Ποιά κυβέρνηση;

Τα συνδικάτα των Μέσων μαζικής Μεταφοράς που "εξυπηρετούν" την πρωτεύουσα την έχουν μετατρέψει από καιρό σε κόλαση. Επειδή απεργούν;
Όχι. Αλλά επειδή έχουν επιλέξει μιαν απεργιακή στρατηγική που μόνο σαδιστική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Απόδειξη, το χάπενιγκ που οργανώθηκε την περασμένη εβδομάδα. Είχαν σταματήσει τα πάντα, χωρίς έγκαιρη προειδοποίηση για να ξέρει ο κάθε πολίτης κυριολεκτικά πώς θα πορευτεί. Και πρόσθεσαν στο κυκλοφοριακό κομφούζιο, που προκλήθηκε με τις "κινητοποιήσεις", πορείες δίτροχων ώστε το φρακάρισμα να είναι τέλειο.
Κάθε παιχνίδι έχει τους κανόνες του. Το γνώρισμα της εποχής είναι η άρνηση κάθε συλλογικού κανόνα και η πρόταξη του προσωπικού και συντεχνιακού "εγώ". Που περιλαμβάνει και μια νέα εκδοχή του γνωστού "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" με ένα δήθεν.. "συνδικαλιστικό νόμο" να αντικαθιστά τον "στρατιωτικό".
Και πώς να αντιδράσουν όμως όσων τα κακτημένα και μάλιστα το καθημερινό τους ψωμί θίγονται από τα απανωτά κυβερνητικά μέτρα; Το ερώτημα είναι σημαντικό.
Η κυβέρνηση που έχει να βγάλει τη χώρα από τη χρηματοπιστωτική κρίση έχει την υποχρέωση να εφαρμόζει το μνημόνιο και μαζί να εκσυγχρονίζει το ένα μετά από το αλλο όσα βρίσκονται στην απαρχή το κακού. Δεν αισθάνεται την ίδια υποχρέωση η όποια αντιπολίτευση που αντιμετωπίζει το συλλογικό μας δράμα σαν όχημα επιστροφής της στην εξουσία (Νέα Δημοκρατία) ή σαν ευκαιρία άγρας ψήφων. Αν προσθέσουμε και όσους ονειρεύονται, με την "ευκαιρία" της κρίσης, ακροδεξιές ή ακροαριστερές περιπέτειες, ο πίνακας ολοκληρώνεται.
Η κυβέρνηση έχει όμως και την υποχρέωση του συστηματικού και έντιμου διαλόγου με όλους. Έχει την υποχρέωση να μοιράζει δίκαια τις θυσίες.
Έχει την υποχρέωση μας συστηματικής πληροφόρησης της κοινής γνώμης.
Ποιός πολίτης έχει πιστεί ότι το "opengov" ισχύει για όλα, και τα πιο δύσκολα, και όχι μόνο για τα δευτερεύοντα;
Η κυβέρνηση... Αλλά ποιά είναι η κυβέρνηση στην πραγματικότητα; Αυτή που συνεδριάζει ως υπουργικό συμβούλιο σε μορφή σεμιναρίων δια βίου επιμόρφωσης ή η άλλη των επίσημων και ανεπίσημων συμβούλων του πρωθυπουργού; Δύσκολη η απάντηση. Όσο και στο απλό ερώτημα για το πού ακριβώς τελικά εδρεύει ο ίδιος ο πρωθυπουργός!
Όταν οι πολίτες ζούν με την εντύπωση ότι "δεν υπάρχει κράτος" γιατί η κάθε λογής ταλαιπωρία τους είναι μεγάλη, και γιατί η κάθε συντεχνία, περιλαμβανομένης της δικαστικής, προσπαθεί να επιβάλλει τα δικά της, πώς θα πάμε μπροστά; Το δέχομαι, είναι απλοϊκή η ερώτηση. Ο καθένας ας την σκεφτεί: ειναι και δραματική. 
 Ρ. Σωμερίτης-ΤΟ ΒΗΜΑ