Με συγχωρείτε, αλλά δεν θα πάρω...

Δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν. Είτε εμείς πράγματι αδυνατούμε να κατανοήσουμε τις πολιτικές θέσεις των δύο κομμάτων εξουσίας ή αμφότερα μας θεωρούν παντελώς ηλιθίους. Ο κ. Σαμαράς έθεσε το πολιτικό «διακύβευμα» των εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση, ζητώντας από τους ψηφοφόρους να αποδοκιμάσουν με την ψήφο τους το «επάρατο» Μνημόνιο. Ταυτόχρονα αρνήθηκε ότι θα ζητήσει βουλευτικές εκλογές σε περίπτωση νίκης των «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, δηλώνοντας πως το ΠΑΣΟΚ θα αναγκαστεί να προσφύγει πρόωρα στις κάλπες. Ο κ. Παπανδρέου, που αρχικά είχε θέσει ως διακύβευμα τον «Καλλικράτη», αιφνιδίως τις τελευταίες ημέρες έκανε στροφή 180 μοιρών. Από το αποτέλεσμα της μεθεπόμενης Κυριακής απειλείται με ανατροπή ολόκληρη η μέχρι τώρα πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Συνεπώς η κυβέρνηση μεταβάλλει τις αυτοδιοικητικές εκλογές περίπου σε ψήφο εμπιστοσύνης των πολιτών για τα μέχρι σήμερα πεπραγμένα της.
Είναι φανερό ότι και τα δύο κόμματα αποποιούνται με τρόπο απαράδεκτο τον ρόλο τους. Ο λαός δεν τα ανέδειξε στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση για να του θέσουν, μόλις ένα χρόνο μετά, δίλημμα ανανεώσεως ή μεταβιβάσεως της εμπιστοσύνης του. Διότι, τι μας λέει, π. χ., ο κ. Σαμαράς; Καταψηφίστε τους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ, αποδοκιμάζοντας έτσι το Μνημόνιο και αποδυναμώνοντας την κυβέρνηση στην εφαρμογή του. Ετσι, η ίδια θα υποχρεωθεί να καταφύγει πρόωρα στις κάλπες. Ο ίδιος, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, δεν αναλαμβάνει ευθέως την ευθύνη των πρόωρων εκλογών, αλλά τη μεταθέτει σε μας· τους ψηφοφόρους. Και καλά η αντιπολίτευση. Αυτή είχε (κακώς) πάντοτε το ελαφρυντικό της υπερβολής και της μειωμένης ευθύνης. Η κυβέρνηση, όμως, με ποιο δικαίωμα απαιτεί να ανανεώσουμε την εμπιστοσύνη μας στις 7 Νοεμβρίου, ενώ η εντολή μας ισχύει για άλλα τρία χρόνια; Προφανώς και αυτή μεταθέτει την ευθύνη για την έκβαση του έργου της σε μας· τους ψηφοφόρους.
Οι πολιτικοί εγκέφαλοι της Ρηγίλλης και του Μαξίμου προφανώς δεν σκέφθηκαν κάτι το απλό. Οτι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι δεν είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν την ευθύνη του κ. Σαμαρά και του κ. Παπανδρέου, για ό, τι πρόκειται να συμβεί μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Δικά τους είναι τα διλήμματα, οι επιλογές και -προπαντός- οι ευθύνες. Οι ψηφοφόροι αυτοί, αλλά και οι λοιποί εκλογείς, φυσικά δεν είναι οπαδοί της τρόικας και λάτρεις του Μνημονίου. Η ευθύνη τους για τη σημερινή κατάντια της χώρας μπορεί να συνδέεται με τις εκάστοτε επιλογές των κυβερνώντων, αλλά ουδεμία σχέση έχει με τον τρόπο που αυτοί άσκησαν την εξουσία. Μειωμένη είναι και η ευθύνη τους για την «κατ’ εξακολούθησιν» εξαπάτησή τους, με δεδομένο ότι η επιλογή τους είχε περιοριστεί, τουλάχιστον κατά τα τελευταία 30 χρόνια, μεταξύ αναξιόπιστων ή ανεπαρκών πολιτικών ηγετών. Οπότε και «όφειλαν» να ψηφίσουν ευμετάβολα -από την άποψη αρχών, αξιών και πολιτικής συνέπειας- κόμματα.
Κάπως έτσι φθάσαμε στο σημείο οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς να ζητούν σήμερα να επωμισθούμε την ευθύνη όχι μόνον της ανάθεσης, αλλά και της διαχείρισης της εξουσίας (!). Σκέπτομαι τη στιγμή που τη μεθεπόμενη Κυριακή θα μπω στο εκλογικό παραβάν για να «επιλέξω», μεταξύ των υποψηφίων ΠΑΣΟΚ και Ν. Δ. Η λαϊκή έκφραση «με συγχωρείτε, αλλά δεν θα πάρω» μου έρχεται αυθόρμητα, έχοντας δίπλα μου και τον κάλαθο των αχρήστων.
Στ.Ζούλας-Καθημερινή