Ανταρσία στο Καρατζαφεριστάν

Στο κόμμα που ίδρυσε ο Γιώργος Καρατζαφέρης η προσωπολατρία είναι κανόνας απαράβατος. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς λίγο τον τηλεοπτικό σταθμό του κόμματος και αμέσως το αντιλαμβάνεται. Κάθε αναφορά στο σεπτό πρόσωπο του προέδρου γίνεται σύμφωνα με τα ισχύοντα πρότυπα στην τηλεόραση της κομμουνιστικής Βόρειας Κορέας - με τις αναγκαίες προσαρμογές, φυσικά, στα ελληνικά μέτρα. Μη φαντάζεσθε, δηλαδή, ότι θα δείτε τον πρόεδρο Καρατζαφέρη ως άλλον Κιμ Γιονγκ Ιλ να καλπάζει καβάλα σε έναν λευκό αραβικό κέλητα και να διασχίζει πεδιάδες με σπαρτά, ενώ ουράνιες χορωδίες τον υμνούν. Είναι, βεβαίως, κρίμα ότι στερούμεθα παρόμοια ψυχαγωγικά θεάματα, ωστόσο ο πρόεδρος προβάλλεται διαρκώς -κατά τρόπο ο οποίος ισορροπεί μεταξύ του εμετικού και του κωμικού, ενώ κάποτε αγγίζει και τον σουρεαλισμό των Monty Pythons- ως ο πολιτικός που ήταν πάντα διορατικός, προνοητικός, αλλά επίσης αποφασιστικός και αμείλικτος όποτε χρειάστηκε. Ετσι, στον δημόσιο λόγο των συνεργατών του, ο πρόεδρος Καρατζαφέρης είναι πάντα ο μεγάλος ηγέτης, ο σοφός πατερούλης, ο αυτοδημιούργητος Ubermensch της πολιτικής...
Είναι λογικό να συμβαίνει, καθώς, εξ όσων επεχείρησαν από τη μεταπολίτευση και ύστερα να ιδρύσουν κόμμα πέραν της Δεξιάς, αυτός τα έχει καταφέρει ώς τώρα καλύτερα. Οι συνεργάτες του ξέρουν λοιπόν ότι στον Καρατζαφέρη οφείλουν τη δημοσιότητα που απολαμβάνουν. Χωρίς την ευκαιρία που εκείνος τους έδωσε θα ήσαν ακόμη στο πουθενά ή, το πολύ πολύ, στη σφαίρα της τηλεοπτικής γραφικότητας και του trash. Από τη δική του πλευρά -με την ξεροκεφαλιά, που συνήθως χαρακτηρίζει τον αυτοδημιούργητο και την ανασφάλεια, που συνήθως χαρακτηρίζει τον αυτοδίδακτο- ο πρόεδρος Καρατζαφέρης πάντα καλοδέχεται την κολακεία των γύρω του. Ο πρόεδρος αναπνέει μέσα στην κολακεία! Την έχει πολλή ανάγκη, γιατί, πέρα από όλα τα άλλα, είναι κυρίως ένας showman που βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό. Εννοείται, φυσικά, ότι ούτε που διανοείται να επιτρέψει στους κατωτέρους του να του επιβάλουν τις αποφάσεις τους. Ως τώρα, όσοι συνεργάτες του τόλμησαν να επιδοθούν στον παραγοντισμό εξαφανίσθηκαν εν μια νυκτί και έκτοτε αγνοείται η τύχη τους...
Ολα τα παραπάνω εξηγούν γιατί αυτό που συμβαίνει τώρα στον ΛΑΟΣ ουσιαστικά ισοδυναμεί με την πρώτη ανταρσία που αντιμετωπίζει ο πρόεδρος και μάλιστα από τρία στελέχη πρώτης γραμμής: Βορίδης, Μπουμπούκος και Βελόπουλος διαφωνούν με την απόφαση του προέδρου να μη μετάσχει με τους δικούς του υποψηφίους ο ΛΑΟΣ στις δημοτικές. Εδώ και μερικές ημέρες, διαλαλούν ad libitum τη διαφωνία τους στα ΜΜΕ. Περιέργως, ακόμη δεν έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους, ενώ ο πρόεδρος είναι εξαφανισμένος. Πώς είναι δυνατόν;
Είναι. Διότι, αν χειρισθεί την κατάσταση με την κομψότητα του πεχλιβάνη, κινδυνεύει να διαλύσει την, κατά γενική ομολογία, δυναμική κοινοβουλευτική ομάδα του. Στις μέρες μας, όπου το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού ίσως είναι χαμηλότερο του μέσου όρου, οι άνθρωποι είναι το πολυτιμότερο κεφάλαιο στην πολιτική. (Παρέκβαση: «Απαλλάχτηκα, αγαπητέ μου! Οι πρώτοι που μαζεύονται, κάθε φορά που πάει να γίνει μια προσπάθεια για νέο κόμμα, είναι τα ίδια γνωστά ψώνια», μου εξομολογήθηκε κάποτε γνωστός πολιτικός, όταν είχε μόλις κατεβάσει τα ρολά στο δικό του «μαγαζάκι»...) Επομένως, ο Καρατζαφέρης, ως άνθρωπος της πιάτσας, ο οποίος στη ζωή του έχει δει αναρίθμητα ψώνια και ψωνάρες, καταλαβαίνει ότι, τόσο για την παρουσία του ΛΑΟΣ στη Βουλή όσο και για τα ΜΜΕ, έχει ανάγκη και τη συγκρότηση του Βορίδη και τη γαϊδουροφωνάρα του Βελόπουλου και τον ναρκισσισμό του Μπουμπούκου...
Το πρόβλημα που ίσως δεν συνειδητοποιεί ο ίδιος -αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι καλύτερα όλων το αντιλαμβάνεται ο Μάκης Βορίδης- είναι ότι οι δυνατότητες του επιτεύγματος του Καρατζαφέρη υπερέβησαν τα όρια της προσωπικότητάς του. Παρά την επιτυχία του, στη συνείδηση της μεσαίας τάξης είναι καταγεγραμμένος για πάντα ως κονφερασιέ. Αυτό φάνηκε καθαρά την περίοδο των συζητήσεων για την ψήφιση του Μνημονίου. Τότε η γενναία και λογική στάση του Καρατζαφέρη υπέρ του Μνημονίου, καθώς και αρκετές θέσεις του σε επί μέρους ζητήματα, έκαναν καλή εντύπωση σε πολλούς σοβαρούς ανθρώπους. Το παραδέχονταν κατ’ ιδίαν, μετά την εισαγωγή με τις απαραίτητες εξηγήσεις: «Μην το πάρεις στραβά αυτό που θα σου πω, αλλά» κ. λπ. Δεν συνάντησα όμως ούτε έναν ο οποίος να μην προσθέσει στο τέλος ειρωνικά: «Τι τα θες όμως; Είναι ο Καρατζαφέρης». Εννοούσαν ότι είναι ένας πολιτικός από τον οποίο μπορείς να περιμένεις τα πάντα, αλλά δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι τίποτε. Διότι η αβεβαιότητα είναι πάντα μαζί με τον κονφερασιέ όταν αυτοσχεδιάζει στη σκηνή. Η ανατροπή που θα τον γελοιοποιήσει είναι πιθανή ανά πάσα στιγμή. Πάνω που δείχνει, λ. χ., να τα καταφέρνει μια χαρά, την επόμενη στιγμή μπορεί να χρίσει υποψήφιο βουλευτή τον Ηλία Ψινάκη...
Σ.Κασιμάτης-Καθημερινή