Αριστερή εθνικοφροσύνη

ΕΣΕΙΣ τι δήμαρχο θα διαλέξετε; Υπέρ του μνημονίου ή κατά; Δισταγμοί δεν επιτρέπονται. Διότι κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι αυτό- το αν είναι δηλαδή υπέρ ή κατά της βοήθειας από την τρόικα- θα πρέπει να είναι το πρώτο και το καθοριστικό κριτήριο για τις επιλογές μας στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. ΤΩΡΑ βέβαια ορισμένοι, του γράφοντος περιλαμβανομένου, θα απορούνενδεχομένως για το αν η αντίθεση στο μνημόνιο επιτρέπει σε έναν υποψήφιο να είναι και καλύτερος δήμαρχος. Αλλά αυτό ασφαλώς είναι μια πολύ μικρή περιπλοκή στη συλλογιστική των αντιμνημονιστών. Δυσκολότερο ενδεχομένως είναι να διακρίνουμε τους «υπέρ» και τους «κατά».
ΑΣΦΑΛΩΣ υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ενα μέρος των πολιτών μπορεί να θεωρεί ότι πρέπει να δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταργηθεί το μνημόνιο ως τεκμήριο υποτέλειας και καταλήστευσης του ελληνικού λαού.
Ενα άλλο μέρος πάλι- φανατικοί νεοφιλελεύθεροι, για παράδειγμα- μπορεί να πιστεύει ότι και λίγο είναι, ότι θα έπρεπε να μας βάλουν ακόμη πιο σκληρούς όρους. Εμείς, όμως, οι υπόλοιποι;
ΤΙ συμβαίνει, π.χ., με όσους θεωρούν το μνημόνιο αναγκαίο κακό γιατί διαφορετικά η Ελλάδα θα είχε οδηγηθεί στη χρεοκοπία; Ή πάλι σε ποια παράταξη τοποθετείται ένας πολίτης που δεν του αρέσει το μνημόνιο, αλλά από τη στιγμή που ψηφίστηκε θεωρεί ότι πρέπει να εφαρμοστεί για να μη βρεθούμε έξω από την ΟΝΕ;
ΕΚΤΟΣ από τους βουλευτές, βλέπετε, οι οποίοι τελικώς πρέπει να πουν ένα «ναι» ή ένα «όχι», οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε την πολυτέλεια να υιοθετούμε και να εκφράζουμε πιο σύνθετες απόψεις που δεν μπορούν να συρρικνωθούν σε μια λογική μαύρου- άσπρου. Αυτός είναι και ο πλούτος της Δημοκρατίας που μας επιτρέπει παρά τις διαφωνίες μας να συμβιώνουμε πολιτισμένα. Ακόμη και να ψηφίζουμε έναν καλό δήμαρχο που δεν ανήκει στο κόμμα μας!
ΣΟΦΙΣΤΕΙΕΣ; Μάλλον όχι. Γιατί κατά καιρούς έχουμε πληρώσει ακριβά τέτοιου είδους διαχωριστικές γραμμές. Κατ΄ εξοχήν οι αντιμνημονιστές της Αριστεράς άλλωστε θα έπρεπε να θυμούνται τον καιρό όπου η εθνικοφροσύνη είχε καταδικάσει εκατοντάδες χιλιάδεςπολιτών να ζουν στο περιθώριο.
ΤΟ ότι από την Αριστερά πάει να αναβιώσει σήμερα ένα νέο είδος αριστερής εθνικοφροσύνης μαρτυρεί ασφαλώς πολλά για τη σταλινική νοοτροπία των ηγετικών στελεχών της. Δείχνει όμως ταυτόχρονα και το οριστικό της διαζύγιο από κάθε λογική δημιουργικών πολιτικών συνθέσεων: το πρωτεύον δεν είναι να βγουν καλοί δήμαρχοι αλλά στελέχη που με βεβαιότητα όταν το κόμμα το απαιτεί θα υπογράφουν ψηφίσματα κατά της τρόικας. ...ΕΚΤΟΣ κι αν όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο από δικαιολογίες για τη δεύτερη Κυριακή!
Π.Καψής-ΤΟ ΒΗΜΑ