Ολόκληρη η ομιλία της κ. Αντωνίου έχει ως εξής:
«Η συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2011, δεν μοιάζει με καμία από αυτές που έχουν γίνει στο παρελθόν. Ζούμε στη δίνη της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης που έχει αντιμετωπίσει η χώρα μας στη μεταπολεμική περίοδο. Πρόκειται για μια κρίση, που ξεκίνησε ως κρίση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά εξελίχθηκε στη συνέχεια σε δημοσιονομική κρίση για τα κράτη και σε κρίση για το διεθνές πολιτικό σύστημα. Η κρίση αυτή είχε συγκεκριμένη πολιτική αφετηρία και ταυτότητα: την ιδεολογία του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, που ήθελε τις αγορές να λειτουργούν ασύδοτα, χωρίς αρχές, χωρίς κανόνες, χωρίς έλεγχο.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να είναι σήμερα το διεθνές πολιτικό σύστημα έρμαιο στους ανέμους και τις επιταγές των διεθνών αγορών, χωρίς την αναγκαία βούληση και αποφασιστικότητα να αντιδράσει και να επιβάλει θεσμούς και κανόνες οικονομικής διακυβέρνησης.
Η διεθνής κρίση βρήκε την Ευρώπη σε φάση αδυναμίας. Οι συντηρητικές δυνάμεις που έχουν την πλειοψηφία, αντιδρούν σθεναρά στην θεσμική και δημοκρατική ολοκλήρωσή της. Και φτάσαμε στο παράδοξο, να υπάρχει κοινό νόμισμα, χωρίς να υπάρχει κοινή οικονομική πολιτική. Αντί για την ιδέα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, πρυτανεύουν κοντόφθαλμοι εθνικοί εγωισμοί και επιμέρους στρατηγικές των ισχυρότερων χωρών. Αυτό το είδαμε και στην δική μας περίπτωση. Έπρεπε να φτάσει ο κόμπος στο χτένι για να πειστούν κάποιοι εταίροι μας να συμφωνήσουν στο μηχανισμό διάσωσης. Το ίδιο έργο βλέπουμε σήμερα να επαναλαμβάνεται με τα θέματα της επιμήκυνσης και των ευρωομολόγων.
Όμως η κρίση δεν βρήκε μόνο την Ευρώπη αντιμέτωπη με τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες της. Βρήκε και την Ελλάδα ανοχύρωτη και αποδυναμωμένη. Ασφαλώς και υπάρχουν διαχρονικές πολιτικές ευθύνες για την εξέλιξη του χρέους, για τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας μας, για το μοντέλο ανάπτυξης που ακολουθήθηκε στη μεταπολίτευση και για τα φαινόμενα σπατάλης, πελατειακού κράτους και κακής διαχείρισης του δημοσίου χρήματος.
Όμως καμία κυβέρνηση στο παρελθόν δεν παρέδωσε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και σε πλήρη διεθνή αναξιοπιστία, για να δραπετεύσει τελικά από την εξουσία, όπως έκανε η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή.
Η δημοσιονομική και οικονομική κατάρρευση την εξαετία 2004-2009, ήταν ολοκληρωτική.
Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε από 168 σε 298 δις ευρώ. 130 δις επάνω!
Το έλλειμμα έφτασε από το 5,6% στο 15,4%, 10 μονάδες πάνω!
Ο ρυθμός ανάπτυξης έπεσε από το 6% στο -2,3%. 8,3 μονάδες κάτω!
Η ανταγωνιστικότητα της χώρας μας κατρακύλησε από την 35η θέση στον κόσμο, στην 71η. 36 θέσεις κάτω.
Η σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, αντί να απολογηθεί για όλα αυτά, αρνείται ότι υπήρξε καν έγκλημα και υποστηρίζει ότι μπορεί να μηδενίσει το έλλειμμα μέσα σε 18 μήνες, με τη μαγική συνταγή που διαθέτει και μάλιστα χωρίς να πονέσει κανένας. Δεν χρειάζεται να πω τι συμπεράσματα βγάζουν οι πολίτες από τέτοιες δηλώσεις.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα το μεγάλο εθνικό μας στοίχημα είναι να αποτρέψουμε τον εφιάλτη της χρεοκοπίας. Η μάχη όμως που έχουμε να δώσουμε δεν είναι μόνο απέναντι στον κακό μας εαυτό και στις λάθος επιλογές του παρελθόντος. Είναι και η μάχη απέναντι στις επιδιώξεις των διεθνών αγορών και των εξωθεσμικών κέντρων, που θέλουν σήμερα να επιβάλλουν τη δική τους ατζέντα σε κράτη και κοινωνίες. Η απαξίωση των πολιτικών θεσμών και η μείωση του ρόλου τους αποτελεί στρατηγική επιλογή και εργαλείο αυτών των δυνάμενων προκειμένου να εδραιώσουν το δικό τους ρόλο.
Όμως οι θεσμοί της πολιτικής και της Δημοκρατίας (με τις όποιες αδυναμίες τους), αποτελούν σήμερα τη μοναδική ασπίδα προστασίας που μπορεί να έχουν οι πολίτες και ιδιαίτερα οι πιο αδύναμοι σε ό,τι απειλεί τα δικαιώματά τους και την κοινωνική συνοχή. Αυτή η ασπίδα βέβαια για να είναι αποτελεσματική έχει ως προϋπόθεση ισχυρούς πολιτικούς θεσμούς – ισχυρά κόμματα, ισχυρά συνδικάτα, ισχυρό κοινοβούλιο - και όχι το κάψιμο της Βουλής, όπως ζητάει ένα ακραίο σύνθημα τυφλής διαμαρτυρίας. Μπορεί να είναι ακραίο αλλά, δεν είναι πρωτόγνωρο. Το κάψιμο της Γερμανικής Βουλής το 1933 όρισε και το πέρασμα στη ναζιστική δικτατορία.
Σήμερα στη χώρα μας δεν υπάρχει ο κίνδυνος επιβολής δικτατορικών λύσεων. Όμως η αποτροπή της οικονομικής χρεοκοπίας και των συνεπειών της για την κοινωνία που είναι το ζητούμενο, συνδέεται άρρηκτα με την αποτροπή χρεοκοπίας της ίδιας της Δημοκρατίας. Η ευθύνη και για τα δύο, αφορά ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα, όλες τις ηγεσίες κι όχι μόνο την κυβέρνηση. Αφορά τη βουλή και τα κόμματα, την αυτοδιοίκηση, τα συνδικάτα και τα Μέσα Ενημέρωσης,
τους φορείς εκπροσώπησης των πολιτών, τα κοινωνικά κινήματα, αλλά και τους bloggers του διαδικτύου.
Σήμερα δεν μπορούμε να συζητάμε με τους πολιτικούς όρους που συζητούσαμε στο παρελθόν. Σήμερα συζητάμε υπό το καθεστώς των σκληρών όρων που μας έχουν επιβάλει οι δανειστές μας, οι διεθνείς αγορές, η επιθετικότητα των κερδοσκόπων και η διεθνής κρίση που μας ξεπερνά ως χώρα. Αυτό οδήγησε ώστε ο φετινός προϋπολογισμός να είναι ένας υποχρεωτικός προϋπολογισμός, που χρειάζεται μεγάλη προσοχή και αυστηρή συνέπεια στην υλοποίησή του. Το 2011 είναι η χρονιά που η κυβέρνηση θα πρέπει να επιτύχει στα δύσκολα: στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, στη δραστική μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης και της σπατάλης στο χώρο της υγείας, στην περαιτέρω περιστολή των καταναλωτικών δαπανών στο δημόσιο τομέα, στην απαλλαγή των ελλήνων φορολογουμένων από τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ, στις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές που δεν έγιναν για δεκαετίες στην Ελλάδα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Για να γίνουν όμως όλα αυτά χρειάζεται οι πολίτες να δουν και να πιστέψουν πρώτον, στην ορθότητα των μέτρων και δεύτερον, στη δίκαιη και αναλογική κατανομή των βαρών. Το πολιτικό σύστημα από την πλευρά του θα πρέπει να κάνει την αυστηρή αυτοκριτική του με έργα και όχι με λόγια.
Κι αυτό, επειδή οι πολίτες γνωρίζουν ότι ποτέ δεν ήταν όλοι στο ίδιο πάρτι καλεσμένοι, και επειδή ποτέ δεν τα έτρωγαν όλοι μαζί. Γι’ αυτό απαιτούν ο λογαριασμός να πάει στη σωστή διεύθυνση. Ο ελληνικός λαός ποτέ δεν ήταν φυγόπονος. Το στοίχημα σήμερα δεν είναι για το λαό. Είναι για τις ηγεσίες του. Γι’ αυτό το ξεπέρασμα της κρίσης είναι ιστορικό χρέος όλων μας απέναντι στους πολίτες.
