Το εγκεφαλικό και ο... Σταύρος

«Καλημέρα, από το σέρβις τηλεφωνώ. Λοιπόν, πρέπει να αλλάξουμε αμορτισέρ και τακάκια μπρος πίσω, λαστιχάκια βενζίνης και φρένων και υαλοκαθαριστήρες. Το σύνολο είναι 1.300 ευρώ και με τα εργατικά περίπου 1.900. Να προχωρήσουμε;» Μου πήρε κάποια δευτερόλεπτα να συνέλθω, καθώς ο πρόλογος αφορούσε το Ι.Χ. μου που πήγα προχθές -άνευ βλάβης- στην αντιπροσωπεία για το σέρβις των 45.000 χλμ. «Οχι, βέβαια» αναφώνησα και ευτυχώς γρήγορα κατάλαβα ότι το διχίλιαρο ήταν «προαιρετικό». «Τα μπροστινά τακάκια βγάζουν άλλα 10-15.000 χλμ.» μου είπαν, «τα αμορτισέρ μπορείτε να τα αλλάξετε και αργότερα», ενώ στην παρατήρησή μου ότι «μια χαρά είναι οι καθαριστήρες», η απάντηση ήταν ότι... έρχεται χειμώνας. Για να μην πολυλογώ, η λυπητερή «περιορίστηκε» στα 491 ευρώ, ενώ εμβρόντητος αργότερα συνειδητοποίησα ότι τόσο κόστισαν (πέραν των πίσω «τακακίων»), τα γνωστά: λάδια, φίλτρα, ΦΠΑ και βεβαίως τα εργατικά…
Δεν θα σας εξιστορούσα όσα σίγουρα κι εσείς έχετε υποστεί σε κάποιο σέρβις του αυτοκινήτου σας, αν δεν μου συνέβαινε επιπλέον το εξής απίστευτο: Παραλαμβάνοντας το Ι.Χ., ζήτησα μια προσφορά για την αλλαγή των φθαρμένων ελαστικών μου. Κρατηθείτε: 800 ευρώ(!) μου είπε ο υπάλληλος ότι τα χρεώνει η εξουσιοδοτημένη αντιπροσωπεία και προλαβαίνοντας την αντίδρασή μου, μού ψιθύρισε: «Πηγαίντε έξω να τα αλλάξετε. Θα βρείτε ακριβώς τα ίδια λάστιχα στη μισή τιμή»...
Εφυγα όχι μόνον εξοργισμένος με τον εαυτό μου (είναι τόσο εξόφθαλμο πια ότι οι αντιπροσωπείες προσπαθούν να βγάλουν τα σπασμένα μέσω των σέρβις), αλλά και απορημένος για την πρωτοβουλία του νεαρού. Είναι δυνατόν, αναρωτήθηκα, ο υπάλληλος μιας αντιπροσωπείας να μου ομολογεί ευθαρσώς ότι η εταιρεία του με κλέβει, προτρέποντάς με να αποταθώ στην αγορά για να γλιτώσω;
Σκεπτόμενος πιο ψύχραιμα την κίνηση του νεαρού, μού φάνηκε εντέλει υγιής. Διότι επί της ουσίας ο υπάλληλος είπε αυτό που δυστυχώς δεν έχει αντιληφθεί η εταιρεία του, όπως και τόσες άλλες ελληνικές επιχειρήσεις. Οτι, δηλαδή, στην πρωτόγνωρη κρίση που διανύουμε θα επιβιώσουν μόνον εκείνοι που θα προσαρμοσθούν στις νέες συνθήκες. Το περιβόητο «value for money» (σχέση τιμής - ποιότητας παροχής) επιτέλους το αντιληφθήκαμε και στην Ελλάδα και δεν είναι τυχαίο π.χ. που ολοένα και περισσότεροι ρίχνουν μαύρη πέτρα στα πανάκριβα (και άθλια) εστιατόρια που πήγαιναν, προτείνοντας στις παρέες τους ένα εξαιρετικό ταβερνάκι με απίστευτα χαμηλές (δηλαδή πραγματικές) τιμές.
Με άλλα λόγια, ήρθε ο καιρός της επιστροφής μας και στον «Σταύρο». Στον «συνεργιά» της περιοχής μας που σνομπάραμε τα τελευταία χρόνια, επειδή οι «εξουσιοδοτημένοι» μας έπεισαν πως μόνον εκείνοι είχαν το μηχάνημα για τον... εγκέφαλο του Ι.Χ. μας. Μεσούσης της κρίσης συνειδητοποιούμε σιγά σιγά ότι εγκέφαλο έχουμε κι εμείς...
Κ.Ζούλας-Καθημερινή