Ταφόπλακα

Μια τυφλή, άναρχη, ασύμμετρη και τις περισσότερες φορές υποκριτική μανία καταστροφής απλώνεται σαν αόρατο φάντασμα σε κάθε γωνιά αυτής της δύσμοιρης χώρας. Μια καταστροφή επικών διαστάσεων, με τη μορφή εμφυλίου πολέμου από μικρές, διαφορετικών συμφερόντων, παρατάξεις. Τόσο μικρές που αρκετές από αυτές είναι εντελώς ατομικές. Περίπου σαν να λέμε ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Ενα τελευταίο παράδειγμα από προσωπικό περιστατικό. Οταν τις προάλλες μια φίλη έσπρωξε στο e-mail μου το μήνυμα μιας δικής της φίλης. Που έλεγε το εξής ανατριχιαστικό: Να μποϊκοτάρουμε, λέει, και μάλιστα με φανατισμό κουκουλοφόρων των Εξαρχείων, το κυριακάτικο «Βήμα». Προτού καν προλάβω να αντιδράσω, μαθαίνω από τη φίλη ότι η εξοργισμένη, επαναστατημένη και δήθεν αναρχική φίλη της προέρχεται από οικογένεια μεγαλοεπιχειρηματιών οι οποίοι πέταξαν στον δρόμο τα δύο τρίτα των εργαζομένων. Ακούγεται σαν ανέκδοτο, αλλά κατά βάση είναι ο ορισμός της απροσμέτρητης νεοελληνικής υποκρισίας και της παροιμιώδους σχιζοφρένειας που σχεδόν κυτταρικά ροκανίζει τα θεμέλια και τα σπλάχνα αυτής της χώρας. Προσέξτε τα πολλαπλά νοήματα αυτής της πολεμικής. Η ενδεχόμενη επιτυχία ενός τέτοιου μποϊκοτάζ για οποιαδήποτε εφημερίδα και οποιαδήποτε επιχείρηση θα κατέληγε σε λιγότερες πωλήσεις και επομένως σε περισσότερες απολύσεις. Κλασική νεοελληνική λογική. Αφού, σου λέει, εγώ δεν πάω καλά, ε, τότε και ο γείτονας χειρότερα από εμένα, να καταστραφεί. Τρίχες δηλαδή η τάχα μου φιλεργατική ανησυχία. Πάμε παρακάτω. Το ίδιο άτομο χωρισμένο στα δύο. Από τη μια, για την τσέπη του, με τον καπιταλισμό. Από την άλλη, για την αερολογία του και την τσάμπα μαγκιά του, με τον σοσιαλισμό. Πάμε τώρα στο χειρότερο εξ όλων αυτών. Γιατί αυτό που εξωτερικά μοιάζει με αλληλεγγύη και κοινωνική ευαισθησία, πρακτικά καταλήγει σε αυτοκτονική μανία. Γιατί, σου λέει, αν δεν σωθούν οι λίγοι, ε, τότε ας πεθάνουμε όλοι μαζί. Αυτός και ο χειρότερος εχθρός. Η ταφόπλακα του Εθνους ο φιλοτομαρισμός! 
Δ.Δανίκας-ΤΟ ΒΗΜΑ