Η συναίνεση φαντάζει σαν πυγολαµπίδα στο βαθύ σκοτάδι

Καλό πράγµα είναι η συναίνεση µεταξύ των πολιτικών δυνάµεων. Πολύ καλό.∆εν υπάρχει έναςπολίτης πουνα διαφωνεί. Από τη στιγµή που η χώρα βρίσκεται σε αυτή τη βαθιά κρίση, που οι πολίτες ζουν µε τοάγχος και την αγωνία τι θα (τους) ξηµερώσει αύριο, που κανείς (κανείς όµως...) δεν ξέρει να σου απαντήσει µε ακρίβεια στο ερώτηµα «τι θα γίνει;», η συνεννόηση µεταξύ των αρχηγών των κοµµάτων φαντάζει – το λιγότερο – σανπυγολαµπίδα στο βαθύ σκοτάδι. Το θέµα είναι, πρώτον, αν µπορεί να επιτευχθεί. Και σε ένα δεύτερο επίπεδο,γιατί αυτή η συνεννόηση δεν µπορούσε να επιτευχθεί µε συζητήσεις µεταξύ τους, αλλά έπρεπε να µαςτην επιβάλουν ουσιαστικά οι Βρυξέλλες; Ηταν ανατριχιαστικός ο τρόπος µε τον οποίο έγινε αυτή η παρέµβαση και απορώ µε την ηπιότητα µε την οποία την αντιµετώπισαν οι πολιτικοί µας. Αµα είσαι όµως µε την πλάτη στον τοίχο, µπορείς να αντιδράσεις; Και πώς;

Μας εξευτελίζουν για µία δόση
Βασικά, δεν µπορείς. Μόνο να λες «Ναι» σε ό,τι σου ζητούν µπορείς, αν φυσικά σου το επιτρέψουν και αυτό και δενσε έχουν σεφάση «στρατιωτάκια, ακούνητα, αµίλητα, αγέλαστα» και τα λοιπά! ∆εν θέλω να επεκταθώ, αλλά αυτή η ιστορία µε τη συναίνεση που µας ζητάνε ντε και καλά, αλλιώς δεν παίρνουµε την 5η δόση του δανείου,µου θυµίζει κάτι
εκπαιδευτές σκύλων που τα έχουν τα κακόµοιρα στην πείνα και για να τα εξαναγκάσουν να κάνουν τη µια ή την άλλη κίνηση τους κρατάνε ένα κόκαλο ψηλά και αυτά πηδάνε και ξαναπηδάνε για να το πιάσουν καιδεν τα καταφέρνουν, µέχρι που αποκάνουν από την προσπάθεια. Το ξέρω πως είναι κάπως αδόκιµο το παράδειγµα, αλλά δεν βρήκακάτι καλύτερο να περιγράψω τον εξευτελισµό που υφίσταται η άλλοτε περήφανη «πτωχή πλην τίµια» (σαν την Αγνή του λιµανιού) χώρα µας. Ωστόσο είναι η αλήθεια, θα το κρύψουµε;

Δεινό πλήγµα στο φιλότιµο
Και δεν ξέρωτι τελικά θαγίνει, αν δηλαδή ευοδωθεί η προσπάθεια που γίνεται για να σωθούµε ή αποτύχει. Εκείνο πουγνωρίζω είναι ότι για πολλά χρόνια θα µας ακολουθεί αυτό το δεινό πλήγµα που δέχθηκε το φιλότιµο και η αξιοπρέπεια όλων µας από τη συµπεριφορά των εταίρων και δανειστών µας. Να βγαίνει ο κάθετυχαίος φινλανδός, αυστριακός, ολλανδός, γερµανός βουλευτάκος και να σου λέει: «Πουλήστε τα νησιά σας, την Ακρόπολη, ό,τι έχετε για να σωθείτε». Και δεν υπάρχει ένας να βγει και να του πει στα µούτρα,«σκάσε ρε ιερόσυλε». Θα τονθυµηθώ τώρα – όχι, θα τον θυµηθώ – εκείνο τον Νίκο Αθανασόπουλο που είχε δηλώσει πριν από χρόνια πως «όταν εµείς φτιάχναµε Παρθενώνες, εσείς τρώγατε βελανίδια»!Α µα πια! ∆εν έχουνκανένα σεβασµό για τον τόπο πουέδωσε τον πολιτισµό στον δυτικό κόσµο και υπάρχουν όλοι αυτοί...

Να βάλουµε το κεφάλι κάτω
Θυµώνω. Θυµώνω µε αυτούς τους αγενείς, ασεβείς, απρεπείς, αγνώµονες και αχάριστους, θυµώνω και µε εµάς. Που καταντήσαµε αυτή τη χώρα την τελευταία του πολιτισµένου κόσµου. Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγµατα.∆υστυχώς, όµως, αυτή είναι η κατάσταση και θα συνεχίσει για πολύ ακόµη,αν δεν βάλουµε µυαλό. Ναβάλουµε το κεφάλι κάτω, ναδουλέψουµε, να ξαναβρούµε τη χαµένη µας αξιοπρέπεια και την αυτοπεποίθησή µας! Και να τους δείξουµε ποιοι είµαστε. Αλλά είπαµε, το έχει η µοίρα αυτής της χώρας να τρώγεται µε τα ρούχα της και να καταστρέφει ό,τι καλό πάει να στηθεί... Επειδή όµως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ας ελπίσουµε ότι αυτή τη φορά δεν θα γίνει το ίδιο λάθος, κάτι θα αλλάξει στη µοίρα µας. Α, και µε την ευκαιρία, η κυβέρνησηπου εδώ και τέσσερις µήνες όλο κάτι λέει, όλο κάτι κάνει και στην ουσία δεν κάνει τίποτε, µήπως πρέπει να ξυπνήσει – επιτέλους... – και να πάρει πάλι την κατάσταση στα χέρια της; Να υλοποιηθούν τα µέτρα
Μια που το έφερε η κουβέντα στην κυβερνητική δραστηριότητα, θέλω να σηµειώσω ότι ανη κυβέρνηση αποφασίσει να υλοποιήσει το πακέτο των µέτρων που ανακοίνωσε για τοΚέντρο της Αθήνας, είναι πολύ πιθανό σε κανένα χρόνο να µιλάµε για την Οµόνοια και να µην εννοούµε ότι βρίσκεται κάπου µεταξύ Μονρόβια και Αµπιτζάν, αλλά στο... Οσλο ή στη Στοκχόλµη! Αλλά να τα εφαρµόσει, όχι να µείνουν τα µισά σε ένα συρτάρι και τα άλλα µισά να ατονήσουν σε µια εβδοµάδα. Εντάξει; Γιατί έτσι γίνεται µε όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις: ανακοινώνουν διάφορα πολύ ωραία και µόλις φτάσει η ώρα της εφαρµογήςτούς πιάνει το σύνδροµο του «άσ’ το για αύριο µωρέ». Ναι, αλλά µε το «άσ’ το για αύριο» δεν γίνεται δουλειά, εντάξει; Για να ξέρουµε τι λέµε... 
Γ.Παπαχρήστος-ΤΑ ΝΕΑ