Της Δεξιάς το κάγκελο!..

Υπάρχουν δύο διαφορετικοί τρόποι να διαβάσει κανείς την επιστολή του Κ. Καραμανλή προς την Προανακριτική Επιτροπή για το Βατοπαίδι.

Σύμφωνα με τον πρώτο, ο επιστολογράφος διαπιστώνει ότι τίποτε ως τώρα δεν έχει αντικρούσει όσα έχει ήδη πει για το Βατοπαίδι, άρα κακώς τον ρωτούν και κακώς τον εμπλέκουν.

Σύμφωνα με τον δεύτερο, ο επιστολογράφος προβιβάζει το Βατοπαίδι σε «πολιτική σκευωρία», η οποία εξυφάνθηκε για να πλήξει τον ίδιο και την κυβέρνησή του.

Η πρώτη ανάγνωση παραπέμπει σε έναν άνθρωπο που φροντίζει για την υστεροφημία του. Η δεύτερη σε έναν πολιτικό που εκκαθαρίζει το παρελθόν επειδή ετοιμάζει το μέλλον.

Είναι αλήθεια, όμως, ότι κανέναν δεν θα απασχολούσε το βαθύτερο νόημα της επιστολής Καραμανλή , αν η παράταξή του δεν βρισκόταν σε τόσο δραματική κατάσταση. Δεν είναι μόνο η επόμενη μέρα μιας βαριάς εκλογικής ήττας- τέτοιες είχε υποστεί και το 1981 και το 1993, χωρίς ανάλογες επιπτώσεις. Είναι η αίσθηση ότι βρίσκεται σε διαδικασία αποσύνθεσης.

Η διαδικασία αυτή προέκυψε προφανώς από την κυβερνητική αποτυχία και την εκλογική ήττα. Αλλά και από άλλους δύο πρόσθετους παράγοντες. Πρώτον, από τη διαμόρφωση μιας «Δεξιάς της Δεξιάς» ως υπαρκτής πολιτικής δύναμης. Κακά τα ψέματα, ο ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη αποτελεί το μεγαλύτερο πολιτικό «success story» της τελευταίας δεκαετίας. Ξεκίνησε περίπου σαν κίνημα του Μπρανκαλεόνε και κατέληξε να γίνει κανονική κοινοβουλευτική δύναμη αυξάνοντας τα ποσοστά του σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις.

Δεύτερον, από την αδυναμία της (ηττημένης) ΝΔ να διατηρήσει την ενότητά της μετά την αποχώρηση του Κ. Καραμανλή. Η λαϊκή και η φιλελεύθερη πτέρυγα της κεντροδεξιάς παράταξης που συγκρότησε ο θείος του οδεύουν στον χωρισμό, ενώ η αδυναμία συνύπαρξης του ΑντώνηΣαμαρά και της Ντόρας Μπακογιάννη λειτούργησε περίπου ως καταλύτης του διαζυγίου.

Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, όλοι αυτοί μαζί με το ζόρι συγκινούν πλέον ένα 30% του εκλογικού σώματος, ποσοστό που κινδυνεύει σοβαρά να αποτυπωθεί στον α Δ γύρο των περιφερειακών εκλογών. Να θυμίσω επίσης ότι οι δύο υποψηφιότητες της Δεξιάς ( Β. Κικίλιας και Αδ. Γεωργιάδης ) αθροίζουν στην Αττική ένα 23%-24%, όταν οι αριστερές υποψηφιότητες Ι. Δημαρά, Αλ. Μητρόπουλου, Αλ. Αλαβάνου και Γρ. Ψαριανού προσεγγίζουν το 35%.

Γιατί αυτή η διαδικασία αποσύνθεσης; Για όλους τους λόγους που προαναφέραμε, αλλά και για έναν εξίσου σημαντικό.

Οι μεγάλες παρατάξεις στη χώρα μας είναι πολιτικοί σχηματισμοί, αλλά και σχέδια εξουσίας. Το ΠαΣοΚ μπόρεσε να βγει από την κρίση του μόνο και μόνο επειδή, διατηρώντας την ενότητά του ως πολιτικού σχηματισμού, διατήρησε και την προοπτική του ως σχεδίου εξουσίας. Οταν η εξουσία παύει να λειτουργεί ως συνεκτικός ιστός, τότε παίρνουν το πάνω χέρι οι φυγόκεντρες δυνάμεις- προσωπικές ή ιδεολογικές, αδιάφορο...

Σε αυτό το σημείο βρίσκεται τώρα η Δεξιά. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει συλλογικό σχέδιο εξουσίας, η πολιτική εξελίσσεται σε διαγωνισμό τιριτόμπας. Οταν δεν έχεις κάτι να σε ενώνει, βρίσκεις πολλά που σε χωρίζουν. Ο Σαμαράς εναντίον της Ντόρας και αντιστρόφως, ο Καραμανλής στο περίμενε, ο Καρατζαφέρης εναντίον όλων, άντε να βγάλεις άκρη. Δεν είναι τυχαίο ότι σε ανάλογες διαδικασίες αποσύνθεσης επιδίδεται (αν και με μεγαλύτερη διαλυτική ικανότητα...) και η Αριστερά, άλλη μια παράταξη που δεν διαθέτει χειροπιαστή προοπτική εξουσίας. Είναι αλήθεια, βεβαίως, ότι τα σχέδια εξουσίας δεν αποφασίζονται σε κάποιο κομματικό κονκλάβιο. Ή υπάρχουν και συγκινούν τον κόσμο ή δεν υπάρχουν. Ο Γ. Παπανδρέου δεν εξελέγη επειδή ξετρέλανε τον κόσμο με το πρόγραμμα του ΠαΣοΚ, ούτε επειδή είμαστε βέβαιοι ότι είχε μια λύση για όλα τα προβλήματα, κάθε άλλο. Εξελέγη επειδή πολλοί αισθάνθηκαν ή πίστεψαν ότι μπορεί να αποδειχθεί καλύτερος από την τότε κυβέρνηση.

Αυτό δεν ξέρω πώς μπορεί να το κατακτήσει η Δεξιά, εκτός αν ανακύψουν συνθήκες εθνικής καταστροφής- πράγμα το οποίο, ελπίζω, ουδείς θέλει να διανοείται... Και γι΄ αυτό περιορίζονται τώρα σε μια αναμέτρηση εσωτερικής επικυριαρχίας, η οποία δεν πιστεύω να ενδιαφέρει κανέναν άλλον πέρα από τους ίδιους.

Αν ο Κύριος αγαπάει ακόμη «τη Δεξιά του», θα φροντίσει από αυτήν την αναμέτρηση να βγει τουλάχιστον κάποιος νικητής, μπας και συμμαζέψει το μαγαζί. Αν, όμως, τους έχει ακόμη άχτι, θα παρατείνει τις εχθροπραξίες μέχρι τελικής διαλύσεως. Ακόμη και με κίνδυνο να γίνει «της Δεξιάς το κάγκελο»...


Γ.Πρετεντέρης-ΤΟΒΗΜΑ