κακό που τη βρήκε και δεν κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη να δει ότι και η ίδια έχει ευθύνες, και πολλές μάλιστα. Αθώος δεν είναι κανένας μας, αυτή όμως είναι μιας άλλης τάξεως συζήτηση. Σημασία έχει το τώρα. Γι΄ αυτό το «τώρα» τρελαίνομαι. Που η χώρα δεν είναι απλά στο χείλος του γκρεμού, έχει κιόλας γείρει με το κεφάλι προς τα κάτω, και αντί να έχει μια πολιτική ηγεσία που θα τη φορτωθεί στην πλάτη της και θα την τραβήξει όχι απλώς πέρα από τον γκρεμό αλλά θα τη βάλει στον ίσιο δρόμο, τι έχει;

Έγιναν φέουδο τα υπουργεία
Να μη σου πω τώρα τι έχει. Οκτώ μήνες μετά, ο Γιώργος ακόμη μαθαίνει την αλφαβήτα στους υπουργούς: «Παιδιά, να συνεργάζεστε μεταξύ σας, να μη χρησιμοποιεί ο καθένας ως φέουδο το υπουργείο του, δεν θέλω υπουργεία- φέουδα, να δουλεύετε οργανωμένα, να αποφεύγετε τις δημόσιες κόντρες, να μην αφήνετε να διαρρέει ό,τι συζητάμε εδώ, να... να...». Αφήνω κατά μέρος ότι πέντε λεπτά μετά το Υπουργικό μάθαμε μέχρι πόσα κουλουράκια έφαγε ο Πάγκαλος ή πόσους χυμούς ήπιε η Τίνα και πόσα ice tea ο Γιώργος. Δεν με νοιάζει, και στο κάτω κάτω εμείς τι θα κάνουμε; Θα χάσουμε το ψωμί μας; Αλλο με νοιάζει. Οτι τα παλικάρια που τα κανακέψαμε τόσο καιρό, στην ουσία δεν μπορούν να λειτουργήσουν συλλογικά και το μόνο που τους ενδιαφέρει προφανώς είναι το πώς θα περιφρουρήσουν «τον δικό τους χώρο». Αλλά εμείς υπουργούς τούς θέλουμε, όχι «στον δικό τους χώρο»- αν θέλαμε κάτι τέτοιο, θα το αναζητούσαμε στις σχετικές αγγελίες! Έγινα κατανοητός;

Δεν θέλουμε άλλα λόγια
Το ελπίζω. Αλλά τι να λέμε τώρα; Πέτυχε κανείς κάτι με τις ευχές και τις ελπίδες; Σας βεβαιώ τίποτε. Χρειάζεται δουλειά και πράξη, όχι άλλα λόγια. Δεν θέλουμε άλλα λόγια. Δες τι γίνεται στο άλλο μαγαζί, γωνία. Τη Νέα Δημοκρατία. Ο Σαμαράς ψάχνεται να βρει έναν σταθερό ρυθμό να πορευθεί, αλλά μ΄ αυτούς που έχει γύρω του πώς να τα καταφέρει; Αν εξαιρέσω τρεις τέσσερις σοβαρές περιπτώσεις ανθρώπων, δεν υπάρχει «λουλούδι» της Δεξιάς- και της καραδεξιάς επίσης- που να μην το έχει μαζέψει γύρω του. Θα μου πεις: «Και τι σε νοιάζει εσένα, θα κλάψεις γι΄ αυτό;». Όχι να κλάψω δεν το βλέπω. Αλλά ότι με ενδιαφέρει, με ενδιαφέρει. Και πολύ. Γιατί μια καλή αντιπολίτευση κάνει καλύτερη την κυβέρνηση. Αν η αντιπολίτευση πάει σαν τον κάβουρα, δύο μπρος και τρία πίσω και δύο αριστερά και τρία δεξιά, φέξε μου και γλίστρησα. Δεν κάνουμε τίποτε. Σέρνεται η Νέα Δημοκρατία, σέρνεται ο Σαμαράς, πλαδαρώνει και η κυβέρνηση...

Ενας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη
Πάμε πάλι από την αρχή: κυβέρνηση πλαδαρή, αντιπολίτευση αλλού γι΄ αλλού, κοινωνία σε πλήρη αφασία με το ένα μάτι στην κλειδαρότρυπα των μεσημεριανών εκπομπών της τηλεόρασης και με το άλλο στα βραδινά χορευτικά της γυναίκας του Α. Γεωργιάδη, να δω πώς θα ξεφύγουμε από τη μέγγενη του ΔΝΤ και των ευρωπαίων εταίρων του (σε ό,τι μας αφορά, εταίροι του ΔΝΤ είναι αυτοί των Βρυξελλών, όχι δικοί μας!). Δηλαδή, για να το πω ακόμη πιο εκλαϊκευμένα γιατί δεν θέλω να μείνουν απορίες σε κανέναν: το πιο σοβαρό έλλειμμα σήμερα είναι ότι την ώρα που η χώρα θέλει μια στιβαρή πολιτική ηγεσία (κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση τουλάχιστον) για να σταθεροποιηθεί η κατάσταση και να πάρει τα ίσια της δεν την έχει. Κι όχι μόνο δεν την έχει, αλλά δεν βλέπω να υπάρχουν και οι προοπτικές για να την αποκτήσει. Θα μου πεις: «Ναι, ο Γιώργος το παλεύει, τρέχει από ΄δώ, τρέχει από ΄κεί, μιλάει, κάνει, παρεμβαίνει». Θα συμφωνήσω. Αλλά πότε ένας κούκος έφερε την άνοιξη; Εδώ χρειάζεται να υπάρξει μια πανεθνική προσπάθεια, ένα κύμα που θα σαρώσει όλη τη χώρα και θα εμπνεύσει τους πολίτες ότι όλοι πρέπει να συμβάλλουν για να βγούμε από την κρίση. Ε, σας ρωτάω εγώ τώρα: Βάλτε νοερά με τον νου σας όλο το πολιτικό προσωπικό στον τοίχο απέναντι και πείτε μου ποιος μπορεί να εμπνεύσει και ποιος μπορεί να αρχίσει τη σταυροφορία για τη διάσωση της Ελλάδας; Χορεύουν ανέμελοι τον χορό του Ζαλόγγου
Κανένας, ε; Συμφωνώ. Ξέρετε γιατί; Διότι όταν έπρεπε, δεν έκατσαν όλοι γύρω από ένα τραπέζι και να μιλήσουν ουσιαστικά για το τι πρέπει να γίνει. Κι όταν τους κάλεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Αριστερά δεν πήγε, μη και γίνει συνένοχη τρομάρα της. Οι άλλοι που πήγαν είπαν το ποίημά τους και επέστρεψαν ευτυχείς στα γραφεία τους- καταγράφτηκε η άποψή τους, βρε αδερφέ! Μια χαρά. Οι άνθρωποι χορεύουν ευτυχείς και ανέμελοι τον τελευταίο χορό, σε ένα Ζάλογγο που χάσκει ορθάνοιχτο μπροστά τους. Στο καλό και θα σας θυμόμαστε με συγκίνηση. Αλλά δεν θα μας λείψουν. Γιατί όταν έπρεπε κανένας τους δεν κατάλαβε ότι αυτή είναι και η τελευταία ευκαιρία που έχουμε για να τα καταφέρουμε- να βγούμε απο την κρίση. Δεύτερη δεν υπάρχει. Κι όπως και άλλοτε έχω σημειώσει, όσοι επενδύουν πολιτικά στην καταστροφή του Γιώργου για να αποκομίσουν μικροκομματικά οφέλη είναι μακριά νυχτωμένοι. Πιο μακριά δεν γίνεται. Θα σαρωθούν μαζί. Όλοι. Κι αυτοί που κυβερνούν και αυτοί που τους αντιπολιτεύονται. Τελεία και παύλα.