Η Παιδεία κάτω από τη βάση

Φανταζόμαστε ότι η κυβέρνηση θα είναι πολύ ευχαριστημένη που γέμισε τις άδειες θέσεις στα ΤΕΙ με μαθητές που παρέδωσαν λευκές κόλες. Οι μανάδες και οι πατεράδες θα λένε ότι έχουν γιο ή θυγατέρα που σπουδάζει (να μην πάνε χαμένα και τα δίδακτρα των φροντιστηρίων), οι καθηγητές θα έχουν μαθητές, οι επαρχιακές πόλεις πελατεία για τα μαγαζιά τους και οι ίδιοι οι μαθητές ένα σκοπό για να συνεχίσουν την άκοπη προσπάθειά τους προς την επαγγελματική τους ολοκλήρωση. Κι ύστερα θέλουμε, μα τον Πανάρετο, μία «άλλη» Ελλάδα. Τρομάρα μας...

Είπαμε να αφήσουμε μία μέρα να περάσει για να ξεθυμάνουμε. Τόσο καιρό οι πράσινοι ινστρούχτορες της Παιδείας τσακώνονταν για το αν έπρεπε να καταργηθεί η βάση του 10 ή όχι για τις εισαγωγικές στα Ανώτερα και Ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Το αποτέλεσμα το είδαμε. Πέρασαν σε σχολές μαθητές που παρέδωσαν μία λευκή κόλλα χαρτί. Αλήθεια, τι είδους επιστήμονες θα γίνουν αυτά τα παιδιά, όταν η Πολιτεία τους έχει επιβραβεύσει για το γεγονός ότι δεν κόπιασαν; Τους ανοίγει τις πόρτες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, μόνο επειδή κατάφεραν να γράψουν το όνομά τους...

Δεν είναι δυνατόν να πετύχουμε τον πολυπόθητο στόχο της ανάπτυξης δίχως να έχουμε ένα καλά οργανωμένο εκπαιδευτικό σύστημα που να προάγει την έρευνα και να παράγει αποτέλεσμα. Κι είναι γνωστό σε όλους, το βιώνουμε καθημερινά, ότι η Παιδεία πάσχει εδώ και χρόνια. Θα περιμέναμε, λοιπόν, τα δύο μεγάλα κόμματα να συμφωνούσαν σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα εθνικής ανασυγκρότησης σε κρίσιμους τομείς, όπως είναι η Παιδεία και η Υγεία. Αντί γι΄ αυτό παρατηρούμε χρόνια τώρα ανούσιες αντιπαραθέσεις και μία αστεία και καταστροφική διαχείριση αυτών των θεμάτων. 

Ο κ. Πανάρετος επέμενε από την πρώτη στιγμή στην κατάργηση της βάσης του 10. Η κυρία Διαμαντοπούλου, η προϊστάμενη υπουργός του, έχει ευθύνη για το γεγονός ότι αποδέχτηκε την πρόταση, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι αρχικά είχε εκφράσει τη διαφωνία της. Δεν είναι όμως αυτή η ουσία. Όσα συνέβησαν με τη βάση του 10 είναι ένα ακόμη σύμπτωμα μιας χρόνιας πάθησης. 

Η κυρία Γιαννάκου είχε πάρει γενναίες πρωτοβουλίες, αλλά έμεινε δραματικά μόνη. Στο τέλος της γύρισαν την  πλάτη ακόμη και οι συνάδελφοί της στην τότε κυβέρνηση. Όποιος τολμήσει να θίξει «κεκτημένα» στο χώρο της Παιδείας, αντιμετωπίζεται από το «σύστημα» ως λεπρός. Το πιο ασφαλές πολιτικά είναι να μην κάνει κανείς το παραμικρό και να ανέχεται μία κατάσταση που αναπαράγει την κρίση. 

Που να σταθούμε; Στο «δημοκρατικό» δικαίωμα των μαθητών να κάνουν καταλήψεις, στο ότι τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα έχουν γίνει γκέτο περιθωριακών κοινωνικών ομάδων, στα χρήματα που πληρώνει ο γονιός στην Παραπαιδεία, στο γεγονός ότι τα σχολεία δεν έχουν προσωπικό και την ίδια ώρα γίνονται μετατάξεις χιλιάδων εκπαιδευτικών σε άλλες υπηρεσίες, στην έλλειψη συστήματος αξιολόγησης σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, στο χάος που χωρίζει την εκπαιδευτική διαδικασία με τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας;

Η Παιδεία είναι ένας μεγάλος ασθενής και χρειάζεται να σκύψουμε όλοι από πάνω του και να δώσουμε τις λύσεις που απαιτούνται. Κι η λύση δεν μπορεί να είναι να περνάνε με λευκή κόλλα οι μαθητές στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ. Αυτό σίγουρα όχι...

Θανάσης Μαυρίδης

www.capital.gr