Οι κρίνοντες

Νάτη πάλι η ανώτερη φυλή που ζει ανάμεσά μας. Οι Έλληνες δικαστές. Οι εκ προοιμίου αδέκαστοι, αδιάφθοροι και επαγγελματικά άρτιοι λες και μόλις μπήκαν στο δικαστικό σώμα τους ακούμπησε το μαγικό ραβδί της μοίρας για να ξεχωρίζουν από τα μέλη των υπολοίπων επαγγελματικών ομάδων της χώρας μας, που ανάμεσά τους φιλοξενούν άλλοτε άλλο ποσοστό ανεπαρκών και διεφθαρμένων. Λέμε «έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη», τιμή που αρνούμαστε σε όλους τους άλλους θεσμούς τους οποίους αντιμετωπίζουμε με προϊούσα επιφυλακτικότητα, και αυτήν την στερεότυπη σύμβαση του δημόσιου λόγου την εξαργυρώνουν με αποκλειστικά προνόμια και τεκμήρια υπεροχής έναντι όλων των άλλων. ΄Οσο κι αν αυτή η ρητορική παραδοχή είναι γεμάτη ρωγμές όπως έδειξαν, μεταξύ άλλων, οι αποκαλύψεις για το παραδικαστικό κύκλωμα, η συμπεριφορά των λειτουργών της Θέμιδος στις υποθέσεις υποκλοπών, ομολόγων και Siemens και οι πρόσφατες επισημάνσεις του Επιθεωρητή κ. Ρακιντζή. Αν είχατε δικαστή τον Καλούση θα λέγατε «έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη»;

Ο μισθός του προέδρου του Αρείου Πάγου είναι η οροφή των αποδοχών του συνόλου των υπαλλήλων του δημοσίου τομέα-γιατί άραγε; Γιατί να αμείβεται εξ ορισμού υψηλότερα από έναν καθηγητή Πανεπιστημίου ή έναν διευθυντή καρδιοχειρουργό, ή έστω γιατί να συσχετίζονται οι αποδοχές ανομοιογενών επαγγελματικών ενασχολήσεων; Ξέρω ότι το λέει το Σύνταγμα - ακριβώς αυτό ρωτώ. Και βέβαια αυτό το μισθολογικό προβάδισμα κατανέμεται σε όλες τις βαθμίδες των δικαστικών. Για να είναι, λέει, ανεπηρέαστοι στα υψηλά τους καθήκοντά –δηλαδή αν έπαιρναν λιγότερα λεφτά θα ήσαν ευεπίφοροι σε χρηματισμούς; Και αν ισχύει γι’ αυτούς γιατί δεν ισχύει για τους υπαλλήλους της πολεοδομίας, της εφορίας ,του ΕΣΥ κλπ, όπου επίσης πρέπει να θωρακίζονται από τις προκλήσεις; Και ενώ κατέχουν την οροφή των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων δεν δέχονται να χαρακτηρισθούν δημόσιοι υπάλληλοι και να απογραφούν ως τέτοιοι γιατί είναι λέει λειτουργοί. Οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι δικαιούνται να αυτοαποκαλούνται λειτουργοί (της εκπαίδευσης, της υγείας κλπ), ενώ και οι υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα τυπικά δεν θεωρούνται δημόσιοι υπάλληλοι. Το πνεύμα όμως ήταν να μετρηθούν οι μισθοδοτούμενοι από το κράτος και όχι η αξιολογική κατάταξη - έλεος.
 
Και βέβαια δεν θέλουν να υπαχθούν στο ΙΚΑ. Όχι γιατί με τις εισφορές τους συντηρούσαν ένα εύρωστο Ταμείο αλλά γιατί δεν γίνεται να συστεγαστούν «με τους συμπαθείς εργαζόμενους» όπως είπε και ο εκπρόσωπός τους στην τηλεόραση. Τα χαϊδεμένα παιδιά του συστήματος έχουν μάθει να βγάζουν αποφάσεις μόνοι τους για τις αποδοχές, τις αυξήσεις και τα αναδρομικά τους - τώρα και για τις συντάξεις τους. Ενώ θα έπρεπε να είναι κομμάτι του λαού που υπηρετεί και προασπίζεται τον λαό, σκέφτονται και ενεργούν σαν μια ιδιότυπη, καλομαθημένη ελίτ, παραμερίζοντας κάθε έννοια ισοπολιτείας. Και εν κατακλείδι λειτουργούν σε μία αντίφαση. Ενώ επικαλούνται, ορθώς, την διάκριση των εξουσιών που εγκαθίδρυσε η Γαλλική Επανάσταση, λησμονούν ότι αυτό που κατ' αρχάς εκθεμελίωσε ήταν η αριστοκρατία.
του Ανδρέα Πετρουλάκη
 /www.protagon.gr