Ασυλαίοι θεοί

Aπό ένα κόμμα που, μάλλον καταχρηστικά, έχει τον σταυρό στο λάβαρό του και την Ορθοδοξία στον τίτλο του θα περίμενε κανείς, αν ζούσε εκτός του κόσμου τούτου, φιλαλληλία, αχρωμάτιστη και άνευ εθνοφυλετικών προτιμήσεων και όχι κυνισμό. Αλλά και ο κυνισμός μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμος καμιά φορά (εν προκειμένω του κ. Καρατζαφέρη, ο οποίος, στα δικά του Eλληνικά, είπε ότι ενδεχόμενος θάνατος απεργού πείνας «θα αποτελέσει χρυσή λαβίδα» για διάφορους «κακούς», συγχέοντας τη «χρυσή ευκαιρία» με τη «λαβή») και ο πραγματισμός, επίσης, του κ. Βενιζέλου και του κ. Καστανίδη, που δήλωσαν ότι δεν πρέπει να υπάρξει νεκρός.
Εφ’ όσον τα επιχειρήματα της ευαισθησίας δεν συγκινούν, εφ’ όσον ο βουβός λόγος των απεργών πείνας δεν ακούγεται, ας ακουστούν έστω οι «ρεαλιστές». Κι ας δοθεί λύση, την ακρότατη έστω στιγμή.
Στην Αθήνα της αρχαιότητας.. (που υποτίθεται ότι κατοικεί άγρυπνη στο νου μας και μας καθοδηγεί, μαζί με τον κατοπινό χριστιανισμό μας), ανάμεσα στους άλλους ναούς υπήρχε κι ένας ναός αφιερωμένος στον Ασυλαίο Δία, που τον τιμούσαν επίσης ως Ξένιο και Φύξιμο, προστάτη, δηλαδή, των ικετών φυγάδων. Στα ασυλαία ιερά μπορούσαν να καταφύγουν τόσο οι ελεύθεροι όσο και οι δούλοι, που τους κακομεταχειρίζονταν οι αφέντες τους. Δούλους δεν έχουμε, βέβαια (έχουν άλλα ονόματα όσοι ξένοι βρίσκονται στη δούλεψή μας, ημινόμιμα ή παράνομα) και ίσως γι’ αυτό δεν διαθέτουμε ασυλαία ιερά.
Εχουμε, ωστόσο, μιαν άλλη δυνατότητα να μιμηθούμε τους αρχαίους, για να βγει και κάπως δικαιωμένο το καμάρι μας. Πώς οι Αθηναίοι πολιτογραφούσαν συμπολίτες τους, με ειδικό ψήφισμα της Eκκλησίας του Δήμου και για να τους ανταμείψουν, όποιους μετοίκους προσέφεραν εξαιρετικές υπηρεσίες στην Αθήνα; Ετσι κι εμείς. Να πολιτογραφήσουμε τους απεργούς πείνας, να αποδεχθούμε το αίτημά τους επειδή μας προσέφεραν την εξαιρετική υπηρεσία να μας φέρουν μπροστά στον εθνικοθρησκευτικό μας καθρέφτη γυμνούς, χωρίς τα κτερίσματα και τα ψιμύθια της αρχαιότητας, χωρίς τους σταυρούς της επιφανειακής πλην επιδεικνυόμενης σε λάβαρα και σε Συντάγματα χριστιανικότητάς μας.
Tου Παντελη Μπουκαλα-Καθημερινή