Όσο υπάρχουν άνθρωποι

Ο,τι λάµπει δεν είναι χρυσός και το ότι είναι Χριστούγεννα δεν σηµαίνει ότι είναι και γιορτή. Τουλάχιστον για όλους. Πίσω από τη βιτρίνα των ηµερών υπάρχει µια πραγµατικότητα που τροµάζει – όποιον έχει το κουράγιο να την αντιµετωπίσει. Αυτές τις µέρες δεν θα βγουν όλοι στα µαγαζιά. ∆εν θα ψωνίσουν όλοι. ∆εν θα έχουν τη χαρά της γιορτής όλοι. Πολλοί άνθρωποι δεν θα «κάνουν Χριστούγεννα»–ούτε και φέτος. Πολλά παιδιά δεν περιµένουν κανέναν Αϊ-Βασίλη να τους φέρει κάτι. Κανείς δεν θα χτυπήσει την πόρτα πολλών ηλικιωµένων. Πολλέςοικογένειες δεν θα καθήσουν στο τραπέζι µε γαλοπούλα και µελοµακάρονα γιατί δεν έχουν. Αλλοι που έχουν, δεν έχουν συντροφιά,συγγενείς, φίλους, απλώς δεν θα τους θυµηθεί κανείς. Η µοναξιά αυτέςτις µέρες είναι αβάσταχτη. ∆εν υπάρχουν µόνο οι στολισµένοι δρόµοι και οι βιτρίνες. Στα ορεινά χωριά της Αρτας, στα νησιά της άγονης γραµµής, στις γειτονιές της Αθήνας υπάρχουν νησίδες απόλυτης ανέχειας. Και οι πληθυσµοί τωνµεταναστών σέρνονται αυτή την εποχή στο περιθώριο της κοινωνίας και προσπαθούν να δώσουν τηνεντύπωση ότι πίσω από τα θλιµµένα µάτια των παιδιών τους υπάρχουν άνθρωποι.

Χριστουγεννιάτικο µελό;Καθόλου. ∆ιστακτική υπενθύµιση ότι οι άνθρωποι της διπλανήςπόρτας έχουν την ανάγκη µας αυτές τις µέρες. Να µην τους ξεχάσουµε. ∆εν θέλουν ποτέ περισσότερα από όσα µπορούµε να δώσουµε. Εναµικρό παιχνίδι για τα παιδιά τους. Μια διακριτική οικονοµική ενίσχυσηγια να µπουν σε σούπερ µάρκετ. Μια ελπίδα ότι κάτι µπορεί να είναι καλύτερο αυτές τις µέρες. Ισως αρκεί µόνο ένα χτύπηµα στην πόρτα και µια ευχή για τον καινούργιο χρόνο. Ενα χαµόγελο στους δυστυχείς των φαναριών. Ένα βλέµµα συγκατάβασης στον µετανάστη που γυρνάει σαν δαρµένο σκυλί, χωρίς ελπίδα. ∆εν κοστίζει να προσφερθεί κάποιος να κάνειτα ψώνια στην ηλικιωµένη κυρία του διπλανού διαµερίσµατος. Να βρει µια θέση στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι για τον υπερήλικο του ισογείου. Να επισκεφθεί έναν ξεχασµένο συγγενή σ’ ένα γηροκοµείο. Να προσφέρει την αγκαλιά της φιλοξενίας του στις οικογένειες των φίλων που δεν ζουν πλέον. ∆εν είναι φιλανθρωπία. Είναι η στοιχειώδης ένδειξη ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι υπάρχει ελπίδα. Αλλωστε, όπως έλεγε η Μητέρα Τερέζα, «στη ζωή υπάρχουν µόνο µικρά πράγµατα µε µεγάλη αγάπη». 
Γ. Λακόπουλος-ΤΑ ΝΕΑ