Μονάρχες

Αναλαμβάνει, λέει, την πολιτική ευθύνη. Εντάξει, παιδιά. Εφταιξα. Λάθος πρόσωπα. Λάθος αυλικοί. Λάθος συνεργάτες. Λάθος τακτική.

Μea culpa. Ουδείς αλάνθαστος. Είπε και καθάρισε. Τόσο εύκολα. Τόσο άνετα. Τόσο σύντομα. Η «πολιτική ευθύνη» το άσυλο ανικανότητας, εξαπάτησης, διαφθοράς και διαπλοκής. Με μηδενικό τίμημα. Ενίοτε δε και με βραβείο σταράτης συμπεριφοράς. Είδες ο Καραμανλής; Τα παίρνει όλα πάνω του. Αρχηγός με τα όλα του. Ετσι μ΄ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Και αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Και δίνει το καλό παράδειγμα πολιτικού που δεν μασάει τα λόγια του. Περίφημα. Ας πούμε τώρα ότι είσαι μικροεπιχειρηματίας. Εχω συγκεκριμένη περίπτωση στον νου μου, γι΄ αυτό αναφέρομαι σ΄ αυτό το παράδειγμα. Είσαι λοιπόν επιχειρηματίας. Και από λάθος εκτιμήσεις και επιπόλαιες επιλογές καταλήγεις μια μέρα στην καταστροφή. Πληρώνεις τους πιστωτές σου, βάζεις λουκέτο στο μαγαζί σου, ξεπουλάς την ακίνητη περιουσία σου και επιστρέφεις στην καλύβα του πατέρα σου. Φανταστείτε τώρα. Αυτός ο χρεοκοπημένος και από τα δάνεια πνιγμένος να καθάριζε με τους πιστωτές του με τη φράση «αναλαμβάνω εξ ολοκλήρου την ευθύνη μου». Αντε γεια. Τα λέμε μια άλλη φορά. Θα τον σφραγίζανε στη φυλακή με ζουρλομανδύα ριγωτό. Γι΄ αυτό η ιδιότητα του πολιτικού στη συνείδηση κάθε απλού πολίτη είναι συνώνυμο ιδιοτέλειας, διαπλοκής, συναλλαγής και πλήρους, από κάθε τίμημα, απαλλαγής. Αλλά και γι΄ αυτό ο πολίτης είναι εθισμένος σ΄ αυτή την παρανοϊκή «λογική». Και γι΄ αυτό, επειδή τίποτε δεν αλλάζει, πορεύεται χωρίς να φωνάζει και χωρίς ο ίδιος ν΄ αλλάζει. Ετσι, σου λέει, είναι. Ο πολιτικός υπεράνω νόμων, κανόνων και τιμωριών. Ετσι είναι και έτσι πάντα θα είναι. Τον Πρωθυπουργό τον στέλνεις σπίτι του, δεν τον κλείνεις στη φυλακή. Καθιερώθηκε αυτό. Πάει, τέλειωσε. Ο άγραφος κανόνας. Το ρόπαλο του νόμου για τους πληβείους. Ασυλία, καλοπέραση και εξουσία για την αριστοκρατία. Η μοναρχία των Γλύξμπουργκ γκρεμίστηκε. Οι εκλεγμένοι μονάρχες θριαμβεύουν! 
Δ.Δανίκας-ΤΟ ΒΗΜΑ