Θα ηττηθούν...

Δε θα γράψουμε, συνειδητά, λέξη για τις λεπτομέρειες της απεργίας, ειδικά στο λιμάνι. Όσοι έζησαν από πρώτο χέρι την απεργία, κόντρα σε θεούς και δαιμόνους, κόντρα σε βιομήχανους, εφοπλιστές, την κυβέρνησή τους και τους εργατοπατέρες, περπατούν ήδη ένα μπόι ψηλότεροι. Αυτό φτάνει. Μαζί μ' εκείνο το πλατύ χαμόγελο που συναντήσαμε τ' απόγευμα της Τρίτης, στο λιμάνι...
Αφήνουμε τον «Πρετεντέρη» - όχι αυτόν, αυτός, όπως κάθε υπηρέτης, είναι λίγος, αλλά την τάξη που εκπροσωπείται από τη γραφίδα του - να διαπιστώνουν με τρόμο: «η Ελλάδα έχει καταντήσει η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης. Οχι επειδή κατοικείται από κομμουνιστές. Αλλά επειδή κατοικείται από ανθρώπους που είτε σκέφτονται σαν κομμουνιστές, είτε έχουν περιέλθει σε εθελοντική ομηρία από κομμουνιστές».
Αντε να τους εξηγήσεις, τώρα, ότι είναι φρούδες οι ελπίδες τους ότι «η κοινωνία μας θα απελευθερωθεί από το σύστημα αξιών, ιδεών και αντιλήψεων (...) που ηττήθηκαν στον ελληνικό Εμφύλιο».
Ρε! απ' αυτή τη χαροτρομάρα θα πάτε στον αγύριστο (κι ας διαπιστώσουν, μετά, οι γιατροί «έμφραγμα μυοκαρδίου συνεπεία ισχυροτάτης αρνητικής ψυχολογικής συγκίνησης»).
Στ' αποδέλοιπα: «Ακόμα και οι οξύτεροι χαρακτηρισμοί δεν αρκούν για να περιγράψουν την αγριότητα», σημείωνε το ΚΚΕ με προχτεσινή ανακοίνωσή του, αναφερόμενο στο νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό.
Ε, αρκεί η ανάγνωση ενός προς ενός των μέτρων που προωθούνται για να επιβεβαιώσει - προσαυξήσει την εκτίμηση του ΚΚΕ.
Δε χρειάζεται να είναι κάποιος κομμουνιστής για να καταλήξει σ' αυτό το συμπέρασμα. Αρκεί να μετρήσει ο κάθε εργάτης τι παράγει καθημερινά, πόσα δεν εισπράττει, παρά το γεγονός ότι τα έχει παράξει, πόσα πρέπει να πληρώσει για να πάρει αυτά που ήδη έχει παράξει, και να τα συγκρίνει με τον απίθανο πλούτο που συγκεντρώνεται στα χέρια μιας χούφτας μονοπωλίων, έναν πλούτο που για να αυξηθεί κι άλλο απαιτεί να βουλιάξουν ακόμα περισσότερο οι εργάτες όλης της Γης στην εξαθλίωση.
Οι εργάτες, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, ασφαλώς - και δυστυχώς συνάμα - δεν είναι κομμουνιστές. Μετράνε, όμως, το γεγονός ότι μόνο το ΚΚΕ ανέλυσε εξαρχής ένα προς ένα τα μέτρα, όπλισε την εργατική τάξη με επιχειρήματα, τράβηξε την κουρτίνα για να φανεί η βαρβαρότητα.
Ετσι, ένας κόσμος που δεν συμφωνεί ακόμα σε όλα με το ΚΚΕ, συμπεριφέρεται - διαπιστώνει η ίδια η αστική τάξη - σαν κομμουνιστής! Γεγονός που τρελαίνει την αστική τάξη.
Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα της. Αυτήν την ήττα δεν μπορεί να δεχτεί. Σου λέει: τους τσάκισα με τόνους ναπάλμ, τους κρέμασα, τους εκτέλεσα, τους τύλιξα σε μια κόλλα χαρτί, δουλειά δεν έβρισκαν, επιβίωσαν σε ξερονήσια και φυλακές και το χειρότερο: έμειναν όρθιες οι ιδέες τους, τόσο, που να απειλούν πλέον ευθέως τα κέρδη...
Κατά συνέπεια, ότι θα φτάσει η κυβέρνηση της αστικής τάξης ξανά και στην απαγόρευση αυξήσεων στους μισθούς με νομοθετικές πράξεις, δεν πρέπει να ξαφνιάζει. Παλιά τους τέχνη κόσκινο. Αλλά και δική μας παλιά εμπειρία για το πώς αντιμετωπίζεις τις νομοθετικές πράξεις της κυβέρνησης της αστικής τάξης...
Ασχετο: Ξάφνου, διάφοροι ανακάλυψαν ότι κάτι συμβαίνει με τα νοσοκομεία και προτείνουν «απολύμανση» και «τιμωρία των υπευθύνων».
Η δική μας άποψη είναι πιο απλή: Σάρωμα θέλει όλο το σύστημα που αφήνει τα νοσοκομεία στους εμπόρους που τα γεμίζουν μικρόβια για να μη γίνεσαι ποτέ καλά και να σε αρμέγουν, την τσέπη σου, και μόνη τιμωρία η ανατροπή του, μαζί και όσων το στηρίζουν. Γιατί οι έμποροι που ελέγχουν το σύστημα, τη ζωή τη βλέπουν σαν εμπόρευμα από το οποίο μπορούν να κερδίσουν πολλά. Πατάνε στην αγωνία του ανθρώπου για την ίδια του τη ζωή.
Κι όμως, μπορούν να ηττηθούν στο ίδιο το δικό τους γήπεδο. Παράδειγμα με κουίζ: Πόσο κοστίζει το γιάτρεμα - σε δημόσιο νοσοκομείο - ενός σπασίματος ισχύου για έναν γέροντα που μπήκε στην οικοδομή 12 χρόνων, βγήκε στη σύνταξη 60 χρόνων και παίρνει σύνταξη 660 ευρώ; Οι πρώτες ανεπίσημες κρούσεις μιλάνε για 300 ευρώ για «να βρεθεί» χειρουργός που «θα κάνει» την επέμβαση. Δηλαδή, για το ξεκίνημα της διαδικασίας. Ο γέροντας που μας έστειλε χτες από το ΚΑΤ τις πληροφορίες αποφάσισε να μην πληρώσει δεκάρα και να παραμείνει στο κρεβάτι «να με ταΐζουν και να με ξεσκατίζουν μέχρι να ψοφήσω, έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να κουνηθώ πια». Διέταξε ήδη τα παιδιά του να μην εμφανιστούν καν εκεί. Για να μετρηθεί στην πράξη πως όσο ισχυρό κι αν εμφανίζεται ένα σύστημα, ακόμα πιο ισχυρή μπορεί να είναι η αντίσταση σ' αυτό. Τίμημα η ίδια η ζωή. `Η, εμείς, ή, αυτοί!